Het hoefde niet, zei mijn vrouw. Als ik het matje niks-aan vond, dan zou ze het weghalen. En mijn vrienden zeiden ook van het hoeft niet. Dus toen ging ik er helemaal zeker weten niet op liggen.
Matje
Ik kon er niks mee, dat wist ik gewoon. Een matje moet hard zijn en dit was zacht, dus dan is het een kussen. En voordat je op een kussen ligt, moet je kunnen draaien en probeere hoe je ligt. En dat gaat niet in een vensterbank.
Alleen er waren ook een paar vrienden die zeiden van Bert je kunt het ook probeere. Dat bleef in mijn kop hangen.
Probeere kon ik misschien wel. Dus dan zeg je niet het kan of het kan niet maar je kijkt gewoon wat kan ik en wat foel ik daarbij.
Oefenen
Dus op een nacht ging ik oefenen, dat was omdat mijn vrouw dan in bed ligt en niet kijkt. Als ik iets aan het probeere ben dan heb ik rust in mijn kop nodig, daar ben ik heel eerlijk ofer.
Die nacht ging het een beetje en de nacht erna ging het beter en toen kon ik het ook oferdag. Ik weet nou hoe het moet:
- eerst op het kussenmatje gaan staan
- dan mezelf naar de ene kant doen
- zo heb ik ruimte om te draaien
- meteen gaan liggen,
- dan lig ik.
Dus het kussenmatje kan blijfen. Ik lig er best lekker en ook warm, wegens dat het dik is en ik foel de ferwarming van eronder en die blijft dan hangen in het kussenmatje dus dat is fijn, en helemaal als ik dan ook zon heb. Zo, dan lig ik luukse, ik wist geeneens dat zoiets bestond.
Doos
Mijn vrouw was ook blij dat ik het liggen had ontdekt. Alleen toen kwam ze met een doos aanzetten en of ik erin wilde, het hoefde maar één keer, zei ze nog. Nou ik wilde het helemaal niet probeere. Wegens dat ik geen kunstjes doe. Ik ben een seeriejeuze katerman. Een kussenmatje kan. Maar ik doe geen gekke dingen.
Haai piepeltjes from de unievers.
Toedeledokie
Forige week kreeg ik een iemeel van Bert. Weet je wat er in stond? Er stond: Stokkie-Stefan zou jij een blog willen schrijven? Ik was helemaal verbaasd want weet je, ik ben een oude seniejoor oopa van wel 20 jaar. Maar dacht ik later, de ouwe oopa Floris schrijft ook een blog, dus waarom ik niet?!
Op een dag werd ik gefangen in een grote kooi en ging ik mee in de dierenambulanse. Ik dacht wat gebeurd er nu ineens ? Zo kwam ik terecht in het dierenhospitaal in Den Haag. Dat is hetzelfde dierenhospitaal waar Bert heeft gezeten en Yep&Demi. Ik werd in een hokje gestopt met een warme deken en ineens werd ik Stokkie genoemd. Ik dacht nou ja daar luister ik dan maar naar, want de mensen aaiden mij en ik kreeg eten. Ze kwamen iedere keer naar mij kijken en waren lief. Er was een mefrouw in het dierenhospitaal en die zei ik zal je fertellen waarom jij nu Stokkie heet. Je bent in een straat gevonden waar het woord stok in voor komt. De Stokkoppelstraat, en daarom hebben we je Stokkie genoemd. Nou, ik begreep het en het was goed.
mij wel lief en sprong gelijk bij haar op schoot. Ze zei wil jij met mij mee naar huis Stokkie, jij krijgt een foor ever huis! Ik sprong in de reismand en reden we met de otoo naar mijn nieuwe huis. Iedereen was blij hoor in het dierenhospitaal dat ik op mijn oude dag en met pille voor de schiltklier, toch nog een huisje kreeg saame met een lief frauwtje.
Hajoooooooooo iedeween.
Me oom Foppie en tante Luna
Oopa’s liefdestip foor Jaapie en iedereen
Het is verdacht stil als ik door het kattenluik dender. Mijn wacht in de boom zit er op. De kinderen zijn naar school. De buren naar het werk. Tijd voor een tweede ontbijt.
verder: ‘Kom op, man, het is hartstikke lekker weer. Dan ga je toch niet hier in die smoorhitte liggen.’ Eindelijk draait Foppe zijn kop om. ‘Je moet je verstoppen, Japie, zo snel mogelijk! Heb je de rammelbak niet zien staan?’ ‘Bedoel je dat ding met het tralietje? Ja, die heb ik al even uitgeprobeerd. Leuk bakkie, toch?!’ Als Foppe begint te raaskallen over witjas trek ik aan mijn stutten. Misschien moet ik dat bakkie wat beter bekijken.
‘Ga je mee, Japie?’ Het is een vraag en tegelijkertijd voel ik aan mijn snorharen dat elk antwoord overbodig is. Ik kan wel nee miauwen, maar ik heb zomaar het gevoel dat mijn nee nul komma nul effect heeft. Mo heeft moeite om het bakkie met het hermetisch afgesloten traliewerk op te tillen. Binnenin schommel ik alle kanten op. Ik moet me schrap zetten om niet om te vallen. ‘Waar gaan we heen?’ wil ik weten. ‘Het is tijd voor je eerste APK. Dus we gaan even langs de dierenarts.’ Ik denk terug aan die ene keer. Jullie weten wel, toen die witjas me de allerlelijkste meen koen noemde die hij ooit had gezien. Hoogste tijd voor revanche.