Alle berichten van @Bertje

Oscar zit in het onzeker

Dag liefe frientjes, baasjes en frouwtjes,

Deze week was moeilijk, eggie waar. Ik ga het niet mooier maken dan het is. Ik foel mij slap en slaap eigenluk de heele dag. Ik ga ook niet feel blog schrijve dese keer, mijn poote zijn moe.

Eete

Of het nou kwam van het warme weer of door mijn hooge leeftijd, ik weet het niet. Het is ook de ene dag keiwarm en de andere dag weer koud en reege. Dat kan voor niemand goed zijn toch? Als seeniejor kater wil je dat alles staabiel is, en dat is het niet.
Eete hep ik altijd goed gedaan sinds ik hier woon, maar forige week ging het mis. Ik eet de helft minder en soms de heele dag niet. Krijg het eggie niet weg hoor. En soms moet ik spuuge als ik gegeete hep. Mijn meediesijnensnek spuug ik soms ook uit. Frouwtje zeg, Oscar zo ga jij snel achteruit en als het niet meer gaat moet ik de dierendokter bellen.

Meediesijn

Ik weet het ook niet liefe frientjes, maar dingen gaan anders nu. Ontbijt en diner laat ik staan en eet ik een beetje als ik denk dat ik honger hep. Maar natfoer smaakt niet als het de hele dag heeft gestaan, dus probeert frouwtje het met kleine hapjes tussendoor. Mijn meediesijnensnek foert frouwtje op een leepel want ze zegt, als je de meediesijnen niet meer naar binnen krijgt dan is het einde furrhaal!
Dus die eet ik, want wanneer is het einde furrhaal? Aan de buitenkant zie je niks aan mij. Ik loop nog normaal, mijn kop is normaal, ik ben alleen wat maagerder geworden. Maar omdat ik niet goed reejageer op de meediesijnen moet er van binnen iets ziek zijn dat niet meer beeter wil worden. Waar ligt de grens, roept frouwtje dan.

Reservekracht

Frouwtje had forige week frijdag een afspraak gemaakt bij de dierendokter. Dat zou zijn foor kontrole omdat de meediesijnen mij niet van de piep in mijn neus en benauwdheid af kan helpen. Maar ze zou ook met de dierendoker er over praten dat het misschien beter zou zijn dat ik ging inslaape. Ik dacht nou ja, ik hep een lang leefe gehad en als ik slechter ga worden dan ga ik het echt moeilijk krijgen, dan is oofer de Reegeboogbrug gaan een befrijding.
Bang ben ik niet hoor, want ik weet dat alle frientjes in Reegeboogland op mij staan te wachten. Maar de dierendokter van de natuur belde ook nog. Ze zei tegen frouwtje jij moet beslissen of je het wil maar ik kan je nog 2 meediesijnen stuuren, dan kan je met de Pinksteren zien hoe Oscar er op reejageer.
Frouwtje heeft toen aan mij gefraagd of ik de nieuwe meediesijnen van de natuur nog wilde proberen en ik dacht dat is goed, ik foel nog wel reservekracht. Toen ging frouwtje de afspraak bij de dierenarts afzeggen, want controle of inslaape gingen we toch maar uitstellen tot na het Pinksterwiekent.

Wachten

Maar toen was er iets heel verveelends, frouwtje was al een paar keer naar de brievenbus geloope, want frijdag waren de meediesijnen er niet, en zaaterdag ook niet… en frouwtje zei, potjandosie, het had er gisteren al kunnen zijn! Dus nu zitten we zonder meediesijnen en hoopen we toch echt dat het morgen komt. Want rekke, rekke doen we niet hoor, er moet een beslissing komen oofer mij en dat moet niet lang meer duren. Dat is voor mij niet fijn en foor frouwtje ook niet. Oud is oud en ziek is ziek. Maar we wachten morgen met spanning de brievenbus af…
Ik had mij van de week terug getrokken en op schoot kwam ik bijna niet meer. Ik foelde dat het beeter was op mezelf te zijn en feel naa te denken en te slaape. Ik hep nu een eigen stoel foor meselluf en op frouwtje haar rug liggen ’s nachts doe ik ook niet meer iedere keer. Misschien komt het wel weer hoor, maar ik hep nu feel rust nodig. Ik hoop dat ik van de nieuwe meediesijnen een boest krijg en ze morgen in de brievenbus liggen.

Taai

Zo gaan wij een week in die onzeker is en we niet weeten wat er met mij gaat gebeuren. De natuur dierendokter heeft alles foor mij gedaan. De gewone dierendokter ook, en gaat mij inslaape als het zo moet zijn, en in Reegeboogland staan ook alle frientjes paraat. Maar taai ben ik, ik ga nie foor mijn tijd!

Dag liefe frientjes, baasjes en frouwtjes, waar ik ook ben, ik zie jullie altijd en blijve we saame!
Dikke knuf en poot,
Oscar

Nawoord van Bertje

Ik kreeg meel van zijn frouwtje dat Oscar gisterafond is  ingeslapen.  Hij is nou ofer de  Reegeboogbrug en daar stond iedereen foor hem klaar: zijn meneer waar hij woonde foordat Oscar bij zijn froiwtje kwam, en  Loesje heeft hem ook opgevangen en alle andere frientjes,  en ze zijn die avond meteen  feest gaan maken Reegeboogland.

Dopey over hoe het begon

Hallo allemaal, het is zo erg dat mevrouw Dorus nog niet beter is. Gelukkig heeft zij veel hulp van Dorus en zijn manmeneer.

Nieuwe huis

Vandaag mag ik, Dopey, mijn verhaal hier neer zetten. Ik ben 8 jaar en de jongste van het hele stel. Ik kreeg de naam Sterre omdat ik een meisje zou zijn maar helemaal zeker was dat nog niet. In mijn nieuwe huis aangekomen schrok ik toch wel… daar liepen reuzen rond die aan mij wilden snuffelen en daar was ik echt niet van gediend. Ik maakte een hoge rug en dikke staart maar dat maakte geen indruk. Ze waren eigenlijk wel allemaal lief voor mij en ik mocht zelfs bij sterretje Panda liggen.
Maar het liefst lag ik toch wel bij mijn vrouw.

Snoep

De dag erna moest ik alweer in de mand en we gingen op weg naar de dokter. Gelukkig was ik kerngezond. Vrouw gaf mij nog wat bijvoeding en dat smaakte wel heel lekker. Ik heb haar heel lang voor de gek gehouden, het gewone eten at ik niet omdat ik die melk (bijvoeding) wel heel erg lekker vond.
Dat was afgelopen toen ze me betrapte toen ik aan het gewone eten bezig was en ook de snoepjes mee at. Hihihihihihi.
Maar toen gebeurde het… ik was aan de racekak. Vrouw had al vanalles geprobeerd maar ik bleef de racekak houden.

Dokter

Dus weer naar de dokter, spuitjes gehad (die deden echt geen pijn) en toen wilde de dokter kijken of ik een meisje of jongetje was. Hij heeft het geweten, met hand en tand heb ik ukkie mij toen verzet want omdat mijn achterwerkje pijn deed mocht daar niemand aankomen. De dokter vertelde vrouw dat ze het allemaal goed deed met mij en ook dat ik niet uitgedroogd was.
Na 1 week was de racekak gelukkig over en gingen we opnieuw naar de dokter om te kijken of ik nu een jongen of meisje was.
Ik had iedereen nu wel genoeg voor de gehouden en had me bedacht om de dokter gewoon onder mijn staart te laten kijken.
En ja hoor, ik was een jongetje… maar dat wist ik natuurlijk al lang.
Meteen zei vrouw ´nou dan heet je nu Dopey´ en daar was ik het helemaal mee eens.

Mevrouw Dorus wij hopen dat u snel beter bent.
Voor jullie allemaal een dikke knuffel van ons.

Japie is de laatste tijd stiller

Ken je dat gevoel, dat je kop zo vol zit dat je het niet meer weet? Dat er zoveel woorden door je bol dansen dat het een warboel wordt? Dat letters door elkaar gaan en je geen zinnig woord meer kan miauwen? Zo voelt het in mijn kop. Al een tijdje.

Stiller

Dat maakt dat ik stiller ben op Beestboek. En niet meer zo vaak reageer op de blog. Ik wil het wel hoor! Want ik lees al jullie furhalen en berichten met veel liefde. Steevast krullen mijn snorharen mee omhoog met een grote glimlach. Maar als ik dan iets wil typen, blijven mijn poten steken boven het toetsenbord. De eerste letters beginnen al in de verkeerde volgorde. Moet je eens proberen om er met poten zo groot als de mijne letters tussen te proppen.
Ik kan jullie miauwen dat het meestal nog meer abacadabra wordt. Soms lukt het om een reactie te geven die nog ergens op slaat. Maar meest van tijd wis ik alles weer. Ik word er verdrietig van en ben bang dat jullie je afvragen waarom ik wel bij het ene furriendje reageer, maar niet bij het andere. Misschien denken jullie wel dat ik jullie niet meer leuk vind. Dat is absoluut niet waar. Integendeel zelfs. Misschien helpt het om het hier te miauwen. Zodat jullie weten waarom Japie minder van zich laat horen.

Inspiratie

Wat me nog meer frustreert is dat ik geen inspiratie heb om zelf furhalen te schrijven. Het is niet dat ik niks beleef, dat doe ik heus wel. Alleen zijn dat vaak dingen die anderen griezelig vinden. Die vinden het niet fijn om in geuren en kleuren te lezen hoe ik als patholoog anatoom autopsie verricht op mijn eigenpotig gevangen prooien. Van een muis kijkt niemand meer op. Zeker niet nu er zoveel enthousiastelingen zijn die zich verbonden voelen met Muisbezorgd. De door mijn tante Luna purrrfect opgezette online cursus ‘Hoe vang ik een Weilandmuis’ wordt massaal gevolgd door iedereen die de fijne kneepjes van het muizenvangvak in de poten wil krijgen. Als ik zou beginnen over de mammoeten onder de muisachtigen lopen bij iedereen de rillingen over de rug. Dus kan ik maar beter mijn bek houden over waar ik mee thuis kom.
Furhalen over witjas, omdat ik me weer eens in de nesten heb gewerkt, is iets waar je niet te vaak over moet miauwen. Ook dat schrikt af. Na het kattefietje met Louis die met ferme kracht mijn boom omver blies, klim ik alleen nog maar naar boven om naar de sterren te zwaaien. Diep onder mijn vacht ben ik best een braverikje. Behalve de keren dat ik kattenkwaad uithaal. Wat dat kattenkwaad is, miauw ik thuis niet. Wanneer ik na mijn nachtelijke avonturen binnen kom, eet ik mijn buik rond en val in diepe slaap. Zodra ik wakker ben, eet ik weer en glip door het luik de wijde wereld in. Waar ik uithang, furtel ik nooit. Zeker weten dat ik dan nooit meer op pad mag. Daar kan ik dus met geen woord over miauwen. Sommige dingen kun je beter voor je zelf houden.

Furhalen

Ik zou zo graag van die mooie furhalen willen kunnen schrijven zoals mijn furriendjes van de blog dat doen. En tegelijkertijd weet ik dat dat iets is dat bij hen hoort. Ik heb mijn manier van schrijven. Joedoejoe zou Leootje miauwen. Inderdaad, ik ben gewoon ik, een kater die woont in een huis waar het leven veel te serieus geleefd wordt. Dat voel ik aan alle letters die uit het toetsenbord komen.
Soms denk ik dat ik beter kan stoppen met mijn furhalen. Mogelijk hebben we wel genoeg geschreven. Maar ja, dat is ook weer zo wat. Over een tijdje komen er misschien weer spontaan gezellige letters uit mijn toetsenbord. Of dat zo is en wanneer weet alleen de tijd. Misschien is onze stilte een stilte voor de storm en barsten we binnenkort weer van de creativiteit. Daarom voor nu een koppie. Voor jullie allemaal.

Koppie van Japie

Kever heeft een mening over zacht zijn

Iets heel belangrijks dat ik van Loes en van mijn Brammie heb geleerd is dat je niet hard of boos of hoekig hoeft te zijn om sterk te zijn, dat zacht en gefoelig zijn misschien wel veel sterker is!, Loes en Brammie waren daar zelf het grootste foorbeeld van, en dat wil ik blijfen onthauden, dat is niet altijd makkelijk, voor mij niet en voor niemand denk ik, soms foel je je misschien boos en zau je wel willen krabben of blaasen, maar eigenlijk heb je daar niks aan, er komt alleen maar ruusie van, en dan moet je NOG meer gaan blaasen en dan komt er weer meer ruusie en dan moet je vechten, en wat heb je daaraan?, helemaal niets!

Pokon

Mijn mensen finden mij een zacht en lief jongetje, omdat ik heel veel van knuffelen hau, omdat ik nooit boos ben, maar fooral omdat ik vriendelijk ben tegen alle andere katten, ook als ze stiekem in mijn huis en tuin komen, want ja dat gebeurt hier dus weer, dat had ik

Pokon en ik

forige week al ferteld, Pokon komt bijna elke dag of afond wel een keer binnen in mijn huis en eet mijn eeten op, gooit mijn speeltjes door het hele huis en het ergste is nog wel dat hij aan mijn krabkartons krabt, en ook veeeeeeel harder dan ik dat doe, de flokken fliegen er gewoon vanaf!!

Eerst deed hij dat alleen als mijn mensen en ik lagen te slapen, ik werd steeds als eerste wakker van een geluidje en ging kijken, en ja hoor: Pokon!, ik fond het niet netjes, maar wat kon ik er aan doen?, ik maakte geen plumoo, ik blies niet en deed eigenlijk niets, ik liep hem achterna en keek wat hij deed, ik werd er wel nerfeus van, dat moet ik eerlijk zeggen, want het is toch MIJN huis, bofendien find ik dat fooral mijn krabkartons prifee zijn, en ook de speelgoedjes die nog van kater Vlo zijn geweest, daar ben ik heel foorsichtig mee maar Pokon bijt er gewoon in en dat hoort niet!

Buiten

Mijn mensen zetten Pokon weer naar buiten en deden dan het luikje op slot, en dat is nau elke nacht zo, want anders is Pokon heel snel weer terug, mijn mensen hebben al een paar keer iets feranderd aan mijn gaaas maar elke keer findt Pokon weer een nieuwe manier om er overheen te komen, het is gewoon een spelletje voor hem zegt mijn vrouw, dat is loogies want hij is nog jong, en omdat hij zo miniklein is dat mijn mensen hem met één hand op kunnen tillen kan hij bijna oferal doorheen en onderdoor kruipen.

Wachten

In de nacht kan Pokon nu dus mijn huis niet meer in, maar de rest van de tijd wel, ik find het niet altijd leuk dat Pokon dat doet, hij is veeeeels te druk voor mij, hij rent de hele tijd maar rond en ferstopt zich onder het bed of onder de tafel als mijn mensen hem willen optillen, hij blaast en krabt als mijn mensen hem prooberen op te tillen, hij tikt mij aan omdat hij tikkertje wil speelen, alleen wil ik dat helemaal niet!, één keer ben ik op mijn achterpooten gaan staan en pakte ik hem vast bij zijn nekvel, zoals een moederpoes zau doen, dat hielp wel efentjes, maar meestal ga ik maar op de grond liggen en wacht tot mijn mensen me komen helpen.

Mijn mensen zijn blij dat ik niet ga vechten, maar ze zeggen dat ik best een keertje boos mag worden, dat ik mijn grenzen mag aangeven, maar dat durf ik niet zo goed, ik ben nau eenmaal Kever, een audere jongen van bijna 12 jaaren met een ronde buik en een rond kaarakter.

Gelukkig hebben we nau een oplossing gefonden, iets dat bij mij en bij mijn mensen en bij Pokon past, ook al zei mijn vrouw wel iets over sjantaasje, maar ik weet niet wat dat is en ik find het een prima plan, want ik hoef niet meer nerfeus te zijn dat Pokon steeds mijn huis en mijn tuin in komt, Pokon kan toch op afontuur, en mijn mensen hoefen zich geen zorgen te maken dat ik nerfeus ben.

Oplossing

De oplossing is dat ik mijn mensen fertel dat Pokon in mijn huis of tuin is, mijn mensen blijfen héél rustig en tillen Pokon zo snel mogelijk op en zetten hem op het dak van het schuurtje, en op het dak krijgt Pokon dan een klein stukje kouwstik, en Mikkie ook als hij er is, en ik krijg natuurlijk in mijn tuin ook een stukje, en dat werkt!, Pokon rent vaak zelf al naar de ladder en gaat klaar staan om opgetild te worden, goed hè?, alleen komt Pokon nau soms mijn tuin in omdat hij een stukje kouwstik wil, maar ja, dat is niet zo erg, dat snap ik wel want ik lust zelf ook altijd wel een kouwstik.

En zo hoeft niemand boos te zijn en te blaasen, het is een oplossing die voor iedereen werkt, zonder ruusie, alleen Pokon blaast soms nog weleens als hij wordt opgetild, ik hoop dat hij van mij kan leren dat ruusie niet fijn is en ook niet noodig, net zoals ik dat van mijn vlinderleeuw en van Loes heb geleerd, en stel je nau toch eens voor dat iedereen dat zau leren… zau dat niet machtig mooi zijn?

****

Ik stuur iedereen die iemand mist lieve kopjes, ik stuur ekstra kopjes naar iedereen die ze noodig heeft en ik BLIJF tetteren voor vreede!!!

Joep hoorde thuis wiehiehiehiehiehie

De afgelopen week begon zo lekker, met heel veel zon en wat mijn personeel noemt ‘zomerse temperaturen’. Wat dat betekent weet ik niet, maar ze hebben elk vrij moment dat ze hadden samen met mij in de tuin genoten. Maar er moest ook nog heel wat werk gedaan worden, omdat over een tijdje een nieuwe schutting komt tussen mijn tuin en die van de nieuwe buren. M’n personeel heeft me wel uitgelegd hoe het gaat worden, maar heel eerlijk gemauwd vind ik dat niet zo interessant. Zolang die plank bovenop de schutting maar blijft om het weiland en ‘t achterpad in de gaten te kunnen houden vind ik alles best.

Genieten

Als er in de tuin geklust wordt ben ik er altijd bij, om te kijken of de bolletjes diep genoeg de grond in gaan of dat de zaadjes een beetje goed uitgestrooid worden over de plantenbakken in de tuin.
Soms waaien er ook vreemde zaadjes de tuin in, die dan ineens leuke bloemetjes hebben als ze groot zijn. En dan mogen ze blijven van mij en m’n personeel. Zelf vind ik die gele bloemen heel leuk, want als die uitgebloeid zijn veranderen ze in pluizige bolletjes op een steeltje. En als de wind dan waait of wanneer ik met m’n poot een flinke jengst tegen dat steeltje geef, gaan al die pluisjes de lucht in. Da’s heel leuk om achteraan te rennen en ze uit de lucht te vangen.
Maar al het planten en zaaien in m’n achtertuin was begin van de week al gedaan, dus ik dacht de rest van de week te kunnen genieten van de rust in m’n tuin, lekker languit in de zon.
Nou, mooi niet dus.

Geluid

Ik lag na m’n ochtendronde en m’n ontbijt lekker te dutten in de tuin, dromend van een vriezerlade vol met Weilandmuizen terwijl m’n vacht al lekker aan het opwarmen was in de zon, toen Senior bedacht had dat het een goed moment was om alvast een deel van de oude schutting weg te halen.
Prima mauwde ik nog naar ‘m. Ik besloot toch maar om één oog open te houden om te zien of dat allemaal wel goed zou gaan, want hoewel Senior een ervaren klusser is kan een beetje supervi… ehhh… supervidinges nooit kwaad. Dus ik rekte me helemaal uit en stond op om toch maar weer aan het werk te gaan met ‘m. Samen klussen is altijd leuk, dat dutje kon ik ook later nog wel doen.
Vol belangstelling keek ik hoe Senior een schroef in de schutting opzocht en er iets opzette dat ‘ie in z’n hand had.
Wiehiehiehiehiehie klonk ‘t ineens, en ik schrok zó van dat rare geluid dat ik terugrende naar de dekenkist naast de achterdeur. Zo’n geluid had ik Senior nog nooit horen maken, en toch wel een beetje ongerust keek ik vanaf de kist of alles wel goed was met ‘m. Hij zocht en vond nog meer schroeven, en dan kwam dat geluid weer. Wiehiehiehiehiehie…
Toen zag ik pas dat dat geluid niet van Senior kwam maar van iets dat ‘ie in z’n hand hield om de schroeven uit het hout te halen.

Kriebels

Net toen ik dacht dat ik misschien beter even naar binnen kon gaan tot dat geluid voorbij was kwam Junior bij me zitten. ‘Wat een herrie hè Joep’ mauwde ze tegen me, terwijl ze me achter m’n oren begon te kriebelen. Het duurde even voordat ik begreep wat ze bedoelde, want ze probeert al maanden om in m’n eigen taal tegen me te mauwen maar daar maakt ze nog steeds zóveel fouten in dat ik er bijna een dagtaak aan heb om haar te begrijpen en te leren hoe de goede uitspraak van sommige mauwen is. Die herhaalt ze dan wel braaf maar ja, kattentaal blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn voor tweebeners. Gelukkig verstaat ze mij beter dan dat ze zelf mauwt, anders had ik m’n verhalen nooit met jullie kunnen delen.
En al die fouten in haar uitmauw neem ik maar voor lief, want ze doet haar best en ik hou er nou eenmaal van om lekker gekriebelt en geaaid te worden als we samen zitten te mauwen…

Plank

Voordat ik ‘t wist had Senior dat herrieding op de grond gelegd en stond het deel van de schutting al tegen de schuur aan. Maar tot m’n schrik zag ik toen pas dat ‘ie ook m’n loopplank, die aan dat deel van de schutting zat, had weggehaald…
Net toen ik ‘m even wilde laten weten wat ik daarvan dacht zag ik dat Senior bij de paal die nu los stond begon te graven. En graven, dat kan ik tegenwoordig heel goed, dus ik besloot ‘m een pootje te helpen zodat de paal weer helemaal recht gezet kon worden. En wat denk je? Zonder dat ik er maar een mauwtje aan vuil hoefde te maken werd m’n plank daarna weer tussen de schutting en de paal vastgezet en dat moest natuurlijk gelijk uitgetest worden. Met een extra uitdaging nu, want omdat er een schuttingdeel tussen uit is moest ik vanaf de paal een sprongetje maken naar de rest van de schutting die er nog wel staat. Dat was dus even opnieuw berekenen hoe hard ik op m’n plank moest afzetten om veilig met alle vier m’n poten op de schutting terecht te komen, maar met wat extra staartbijsturing en op ‘t juiste moment m’n nagels in ‘t hout uitslaan ging dat gelijk de eerste keer al helemaal goed.

Uitzicht

Lang heb ik nog niet van ‘t uitzicht op m’n plank kunnen genieten, want woensdagmiddag was de zomer alweer voorbij. En de afgelopen dagen was het best nog wel lekker warm, maar veels te nat om lekker lui op m’n plank te gaan liggen om van ‘t uitzicht te genieten. Ik heb er helemaal geen moeite mee om in de regen m’n rondes over ‘t achterpad en in de tuintjes te doen maar ik mis de zon gewoon. En ik ben er ook al achter gekomen dat Weilandmuizen niet in de regen buiten mogen spelen, dus in ‘t weiland viel ook niets te beleven.
Hoewel, als het af en toe droog was tussen de buien door dan rook het buiten zo lekker, allemaal luchtjes die van de plantjes en de grond afkomen. Dus ben ik tussen m’n dutjes door steeds naar buiten gegaan omdat er nog zó veel te ontdekken is. En om m’n personeel een beetje bezig te houden in hun belangrijke taak als persoonlijk portier.
Hopelijk komt vandaag de zon weer tevoorschijn, want de plantjes hebben nou wel genoeg te drinken gehad.

Ik ben net weer thuis van m’n eerste controleronde van vandaag en wacht nu tot m’n ontbijt opgediend gaat worden. Ik heb niets te klagen over m’n personeel hoor, maar soms duurt het gewoon een beetje lang voordat ‘t eten in m’n bakje eindelijk op de grond gezet wordt…

Stevige poot en heel veel kopjes van Joep, aankomend Weilandmuizenvanger