Alle berichten van devrouwvan

Rage in China: ruiken aan de kat

Rage in China: ruiken aan de kat Dacht je dat ze in Japan helemaal gek waren met katten? China kan er ook wat van.  Daar is nu een nieuwe rage: aan katten ruiken.

 

Snuffelen. Je gezicht in de vacht stoppen. Zachtjes achter de oortjes. Ze doen het allemaal en als de kat het fijn vindt, is het goed. Kittens ruiken speciaal, een kat die net lekker gegeten heeft ook. Anders maar wel heerlijk.  Is het alleen iets liefs of zit er meer achter?

 

Cultuur

China is niet de meest vriendelijke en liefdevolle cultuur die er is. Vooral in de grotere steden moeten jongeren en volwassenen hard werken om mee te kunnen komen, en om geld te kunnen verdienen. De druk om te trouwen is zwaar, single leven wordt ontmoedigd, en niet iedereen kan zich de kosten van een kind permitteren.
De ruimte voor het uiten van liefdevolle zachte fijne gevoelens is beperkt.

Snuffen

Het is dus helemaal niet gek dat ze daar graag aan een kat ruiken. Je eigen lieve huisdier is een bron van vreugde en geluk, vooral die prachtige heerlijke vacht. Aaien. Ruiken. Aan friemelen. Iedereen doet zoiets graag.
Het gekke is eerder, dat er nu berichten komen over een rage in China, die bestaat uit het ruiken aan de kat. Wat daar gaande is, of er een ontwikkeling is, dat horen we niet. China kent censuur, ook op het internet, dus we moeten raden.

Hersenen

Wanneer we een kat aaien of eraan ruiken, gebeurt er iets in onze hersenen. Er komt een reactie, waarin het stofje serotonine wordt aangemaakt. Hoe meer serotonine, hoe beter we ons voelen, al zit er een natuurlijke bovengrens aan. Wie depressief is, heeft meestal een tekort aan dit stofje. Zo bezien is aaien en ruiken niet alleen maar een fijn moment op een dag, het is ook goed voor je geestelijke gezondheid.

(Bron: Straitstime.com)

missen Mist een kat je als je weg bent? De meeste mensen denken van niet. Ze menen dat een kat genoeg aan zichzelf heeft en zich hoogstens hecht aan een huis. Dat zit anders.

Missen is verlangen. En dat heeft te maken met een band tussen de een en de ander.

Huis

Vaak lees je dat een kat zich niet aan mensen hecht, maar alleen aan het huis. Dan komen de verhalen over een verhuizing en dat de kat honderden kilometers liep om naar het vertrouwde huis terug te gaan.
Kan waar zijn. Kan ook van niet.
Natuurlijk kan een kat zich hechten aan een vertrouwde omgeving, waar alles goed ruikt en bekend is. Dat zegt niets over de relatie met mensen en het missen.

Mens

Katten zijn wat dit betreft net mensen: ze zijn allemaal anders. De een duikt meteen in het contact en zoekt diepgang en elke dag nabijheid, de ander is afstandelijker en laat nooit veel blijken van gevoelens. Zoveel personen, zoveel variaties.
Met andere woorden: er zijn genoeg katten die zich volop en graag aan de mens hechten, en die dolgraag samen zijn. Ze hangen op hun mens, vragen en geven knuffels of willen gewoon met hun mens in dezelfde kamer zijn. Een intense band.

MIssen

En met die intense band ontstaat dan ook het missen. Tijdens werkdagen of vakanties is de gezelligheid en het samenzijn opeens weg. Elke kat heeft gevoelens, dus dat ontbreken van die ander voelt de kat. Vooral de knusse samenzijn-katten kunnen hun mens erg missen. Ze gaan extra slapen of eten, ze zitten in de vensterbank of wachten bij de voordeur. “Kom je al?” En dan volgt meestal een luid gemiauw of een verontwaardige houding van negeren. Niet zelden moet later de gemiste tijd gecompenseerd worden met extra knuffels, snacks en lieve woorden.

Samenzijn en missen horen bij elkaar, voor mens en dier. En zeker weten ook tussen mens en dier.

Nog één keer met kittens knuffelen…

kittens  De Amerikaanse Grace had een wens. Om nog een keer met kittens te kunnen knuffelen.  Ze lag in een hospice, dus de laatste fase van haar leven was aangebroken. Daar sprak ze over haar wens.

Grace hoefde geen luxe diners of een bootreis of een ontmoeting met George Clooney. Ze wilde knuffelen. Met kittens.

Wens

Op de foto is te zien dat haar wens werd vervuld. En hoe. Niet een of twee, maar een hele mand vol kleine jonge knuffelpoesjes werd naar Grace gebracht. In alle kleuren en met allerlei karakters. Het was voor haar een mand vol geluk.

Warm

kittens Wat deden de kittens? Ze lieten zich aaien. Ze vielen op haar schoot in slaap. Ze wandelden over Grace heen en kropen in kleine warme holletjes waar ze die ook maar konden vinden.

Grace had het heerlijk en de kittens hadden het ook uitstekend naar hun zin. Het was veilig en toch was het een avontuur.

Band

Het bewijst weer hoe belangrijk de liefde tussen mens en dier kan zijn.  De aanraking en de nabijheid, dat kan genoeg zijn om de dag van die mens tot een mooie herinnering te maken. Het is ook wetenschappelijk bewezen, dat aaien leidt tot de aanmaak van gelukshormonen in de hersenen. Zeker in een hospice zal dat het geval zijn, in zo’n kwetsbare situatie komt alle liefde sterker bij je binnen. En dan zoveel kittens, die stuk voor stuk zacht en lief zijn… dat doet iets met je.

Tevreden

kittensHet hospice kijkt tevreden terug op deze bijzondere dag. Ze hebben iets belangrijks voor Carol kunnen doen, waardoor ze zich in een moeilijke situatie toch gelukkig kon voelen. Carols familie was daardoor geruster. En er was een mand vol kittens die een geweldig avontuur beleefden en die avond als een blok hebben geslapen. Want zelfs kittend worden een keertje moe.

(Bron: Iheartcats.com)

Poezenschilderijen van Mieke van Hooft

Poezenschilderijen
Foto: website Mieke van Hooft

Poezenschilderijen zijn er nooit genoeg op de wereld, en mooie poezenschilderijen al helemaal niet. Mieke van Hooft maakt ze.

De foto komt van haar website, ze is schrijfster en schilderes: klik en kijk

Expositie

Het goede nieuws is, dat de poezenschilderijen te zien zijn op een expositie in Ede, het duurt tot en met eind maart. Op de website staat alle informatie.

Het zijn grote schilderijen waar je meteen blij van wordt. Mooie warme kleuren, poezen die graag samen zijn en bovendien poezen die lijken te glimlachen. Kan dat eigenlijk wel?

Glimlach

Een glimlach is een menselijke expressie, meestal van tevredenheid. Een poezenmens ziet nogal eens haar of zijn eigen kat glimlachen. Maar een kat is geen mens. De lichaamstaal is anders,. En toch kan het dat je dat waarneemt, omdat het verlangen in je leeft.

Niks mis mee. En soms lijkt het ook zo te zijn. Dat behoort tot het mysterie kat.

Je kunt het gewoon niet echt zeker weten.

Bescheiden

Mieke van Hooft is bescheiden over haar schilderijen. Op haar site zegt ze: “Schilderen is al heel lang een hobby van mij. De laatste jaren is dit een steeds grotere plaats gaan innemen in mijn leven en ontdekte ik de raakvlakken tussen het schrijven en het schilderen; met beide kunstvormen kan ik anderen boeien, ontroeren, laten glimlachen of inspireren. Van beide kunstvormen word ik zelf erg blij!”

Traditie

Nederland kent enkele grote namen als het gaat om poezenschilderijen, elk met een eigen sfeer. Bijna iedereen kent de vertederende schilderijtjes van Cornelis Raaphorst (1875-1954) of van Henriette Ronner-Knip (1821-1906). Hun werk lijkt op de  ouderwetse poesieplaatjes: lieve details, vertederend en in de beste zin des woords sentimenteel. Je betaalt er kapitalen voor, als zo’n poezenschilderij al in de verkoop komt natuurlijk. Dat gebeurt af en toe.

 

maatje meerRosie was pas acht maanden oud, maar ze zat al in het asiel sinds ze een piepklein kitten was. Het enige dat ze wilde, was een thuis en een mens om liefde aan te geven.

Waarom lukte dat niet? Om een eenvoudige reden. Rosie was een maatje meer poes. Echt atletisch oogde ze niet met haar hangbuik. Haar verschijning schrok alle mensen af. Dat wil zeggen, bijna alle mensen.

Uiterlijk

Mensen die een asielkat komen uitzoeken, doen dat allemaal op een eigen manier. De een vraagt naar de langst-zittende kat en neemt die mee naar uit, ongeacht eventuele gebreken of problemen. De ander mailt eerst over verwachtingen en mogelijkheden. En dan zijn er ook, die binnenkomen en pas dan een beslissing nemen. Dan kan het uiterlijk van belang zijn.

Maatje

Op een van de eerste dagen van 2018 besloot Alex R. met zijn vriendin naar het asiel te gaan. Ze wilden een kat een nieuw thuis geven.  Tot voor kort had Alex zichzelf gezien als een hondenman, maar toen ze tijdelijk een kitten te logeren kregen, begreep hij een kattenman te zijn. Dus wilde hij een kat in zijn leven.

In het asiel zag hij Rosie. Ze leken wel wat op elkaar. Alex was een man met een maatje meer en hij had ook een hangbuik.

Met andere woorden: ze mocht mee naar huis.

Knuffelpoes

Rosie had nog meer moeilijkheden. Ze was al twee keer opgehaald en terug gebracht waarna ze moest bijkomen in een pleeggezin. Een gevoelige poes die veel liefde nodig heeft, is ook kwetsbaar.

In haar nieuwe huis ging alles gelukkig meteen goed. Ze verkende alle vertrekken met zelfvertrouwen – “o, hier woon ik voortaan dus” – en begon meteen met kopjes en knuffels geven.

Naam

Alex gaf haar een nieuwe naam. Voortaan zou ze Libbie heten. Een nieuwe naam voor een poes die een nieuw leven was begonnen, vol liefde. Ze mag spinnen zoveel ze wil, ze mag op bed slapen bij haar mensen en ze is duizend keer zo gelukkig als vroeger.

(bron: Lovemeow)