Elke kat heeft een heel eigen stemgeluid, een duidelijk herkenbare miauw. Als je je kat kent weet je ook precies wat ze bedoelen met verschillende miauwtjes en andere geluiden.
De ene kat gebruikt zijn stem meer dan de andere. Sommigen zeggen bijna niks, terwijl anderen juist nooit stil zijn.
Er wordt vaak beweerd dat katten onderling niet miauwen, dat ze dat alleen naar hun mensen doen. Maar wij hebben katten heel vaak tegen elkaar horen “praten”. Pop en Beer maakten altijd een klein kirretje als ze elkaar zagen. Dat deden ze jarenlang, totdat Beer overleed. Daarna maakte Pop dat geluidje nooit meer tegen een andere kat.
Mol en Beer hebben een keer een heel gesprek gehouden, dat hoorde Jeroen.
We hebben ook regelmatig katten elkaar horen roepen, in de tuinen. En dan bedoel ik dus niet krolse katten, maar gewoon vrienden die elkaar zochten.
Kever maakt een soort piepgeluidje als hij een andere kat ziet, een soort “hallo, wie ben jij?”

Beer

Het is wel zo dat katten inderdaad vooral tegen hun mensen praten. En hoe meer hun mens terug praat, hoe meer de kat gaat praten. Als hij of zij al praterig was, tenminste.
Beer bijvoorbeeld praatte vrijwel nooit. Maar als wij iets tegen hem zeiden knipperde hij altijd wel met zijn ogen (“ik ook van jou”).
Toen hij hier net woonde wilde hij nog wel eens kwaken. Zo noemden we dat, omdat het als kikkergekwaak klonk. Als je hem (naar zijn zin) teveel aaide, of als je hem optilde, begon het: “pwaakpwaak, pwaaaak, PWAAK PWAAAK” Steeds harder en steeds boziger. Ik moet toegeven dat we het er soms om deden!
Maar verder miauwde hij nooit. Alleen als hij je ergens zag waar hij je niet verwachtte, bijvoorbeeld op het dak van het schuurtje kwam hij KA-KA-KA-KA-KA!! roepend aan rennen. Een heel enthousiast en verbaasd geluid was het, een soort “wat leuk dat jij hier ook bent!”

Pop

Pop had een klein en hoog stemmetje, precies passend bij hoe hij eruit zag. Een intens aandoenlijk stemmetje, als een klein kerstklokje.
Hij zei niet heel veel, maar praatte toch wel geregeld.
‘s Avonds in de tuin, als ik kwam kijken waar hij was, had ik vaak gesprekjes met hem.
Hele hoge piepgeluidjes maakten we dan tegen elkaar. Als we hem riepen maakte hij vaak een bepaald mauwtje, om te zeggen “ik ben hier!”
Als iets hem niet lukte kon Pop op een heel geergerde toon Mauw! zeggen. Een soort gefrustreerd mauwtje 😸

Mol

Mol had een grote stem. En ze had altijd iets te melden. We noemden haar vaak kleine kraai, of oude schuurdeur. Want zo klonk ze. Wij zeiden altijd dat Mol aan het loeien was, als ze weer eens vond dat iets niet ging zoals het hoorde, haha! Dat kon zijn dat iemand nieste, of dat Pop en Beer aan het rennen waren, dat er ergens op het dak een kat rende, of dat het regende buiten. Met luide stem liet ze dan weten dat zoiets ab-so-luut niet de bedoeling was, en dat het meteen op moest houden.
Toen ze op latere leeftijd doof werd werd haar stem nog luider. Logisch, want ze kon zichzelf niet meer horen – maar wij wel…!

Bolle

Bolle had een zachte hoge stem. Hij zei niet vaak iets, maar had wel zijn vaste momenten waarop hij iets zei. Als hij op het bed sprong had hij een bepaald geluidje bijvoorbeeld. Iets dat leek op prrrrrrrwiet.
Een tijdje noemden we hem de tuutvogel. Toen maakte hij ineens een heel vreemd TUUT-geluid. Echt fantastisch! ‘s Avonds kwam hij binnen met een Tuuuut, ging bij Jeroen staan en deed Tuuut, waarop Jeroen met Bol naar de slaapkamer ging en Bol bij het bed Tuuuut deed, en dan bij mij op bed sprong.
Helaas hield hij er op een gegeven moment weer mee op. Hoe hij op dat geluid is gekomen hebben we nooit geweten.

Kever

En Kever… tja, Kever 😉
Die heeft net als Mol altijd een mening. Toen hij net bij ons woonde had hij een harde schelle stem. Doordat wij op zachte toon tegen hem gingen praten is hij zelf ook zachter gaan praten. Hij heeft een heel scala aan geluiden en tonen en uitdrukkingen.
In het begin deed hij ook geluiden na, dat was echt hilarisch. Hij heeft een paar keer een sirene van een brandweerauto nagedaan, en die groene papegaaitjes imiteerde hij ook.
Hij heeft een trucje bedacht om ons de deur voor hem open te laten doen: hard tetteren en dat halverwege zomaar af te breken. En dan is het altijd een kwestie van wie het langst volhoudt: wij of Kever. Als wij niet de deur voor hem open gaan doen komt hij verontwaardigd tetterend uiteindelijk toch zelf naar binnen.

(tekst gaat verder onder de video)

Wij praten de hele dag door tegen Kever, en dat deden we ook tegen Pop, Beer, Mol en Bol. Soms op “gewone” toon, maar vooral ik gebruik nogal eens een hogere toon. Omdat ik merk dat ze daar heel sterk op reageren.
Ik heb met iedereen gesprekken gevoerd door hun geluiden na te doen. Dat werkt altijd heel goed, ook al komt het misschien vreemd over voor een buitenstaander…
En alle katten hadden altijd snel door dat ze bij mij hun zin krijgen als ze hun stem gebruiken. Ik vind kattenstemmetjes onweerstaanbaar, het is het mooiste geluid dat ik ken!

Hoe is dat bij jullie katten? Miauwen ze veel? En praat je terug? En als je met meerdere katten woont, praten die dan ook tegen elkaar?
Ik ben heel benieuwd!

Mevrouw Kever

Al een tijdje mag ik ook in het donker in mijn tuin, eerst wilden mijn mensen dat liefer niet, maar omdat ik dan de halfe nacht spieraal ga spelen heb ik toch mijn zin gekregen, ik ben niet de hele nacht buiten hoor, ik kom altijd binnen slapen, maar ik vind het zo biesonder om in mijn eentje buiten te zijn als alles donker is en iedereen slaapt, nau ja bijna iedereen dan, want ik niet natuurlijk, en ik weet dat er nog anderen zijn die wakker zijn, en dat is presies het PUNT.

Tijger

Als ik heel stil in het gras blijf liggen komt er soms ineens een beestje te foorschijn, zo ging het forige week, ik bewoog me niet, ik haalde heeeeeel zachtjes adem en deed net alsof ik er niet was, het beestje liep over de teegels, op zoek naar eten, en HAP ineens pakte ik het vast met mijn tanden en rende ermee naar binnen, ik was Kever de Tijger!, mijn man stond meteen op, mijn vrouw had nog niks door, maar ik foelde dat mijn beestje afgepakt ging worden, dus ik rende weer naar buiten, mijn man kwam me achterna met een kouwstik, ja daar kon ik niet tegenop natuurlijk!, dus ik gaf hem het muisje en at mijn kouwstik op, ik vond het een goede ruil want zo een muisje kan je niet eten maar een kouwstik wel, PUNTje voor Kever!

Staart

Een paar nachten later werd mijn vrouw wakker omdat ze hoorde dat ik uit de tuin naar binnen kwam rennen, daarna hoorde ze me rommelen, ze kwam meteen kijken en zag mij bij een kastje zitten, ik had van alles er onderuit gehaald, ik tetterde en mijn vrouw keek onder het kastje en op het kastje en achter het kastje maar zag niks, daarom ging ze maar weer slapen, een beetje ongerust, ik ben de hele nacht bij dat kastje blijven zitten, miin vrouw kwam nog een paar keer kijken en zag me zitten, ik krabbelde en peuterde maar ik kon mijn beestje niet meer vangen, het had zich ferstopt, in de ochtend schoof mijn vrouw wat dingen opzij en ja hoor daar rende het beestje weg!,en het zat nu onder een andere kast, je zag alleen het PUNTje van zijn staart.

Vangen

Mijn vrouw fertelde mijn man dat het een jong ratje was, ongefeer zo groot was als een hampster, maar dan zonder pee roept ze nu, waar gaat dat nau weer over?!, enniewee ik ging de tuin in, misschien kon ik er nog meer vangen, in die tijd hebben mijn mensen de onderste helft van de kast leeg gemaakt en ineens zagen ze het ratje, het ratje zag hen ook en rende KEIhard naar buiten de tuin in, mijn man was bang dat ik het nog een keer zau vangen maar dat heb ik niet gedaan, ik had allang weer een PUNT achter dat spel gezet.

Vreede

Mijn vrouw zegt nu steeds tegen me Neem maar geen vrienden meer mee naar binnen Keef!, en dat heb ik ook niet gedaan, mijn man had het muisje op straat los gelaten, het was niet kapoo hoor, ik wilde dat muisje geen pijn doen, dat zau ik zielig vinden, het ratje was ook niet kapoo, natuurlijk niet, ik ben niet gemeen!, tegen niemand, ook als je heel ferschillend bent kan je netjes doen tegen elkaar, zelfs als je eigenlijk fijanden bent!, bofendien: als ik tetter voor vreede moet ik zelf het goede foorbeeld geven, en dat doe ik dus, dat is mijn standPUNT.

Mensen geven de dagen een naam maar daar doe ik niet aan, ik doe alleen aan dag en nacht, en zomer, herfst, winter en lente natuurlijk, omdat die heel erg verschillend zijn: de zomer is warm en met veel zon, de herfst is met regen en paddestoelen en gekleurde blaadjes, de winter is met witte flokken en dat het kaud is, en de lente is met kleine blaadjes en alles ruikt naar nieuw, het ruikt zo heerlijk fris!, maar die dagen met een naam vind ik flouwekul, ik weet dat woenderdag bestaat of donsdag, maar ik zie het PUNT niet van die namen.

Verjaardag

Ik weet ook dat er een daatum is, dat is een sijfer dat je aan een dag kan geven, en dan kan je bijfoorbeeld zeggen 34 oktoober, zo onthauden mensen spesjale dagen, ik niet hoor, voor mij zijn alle dagen even biesonder, en mijn verjaardag weet ik toch niet, want toen ik geboren was was ik nog een heeeeele kleine beebie, te klein om te onthauden wat voor dag het was, maar dat geeft niks want ik vind elke dag een feest, En je wordt elke dag verwend! roept mijn vrouw, nau dat valt wel mee hoor, ik zau heel graag meer kouwstiks willen, op dat PUNT zijn we het niet eens.

Froeger

Enniewee ik weet ook dat er een froeger bestaat, toen woonde Bolle hier, ik kon hem nog ruiken toen ik hier binnenkwam, ik rook dat Bolle een lieve en wijze katerman was, soms foelde ik dat Bolle in huis was, dan ging ik altijd snel kijken bij zijn footoo, ik zag hem nooit echt maar ik wist het toch zeker, hij komt nog steeds af en toe!, hij woont nu voor altijd in het hart van mijn mensen, net als Pop, Beer, Mol en Billy, mijn mensen nemen hen mee de toekomst in, ik weet heus wel dat dat zo heet hoor: toekomst!, dat betekent alles wat nog gaat komen, en dat wil ik meemaken, ik ferheug me er al op!, als je toekomst op is dan is je leefen foorbij, dat gebeurt iedereen een keer, maar ik hoop dat ik nog heel lang hier blijf, met mijn mensen en mijn famielie en vrienden, ik wil er foorlopig nog geen PUNT achter zetten.

Fandaag

En als ferleeden en toekomst bij elkaar komen heet dat NU, en dat is waar ik ben, en nu is fandaag, en dat is de dag dat Bolle twee jaaren geleden een ster werd, mijn mensen hadden veel liefer zijn verjaardag geweten, dat was een fantastiese dag, het was het begin van alles, en nau weten ze alleen het einde, maar ze weten ook dat er tussen het begin en het einde een heel leefen zat, met angst en ferdriet, maar ook met liefde en geluk, en die liefde blijft altijd, die gaat nooit weg, en daarom is fandaag een ekstra biesondere dag, mijn mensen en ik vieren het leefen van Bolle, met traanen maar ook met een lach, want Bolle was fantasties, dat fergeten we nooit, en we zwaaien naar het twinkelende lichtPUNTje dat hij nau is geworden.

Ik blijf tetteren voor vreede, dat zau Bolle vast heel goed vinden!
En ik wens Bertje beterschap, en ik stuur mevrouw Annelieke ekstrazachte lieve kopjes!!

Samen wonen met katten is fantastisch.
Op één ding na, wat mij betreft, en dat is de kattenbak. Wij hebben er jarenlang geen gehad. Dat wil zeggen: we hadden er wel eentje, maar die stond meestal op zolder. Omdat Beer, Molly en Bolle weigerden om op de bak te gaan. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat niet heel erg vond!

Sneeuw

Wij hadden alleen een kattenbak staan als het echt heel erg hard sneeuwde, als het zo hard stormde dat het gevaarlijk was om naar buiten te gaan, met oud en nieuw of als iemand niet naar buiten mocht na een narcose.

Pop was de enige die de bak altijd weer een belevenis vond. Zodra we hem neerzetten, kon hij altijd op zijn minst wel een plasje produceren. Hij kwam ons eerst halen, want wij moesten natuurlijk wel zien wat voor kunststuk hij uitvoerde. Wij gaven hem altijd welgemeende complimenten, want een kattenbak is nog niet zo eenvoudig.

Dat bleek toen Pop voor het eerst bij ons op de kattenbak moest. Dat was tijdens zijn eerste oud en nieuw bij ons thuis.
We hadden de bak voor de achterdeur geschoven, tegen het kattenluikje aan. We hoopten dat daardoor meteen duidelijk was waarvoor die bak diende.
Pop, die toen twee was, keek naar de bak, liep er naar toe en begon van het grit te eten. Gelukkig had hij vrij snel door dat dat toch niet lekker was, en dat de bak voor iets anders bedoeld was. Hij klom in de bak, ging met alle vier zijn pootjes op de rand staan, en… klapte met bak en al om! Nadat wij de bak aan drie kanten hadden ingebouwd met onder andere een gereedschapskist, het koffertje met de boormachine en een voorraadblik brokken leek het dan toch goed te gaan. Pop ging op de bak zitten, begon te graven en deed duidelijk hoorbaar een flinke plas. Toen hij die in wilde graven keek hij een beetje verbaasd, maar ging toch maar graven.
Nadat hij weg was gegaan keek ik in de bak. Nergens iets te bekennen! Bleek dat hij in de gordijnen die er naast hingen te hebben geplast, haha!

Mol

Als Mol uit ellende toch maarop de bak ging kwam Pop ook meteen enthousiast aanrennen. Dat wilde hij zien! Als geïnteresseerde toeschouwer bleef hij ernaast staan, waardoor Mol meteen weer van de bak af ging.

We maakten dan altijd maar van karton een soort scherm, en één van ons hield Pop bezig als Mol op de bak ging.

Beer droomde

Beer vond een kattenbak iets verschrikkelijks. Hij wilde er pertinent niet op.
Ik kan me nog herinneren dat er een dik pak sneeuw lag. Beer was toen al een jaar of 18, en stond al een half uur te trappelen bij de achterdeur. Hij wilde naar buiten, maar ook weer niet. En wij hadden het eigenlijk liever ook niet, omdat hij al zo oud was.

Uiteindelijk zijn Jeroen en ik met jassen en laarzen aan naar buiten gegaan, de tuin in. Pop en Mol gingen mee. We veegden zoveel mogelijk een pad schoon, en riepen Beer. Die ons vriendelijk knipperend met zijn ogen aankeek vanaf de vensterbank, lekker boven de verwarming. Hij kwam niet naar buiten.
Toen we naar binnen waren gegaan begon hij meteen weer te dribbelen voor het luikje. Hij moest duidelijk dringend iets doen.
Daarom haalde Jeroen de kattenbak van zolder en maakten we die gebruiksklaar. We lieten Beer zien dat hij de kattenbak kon gebruiken, die in de slaapkamer stond. Toen Beer de kattenbak zag ging hij meteen naar buiten, de tuin in! Alsof hij dacht “Liever koude sneeuw dan zo’n bak!”
We hebben Beer nooit, maar dan ook letterlijk NOOIT op de kattenbak zien gaan!

We hebben meerdere soorten bakken gehad. Met kap, zonder kap. Groot, héél groot, en iets kleiner. Verschillende soorten vullingen. Maakte allemaal niks uit – Beer wilde niet op de bak.
Dat wil zeggen… hij zat er soms een half uurtje in! Gewoon, te zitten. Een beetje te dromen. Of hij ging er in liggen. Alsof het een mand was. En ging dan tussendoor even buiten plassen, haha!

Bolle

Voor Bolle hadden we intussen toch altijd een bak staan. Die gebruikte hij in de winter regelmatig, maar in de zomer soms maanden niet.
Tijdens de renovatie mocht Bol overdag niet naar buiten, omdat er overal bouwvakkers rondliepen. De deuren naar de straat toe stonden vaak open, en we wilden niet dat hij de straat op zou gaan.
Bol vond het vreselijk dat hij op de bak moest. De eerste tijd ging hij gewoon de hele dag niet. Na een tijdje legde hij zich er bij neer, maar hij bleef het tweede keuze vinden.
Waarschijnlijk vond hij dat MOETEN erger dan de bak zelf. Want soms stond hij al een tijdje bij de achterdeur te trappelen om de tuin in te mogen. Als ik dan rond vier uur eindelijk de deur opendeed en hij de tuin in mocht, ging hij het terras op en stond daar eventjes. Om vervolgens weer naar binnen te rennen en op de bak te gaan!!
Bol groef niks in, en we waren er dus blij mee dat hij liever buiten ging. Vooral in de winter, want de bak staat vlak bij de verwarming. Als je net slaapt en de walmen komen je tegemoet is dat niet altijd even geweldig.

Kever

Kever had in het begin op advies van het asiel twee kattenbakken. Het was al snel duidelijk dat hij liever geen bak met kap had. Hij had ook een duidelijke voorkeur voor de kleinere, hogere bak. Na een half jaar waarin hij de grote bak één keer had gebruikt hebben we die weg gehaald.
Als Kever op de bak gaat graaft hij. En graaft, en graaft en graaft. Daarna volgt langdurig gekrab aan de rand van de bak. Die eerst voor het raam stond, maar Kever schopt zijn

houtkorrels ZO hard in het rond dat we serieus bang waren dat ze door het raam heen zouden gaan…
Inmiddels is Kever een echt tuinKever, en heeft daar zijn vaste plekjes. Maar als er mensen in de tuinen naast die van ons zijn, of het regent te hard, dan gaat hij binnen op zijn bak. Alleen om te plassen, de rest gebeurt buiten.
Prima. Houden zo, wat mij betreft!

Hoe zit dat bij jullie? Wat voor bakken hebben jullie, en wat voor vulling? En gaat iedereen zonder problemen op de bak?
Ik ben heel benieuwd!

Een tijdje geleden hadden mijn mensen een fantastiese kadoodoos gekregen van lieve vrienden, er zat van alles in, ook een beker, daar zat een papiertje bij met een footoo van mij, mijn vrouw snapte eerst niet waarom dat er bij zat en ze dacht dat het gewoon een zwarte beker was, maar nadat ze er thee in deed trok het zwart weg en zag ze ineens een footoo van mij op de beker, ik heb het zelf ook gezien, het is echt heel biesonder!, omdat mijn vrouw de hele dag door thee drinkt is het een perfekt kadoo voor haar, elke keer als ze thee drinkt ziet ze mij, eerst een klein PUNTje en dan helemaal.

De beker

(tekst gaat verder onder video)

Thuis

Mijn mensen wisten niet dat zoiets bestaat, of nau ja… eigenlijk wel, maar dan niet als beker!, ze zeggen dat het een beetje hetzelfde is als toen ze me uit het asiel haalden, ze konden me thuis voor het eerst goed zien omdat ik in het asiel alleen maar onder de kooien lag, ik kroop meteen onder het bed maar ze zagen dat ik veeeeeeel groter was dan ze dachten, nadat ik onder het bed vandaan kwam konden ze me pas echt bekijken, ze zagen al mijn witte stukjes, mijn oren die helemaal kapoo zijn en dat ik tussen mijn witte tenen weer PUNTjes zwarte vacht heb.

Bang

In het begin wilde ik de hele tijd bij mijn mensen zijn, ik was zooo bang dat ze weg zauden gaan, dat ik weer alleen zau zijn en dat vind ik het ergste dat er is!, in de nacht rende ik hijgend door het huis, gewoon over het gesicht van mijn mensen heen die in bed lagen, ze waren bang ervan zegt mijn vrouw, maar ik had zo lang opgesloten gezeten dat ik veels te veel eenersjie had, ik zat soms uren te gillen en te schreeuwen en mijn mensen wisten niet wat er aan de hand was, eigenlijk wisten we alledrie niet goed wat we met elkaar aan moesten, mijn mensen snapten niks van mij en ik niks van hun, daarom durfde ik niet te slapen en was de hele tijd aalert, de PUNTjes van mijn oren stonden niet stil.

Fertrauwen

Maar hoe meer fertrauwen ik kreeg hoe meer ik mezelf liet zien, net als de footoo op de beker, en nau ben ik helemaal mezelf geworden, al lang hoor!, ik tetter nog steeds natuurlijk, dat blijft altijd zo, maar ik heb ook de muziek ontdekt toen ik spieraal begon te spelen, ik weet nu dat een tuin helemaal top is, ik kan daar dansen met vlinders en ik heb een spesjale tuinvriend: Mikkie, ik kan PUNTen zetten, en ik weet presies hoe ik mijn zin kan kan krijgen!, op de beker gaat mijn footoo weer weg als de thee kaud is, maar in het leefe ben ik te foorschijn gekomen en dat blijft zo, dus misschien ben ik meer zoals de stikkers die er in zaten, ook met een footoo van mij, als ik eenmaal ergens ben en ik zit goed ga ik niet meer weg, PUNT uit!

En natuurlijk blijf ik voor vreede, net zolang als het nodig is!!