Het moeilijke van een tuin is dat je nooit presies weet wat er allemaal kan gebeuren, net als alles presies zo is als ik fijn vind verandert het ineens, ik was heppie met de zon en dat het lekker warm was en dat Mikkie er was, maar toen ging ik op een afond naar buiten en waren er allemaal witte flokken, ze foelden kaud en nat aan, het leek wel winter, ik kon het niet geloven!, ik ging naar binnen en tetterde, dat mijn mensen er iets aan moesten doen, mijn vrouw zei dat dat niet kon, maar waarom niet?, ik ben die afond wel tien keer naar buiten geweest en elke keer waren er die flokken, en elke keer werd ik nattig van het PUNTje van mij neus tot aan het PUNTje van mijn staart, bah.

Kauder

Na die witte flokken had ik een paar dagen met zon, toch foelde het anders dan eerst, het was een beetje kauder, en na die twee dagen met zon kreeg ik ineens alleen maar dagen met regen, regen en nog een regen, ik vond er niks aan, het enige dat fijn is als het regent is dat mijn mensen me afdrogen als ik binnen kom, zooo heee en dat vind ik heerlijk!, ik moet er altijd keihard van brommmen, Daarom ga je honderd keer in een half uur naar buiten en kom je kletsnat weer binnen! roept mijn vrouw, nau ja, dat zau ik nooit doen!!!, mijn mensen drogen me heel stefig af, ze gaan met een doek alle kanten op ofer mijn vagt, ik ga er spesjaal goed voor staan, met mijn poten een beetje wijd en ik sla de PUNTjes van mijn naagels in de floerbedekking om me vast te kunnen hauden.

Mikkie

Ik vind het jammer dat er zoveel regen is, nau is Mikkie er veel minder, ik ga elke dag kijken bij mijn gaaaaaas, mijn vrouw zegt dat het logies is dat hij niet de hele tijd in de regen gaat zitten, ja dat snap ik maar ik vind het niet gesellig, als het even droog is ga ik snel weer kijken, verder slaap ik lekker in mijn kersmusmand of op de bank of op het grote bed, ik slaap vast vooruit zodat ik er klaar voor ben als de zon er weer is, want ik fertrauw erop dat er op een dag zon is als ik het PUNTje van mijn neus door mijn deurtje steek.

Vogeltje

Omdat ik nau niet zo vaak door mijn deurtje ga was er iets heel biesonders, mijn vrouw zag het toen ze aan het buro zat, aan het kattendeurtje zitten hele flokken haar van mij, geen witte flokken maar zwarte, en een vogeltje haalde al die flokken eraf, voor een nestje is dat, dat eerst de eitjes lekker zacht liggen en later de kleine vogeltjes, en zo is er toch altijd iets heel moois als je goed kijkt, ook al regent het en vind ik daar niks aan, het kan voor iemand anders juist een geweldige tijd zijn, dat is toch fantasties?, ik hoop dat de vogeltjes lekker warm en feilig liggen in mijn haren, als ze met het PUNTJE van hun snaafel het ei waar ze in zitten kapoo hebben getikt.

(tekst gaat verder onder video)

O ja, ik blijf tetteren voor vreede!
En ik stuur Brammie heeeeeel veel feeliesietaatsies met wel honderd blogs!!

Mijn eerste kattenliefde was Beer.

Op een dag zag ik een rode kat door onze tuin zag lopen. Dat was de eerste keer dat me een kat echt opviel. Ik was toen namelijk nogal bang voor katten, en vond ze ook niet leuk (dacht ik). Ik was honden gewend.
Ik maakte een klikgeluidje met mijn tong in de richting van de rode kat en hij kwam aanlopen. Ik durfde hem niet te aaien (want ik verwachtte dat hij meteen zou gaan krabben…) dus ik praatte tegen hem. Hij luisterde en bleef een tijdje in de tuin zitten.
De volgende dag kwam hij weer. Ik zat te lezen op een stoel, en hij ging voor me op de tegels liggen. Na een tijdje draaide hij zich op zijn rug en viel zo in slaap.
Ik was meteen helemaal weg van hem. Of haar? Dat wist ik niet.

Tuinvriend

Vanaf die dag kwam de kat vaker. Ik aaide hem nooit, maar speelde met hem. Met takjes en lege slakkenhuisjes en van alles wat in de tuin lag. Hij was mijn tuinvriend.
Hij kwam ook bij onze oude buren. Die voerden alle katten in de buurt. “Roodje” zoals ze hem noemden, kwam elke dag wat brokjes halen. Maar waar hij woonde wisten zij niet, en wij ook niet.

Ineens bleef de kat dagenlang weg. Ik was meteen in paniek, want ik voelde dat het niet klopte. Er was iets mis. Maar ja, wat kon ik doen?
Nadat hij twee dagen niet langs was geweest hing er op alle voordeuren in de straat een pamfletje. Pino van het restaurant om de hoek werd vermist. Met een foto van Roodje erbij.

Na een dag of vijf stond Pino ineens weer bij ons voor de achterdeur! Hij stond echt te springen en te dribbelen van enthousiasme en ik liet hem voor het eerst binnen. In de woonkamer ging hij meteen over de vloer liggen rollen van blijdschap.
Waarschijnlijk had hij ergens in een schuurtje opgesloten gezeten. Hij stonk vreselijk, naar kattenpies en stof en schimmel.
Hij bleek al bij de buurvrouw te zijn geweest en had daar zijn buikje rond gegeten.
Ik ben meteen naar het restaurant geweest, om te vertellen dat hij terecht was.
Hij was daar nog niet geweest. Maar nu wisten ze dat hij veilig en gezond was.

Met Pop

In de tussentijd was Pop bij ons komen wonen. Mijn tweede grote liefde. Al onze katten zijn mijn grote liefdes, trouwens. En ik heb ze allemaal even lief.
Maar goed, we hadden dus een kattenluikje.
Pop en Pino waren dikke vrienden, vanaf het begin. De eerste keer dat Pop Pino in de tuin zag viel zijn bekkie wijdopen. Van verbazing of van bewondering? Hoe dan ook liep hij Pino meteen achterna, en liet hem niet meer met rust als hij hier in de tuin was

Pino kwam bijna elke nacht naar binnen, om op onze bank te slapen.
Het restaurant ging om elf uur in de avond dicht, en meestal zagen we hem dan zo rond half twaalf verschijnen. De hele nacht sliep hij op de bank, vaak samen met Pop.
Rond drie uur in de middag vertrok hij weer richting restaurant, dat dan open ging.

Pino wilde liever niet geaaid worden. Hij deed niks als je het probeerde, maar het was duidelijk dat hij er niks aan vond. Een aai over zijn kop vond hij prima, maar meer hoefde niet. Als je dat toch deed ging hij een soort van kwaken. MRAAK MRAAK MRAAK, steeds harder en steeds bozer. Hilarisch om te horen.
Soms zeiden we voor de grap “ Zullen we je eens aaien?!” terwijl we op hem afliepen met een uitgestoken hand. Dan dribbelde hij al kwakend snel voor ons weg.
Daarom lieten we hem zoveel mogelijk met rust, maar we praatten altijd wel tegen hem.

Ik had inmiddels bij het restaurant gezegd dat als het ooit zo uitkwam, wij Pino heel graag erbij wilden hebben. Dat hij en Pop dol op elkaar waren, en dat Pino vaak bij ons langs kwam.
Maar om eerlijk te zijn WIST ik gewoon dat Pino bij mij hoorde. Dat hij ooit bij ons zou komen. Dat kon gewoon niet anders. Daar heb ik altijd op vertrouwd.

Grote Beer

Maanden gingen zo voorbij. Tot Pino ineens ‘s nachts bij ons in bed klom, en helemaal tegen ons aankroop.
We waren helemaal in paniek. Waarom gedroeg hij zich zo vreemd? Waarom wilde hij ineens steeds bij ons zijn? Was dit zijn manier van afscheid nemen?
Toen ik de vrouw van het restaurant sprak zei ze dat Pino niet meer naar binnen mocht komen. Er waren klachten geweest van klanten, dat er een kat in het restaurant was.
Dus mocht hij van de ene op de andere dag ineens niet meer de ruimte in waar hij al jaren woonde. Terwijl hij zijn mensen (…) gewoon zag lopen!
Logisch dat hij zo aanhankelijk was naar ons, hij voelde zich in de steek gelaten en zocht steun.

Nog een paar maanden later ging het restaurant dicht, en werden wij op de laatste (!!) avond opgebeld dat we Pino konden ophalen.
Ik moet er niet aan denken dat we niet thuis waren geweest, op dat we op vakantie waren…
Na een moeilijke start, waarin hij ziek werd van verdriet omdat zijn vorige mensen weg waren, en ik hem met de hand brokje voor brokje heb moeten voeren, vond hij rust bij ons. Hij leerde knuffelen, durfde te spelen en zorgde voor zijn onbesuisde broertje Pop. Hij en Pop zetten het huis op stelten, voordat Mol erbij kwam. Want zoals ik vorige keer vertelde, mocht er toen niet veel meer, haha!
Ze klonken soms als een kudde olifanten, die twee. Elke dag stoeiden ze samen, gingen samen op stap en sliepen samen op de bank of op bed. Ze gingen op ontdekkingsreis naar leegstaande schuurtjes, renovatiepanden en nog veel meer dat wij (gelukkig!) niet wisten. Anders hadden we geen oog dicht gedaan.

Verliefd

Wij hebben gelukkig nog jaren mogen genieten van een geweldige, slimme, zachtaardige, levenswijze rode kater. De ultieme rode kater.
Zo’n kat heet geen Pino. Zo’n kat heet Grote Beer.
Onze Grote Beer.

Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen, hoe je voor het eerst “verliefd” werd op een kat. En of je katten altijd al leuk vond, of juist niet.

Mevrouw Kever

Elke dag weer ben ik heel blij met alle vrienden en vriendinnen van de blog, ik vind het biesonder dat iedereen iets anders kan en iets anders weet, elke kat is weer een andere katpersoon en elk mens is ook anders, een menspersoon, (dat kan ook hoor!), ik vind het helemaal top dat we SAMEN zijn, als er plezier is maar ook als er ferdriet is, juist als er ferdriet is is het belangrijk dat we er voor elkaar zijn, ik vind iedereen lief: Bert, Loes, Door, mijn Pepekind Faalentino, mijn spesjale vriend Brammie en alle andere katten, ik hau van iedereen, jullie zijn mijn allereerste en alleraudste en allerbesteste vrienden, met zo een streepPUNT!

Mikkie

Toen ik nog maar een klein stukje mijn tuin in kon kwamen er wel eens andere katten langs, dat kon toen nog, er was een klein damespoesje dat mijn mensen Juffrouw Mier noemden, Bolle kende haar ook, ze is heel lief maar toch vond ik het moeilijk, eigenlijk was ik best bang, Mikkie, de zoon van Bolle, kwam ook in de tuin, hij kende mijn mensen en de tuin al, ik werd er zenuwachtig van omdat hij veel meer durfde dan ik, ik moest er heel veel van tetteren, alles was nieuw voor me en het werd me gewoon een beetje teveel op dat PUNT.

Nu is mijn tuin helemaal dicht, ik kan er niet uit en niemand kan er in, Mikkie zit meestal op het dak van het schuurtje, of stiekem in de tuin naast mij, met al die zon lagen we elke dag allebei flakbij mijn gaaaaas, het was gesellig, we eten een snekje en liggen te dutten, Mikkie kan echt heel diep slapen zo buiten in de tuin, ik durf dat nog niet zo goed, ik lig wel heerlijk te soeselen, mijn haren zitten vol met aarde en mijn witte tenen zijn grijs geworden, ik ben echt een tuinkater Kever geworden!, ik mag de tuin niet uit van mijn mensen, dat is omdat ik heeeeel snel bang ben en dan zomaar ergens naar toe ren en me verstop, dat heb ik al een keer gedaan en dat was echt een dieptePUNT, voor mijzelf maar ook voor mijn mensen.

(tekst gaat verder onder video)

Delen

Mikkie kan oferal komen waar hij wil, hij is dat gewend, hij gaat wel eens naar een tuin iets verderop, ik kan hem daar wel zien maar ik vind het te ver weg, dat is niet leuk, ik ga dan naar mijn mensen om te tetteren dat zij Mikkie terug moeten roepen, en dat doen ze, mijn mensen denken er aan om Mikkie weer in de tuin te laten als het nog wat warmer is, om te kijken hoe ik dat nu vind, ze zeggen dat ze soms denken dat ik het leuk zau vinden om een vriendje erbij te hebben, maar zeker weten doen ze dat niet, en ik ook niet, moet ik dan mijn mensen delen?, en mijn kouwstiks?, van die kouwstiks geeft niks, maar ik wil wel al mijn aandagt en al mijn knuffels krijgen!, het hangt ook af van zijn famielie waar hij nau woont natuurlijk, dus dat is nog een beetje een moeilijk PUNT.

Misschien woon ik straks met zijn tweetjes, met Mikkie erbij!, of misschien ook niet, dat we gewoon vrienden blijven zoals nu, dat we elkaar elke dag zien, maar met gaaaaas ertussen, dat kan best, je kan op heel veel manieren vrienden zijn, hoe dan ook wil ik nooit een PUNT zetten achter het maken van nieuwe vrienden.

Ik denk aan iedereen met ferdriet, ik ben blij dat mevrouw Kim weer thuis is bij Sam!, en ik BLIJF tetteren voor vreede!

Deze week had ik elke dag zon in de tuin, het was helemaal top, ik denk dat er oferal zon was want het is lente geworden, alles gaat groeien en de vogels zijn heel druk en het is lekker warm, maar toch was er ook schaaduw, want er zijn zomaar drie sterren bijgekomen, Benny van Faalentino en zijn famielie, Floortje van mevrouw Ina, en Oliver van mevrouw Marian en de Bende van zes, dat is toch veeeels te veel, ik moest er over piekeren hoe dat allemaal kan, en waarom zoiets kan, ik ben niet achter het antwoord gekomen, toen werd Kuzco die kwijt was gevonden, gelukkig maar!!, soms weet ik niet of er nau meer zon is of meer schaaduw, als je mijn PUNT snapt.

Meetellen

Deze week had Bert op zijn feesboek zoiets moois gezegd, Bert zei dat iedereen meetelt, ook als je een ster bent geworden, dat vind ik zo biesonder, en ik vind ook dat het zo hoort, maar niet oferal is dat zo, mijn mensen praten elke dag nog over Bolle, en over Pop, Beer en Molletje, en over Billy onze tuinkater, dat vind ik prima, ik weet natuurlijk dat ze hier gewoond hebben, en ik snap heel goed dat mijn mensen ze niet fergeten zijn, mijn vrouw zegt dat dat ook helemaal niet kan, want als je veel van iemand haudt gaat dat niet voorbij, ook al heeft iemand een PUNT achter het leefe op aarde gezet.

Stoel van Bolle

Forige week kwam ik in de afond binnen uit de tuin, en ik moest heel erg tetteren, mijn vrouw ging buiten kijken om te zien of er iets aan de hand was, het was donker dus ze kon het niet zo goed zien maar het leek of alles in orde was, en toch bleef ik toeteren, de folgende dag gingen mijn mensen samen met mij naar buiten en ineens zag mijn man iets, de stoel van Bolle was kapoo gegaan!, dat komt omdat ik er graag op zit maar ook vaak aan krabbel, en ik heb de achterkant nau helemaal kapoo gekrabbeld, die is er uit gefallen, daarom was ik de afond daarvoor zo over mijn stuur, dat was het PUNT dat ik probeerde te maken.

Stoel van Kever

En toch blijft de stoel staan zegt mijn vrouw, omdat het een herinnering is, en hij blijft staan totdat er niks meer van over is, tot de stoel zelf een herinnering is geworden eigenlijk, dan krijg ik een nieuwe stoel, de stoel van Kever, die ooit de stoel van Bolle was, die ooit de stoel van Pop, Beer en Molletje was, maar die nu van mij is, en ooit ben ik een herinnering, maar nu nog lang niet hoor!, ik hoop nog heeeeeel veel jaren te kunnen genieten en tefreeden te zijn, er is schaaduw maar ook zon, en je weet nooit welke van de twee, de tijd gaat door en het leven ook, en we dragen allemaal onze sterren met ons mee, die zijn een herinnering aan een liefde waar je nooit een PUNT achter zet.

O ja, ik blijf tetteren voor vreede!!