Wat gaat zo’n week toch eigenlijk snel hè? Voor je ‘t weet is het alweer zaterdag…
Hoewel er weer veel te mauwen valt over van alles en nog wat in de afgelopen week wil ik juist vandaag nog wel even terugkijken op gisteren, want voor m’n personeel was dat blijkbaar een feestdag. Dus voor mij ook.

Ronde

Gisteren begon zoals gewoonlijk. Want sinds kort wil ik graag voor ‘t ontbijt al m’n eerste ronde door de achtertuin en over ‘t achterpad maken.
Zodra iemand van m’n personeel uit bed komt om op hun eigen bak te gaan grijp ik m’n kans, zeker als ‘t niet te koud is, om te mauwen of de tuindeur voor me open mag. Heerlijk, om dan in de ochtendschemering een frisse neus te halen wanneer ‘t net een beetje licht begint te worden.
Dat is ook een fantastisch moment om de lessen ‘Hoe vang ik een Weilandmuis’ van Luna poes in praktijk te brengen, hoewel ik heb gemerkt dat ik sommige lessen ook heel goed binnen kan oefenen. Ik ben inmiddels al heel bedreven in m’n antenne gebruiken, m’n personeel onzichtbaar te besluipen en m’n neus in hun zaken te steken. Alleen wil ‘t met het vinden van een échte muis in ‘t weiland nog steeds niet zo best lukken. Maar ik blijf volhouden, en kijk al uit naar de volgende lessen.

Personeel

Toen ik dus gistermorgen weer binnen kwam voor ‘t ontbijt, stond m’n personeel me in de keuken op te wachten. En dat vond ik een beetje vreemd want meestal is het óf Senior, óf Junior die me eten komt geven, brokjes bijvult en m’n water ververst. Maar ze staan er ‘s morgens nooit allebei tegelijk.
Niet dat ik er een probleem van maakte, want m’n ontbijt werd direct bij binnenkomst geserveerd. Al moest ik wel even twee keer snuffelen, want boven op m’n natvoer lagen een paar van m’n favoriete snoepjes!
Terwijl ik zat te genieten van dit heerlijke extraatje zo vroeg op de vrijdagmorgen, nam m’n personeel hun beker koffie mee naar de eettafel. Ik voelde hoe ze naar me keken terwijl ik at en hoorde hoe ze herinneringen ophaalden aan toen ik hen net in dienst had genomen. En dat de tijd zo snel voorbij is gevlogen. Ik begreep er weinig van, maar ik had het dan ook eigenlijk te druk met m’n etensbak om er veel aandacht aan te willen schenken. Prima combinatie hoor, natvoer met een paar snoepjes. Wil ik best elke dag krijgen.

Knuffel

M’n personeel begon net aan hun tweede bak koffie toen ik m’n etensbak helemaal schoongelikt had. En zoals elke morgen na m’n ontbijt liep ik naar Senior, streek langs z’n benen en sprong over de rechter armleuning van z’n stoel om achter hem langs naar de linkerleuning te lopen. Vaste prik, want dan tilt ‘ie z’n linkerarm op zodat ik m’n billen op die armleuning kan vleien, terwijl ik m’n voorpoten op z’n bovenbeen zet.
Knuffeltijd!

Pakjes

Maar zoals gemauwd, gisteren was anders. De knuffels waren er wel, maar er was nóg meer. Want er lagen twee pakjes op tafel. Ik snuffelde er aan, maar het rook helemaal nergens naar.
Omdat ik geen idee had wat ik ermee aan moest, maakte Junior het kleinste pakje open. Er kwam een, best wel sjiek, grijs borstharnas uit, met een lange lijn. Maar wat moest ik daar nou toch mee? Ik mag al wekenlang alleen naar buiten, zo’n ding had ik om toen ik nog een babykitten was en nog niet alleen de tuin in of het achterpad op mocht…
Heel eerlijk gezegd, ik vond het propje papier waar ‘t harnas in had gezeten eigenlijk veel interessanter en gaf ‘t een lel zodat het van tafel op de grond viel. Want elke knuffelsessie moet toch even onderbroken kunnen worden voor een stevig potje pootbal tussendoor.

Propje

Na een paar minuten had ik het propje onder de stoel getikt, en kroop ik weer op schoot bij Senior voor nóg meer knuffels. De borstel werd er zelfs bijgepakt, en ik zat weer te genieten.
Maar Junior was nog niet klaar. Het tweede pak werd opengescheurd, al ik had weinig belangstelling voor het vreemde ding wat daar uit kwam. De kleur was wel mooi blauw, er zaten slierten achterop en ‘t kon open. Maar ik had geen idee wat ‘t was.
Junior zette dat ding in de bank en toen moest ik wel op onderzoek uit. Heel voorzichtig besnuffelde ik ‘t van alle kanten, maar er zat geen beweging in. Toch werd ik steeds nieuwsgieriger, want ik kon er een poot inzetten. En m’n kop paste er ook in. En nog een poot. Ik stapte helemaal tussen de twee helften in, en liep er aan de andere kant weer uit. Maar wat was hier nou zo leuk aan?
De prop papier waar dat ding in gezeten had vond ik veel interessanter. Nóg groter dan die andere, die nu onder de stoel lag. Maar een nieuw potje pootbal moest nog even wachten, want ik had eerst nog een knuffelsessie af te ronden.

Op stap

Om een heel lang verhaal wat in te korten, die twee dingen die ik gisteren gekregen heb zijn dus om een keer mee op stap te kunnen gaan met m’n personeel. Een harnas om in onbekend gebied met ze te gaan wandelen en een rugzak waar ik lekker in kan zitten of liggen als ik geen zin meer heb om te lopen.
Junior heeft ‘t idee dat ik ‘t misschien wel leuk zou kunnen vinden om samen met m’n personeel verder te kijken dan m’n eigen tuin, achterpad en ‘t weiland aan de overkant van de sloot. Ze weet al dat ik het heerlijk vind om in de auto mee te rijden om dan vanuit m’n reismand te kijken naar alles wat voorbij komt.
Senior heeft zo z’n bedenkingen, want volgens hem heb ik ‘t al prima naar m’n zin in m’n eigen buurt, dichtbij huis en hoef ik niet zo nodig verder weg dan ik zelf kan aanlopen.

Ik heb dus weer iets om over na te denken. Want ben ik wel de échte huiskat die de rest van z’n leven dicht in de buurt wil blijven? Of ben ik diep in m’n hart eigenlijk toch een avonturier die met z’n personeel op stap wil naar plekken waar ‘ie zelf nooit zou komen?
Een combinatie van die twee lijkt me eigenlijk wel een optie om te overwegen. Gelukkig kan ik er nog even over nadenken.
Want vandaag ga ik eerst even bijkomen van gisteren, die bijzondere vrijdag waarop m’n personeel het nodig vond om m’n allereerste verjaardag te vieren.
Was heel erg gezellig en vooral lekker, maar vanmorgen zaten er geen snoepjes meer over m’n ontbijt. Het is dus weer gewoon een alledaagse zaterdag.
Toch best wel een beetje jammer…

Dikke knuffels, een stevige poot en/of een zacht kopje,
Joep.

Ajooo allemaal!
Hier ben ik weer, Leootje, uw rieporter fan het miews uit de stat fan Den Haag!

De afgeloope weeke heb ik fertelt oofer de kittentijt fan Chester en Tiga.
En foorige week fertelde ik oofer me eige kittentijt.
En nu is het tijt foor het ferhaal fan Simon, onse jongste broer.
Simon is de jongste fan se leeftijt maar hij is niet de kleinste!
Ik ben de kleinste kater fan me maat en Simon is de grootste.
Mijn pootjes sijn een stukkie korter dan die fan de rest..
Simon is egt heus waar nog grooter dan Tiga weeges hij heeft egt lange slungel poote maar hij heeft niet so een groot leefeswerrek as of te dat fan Tiga.
Tiga se leefeswerrek is se leefeswerrek so as Loesje hem heef geleert het te onder-houwe.
Dat moest ik der ekstera speeziaal bijzegge weeges Tiga is heul tros op se leefeswerrek.

Beebie

Maar goet, ik ga fertelle oofer Simon.
Toen Simon bij ons kwam wonen wiste we niet wat ons ooferkwam.
Er kwam een kittenbeebie binne en hij stonk!
Dat hat ie sellef niet so door, dat weet je niet as je kittenbeebie ben denk ik..
Hij stonk egt heel erreg en ik hat soiets fan wat is dat nou dan en daarna dagt ik fan ik moet wegweeze en alles fan me af-stant bekijke.
Tiga sat ook te kijke fan hellep wat hebbe die tweefoeters nou weer ons huis binnegedraage.
Egt eerlek waar Tiga en ik waare niet zo heel erreg blij in het begin.

Chester sei hij kan der niks aan doen. Hij is kittenbeebie en hij snappet allemaal ook niet.
En Chester ging hem wasse.
Simon deed heel anders fan se ree-akzie dan of te dat wij gewent sijn.
So as fan je segt wat of je tweefoeter segt wat en dan kijk je die rigting uit.
Of je doet assof je ooge digt sijn maar je knijpt een beetje met je ooge en dan kijk je wel naar waar het geluit fandaan kom. Meestal toch wel.
Of je oore gaan die rigting uit terwijl je doet asof je het niet hoort.
Sijn oore bewooge alle kante op en ook dat hij met se eene oor naar se vooren en se andere oor naar se opsij stont.
Hij hat allemaal fan die oor-kombienaasies die een beetje gek sijn.
As ik wat hoor dan gaan allebei me oore naar dat geluit toe.
Die fan Simon die draaie affetoe rontjes en dat lijk dan assof se sowat fan se hooft afdraaie egt eerlek heus waar dat is so gek!

Druk

En hij was druk. De tweefoeters seide fan nou we sijn met Tiga froeger heel wat gewent maar deese, deese heeft gewonne! Tiga was froeger TerrorTiga, en Simon wert Simon de Slooper.
En ik was soete liefe Leootje dat jullie dat wel eefe onthauwe.

Alle keukerolle stonde te trille fan de angst op taafel weeges as Simon de Slooper foorbij kwam dan fersgeurde hij die keukerol nog sneller dan dat een tweefoeter ‘BOE’ kan segge.
Hij font dat de keukerol was se fijant en de fijant moestie ferslaan en dat deet ie best goet.
Simon sprong ooferal op en de tweefoeters konde niet roepe fan Simon NEE niet doen.
Dat deede se wel maar dan ging hij gewoon door.
Toen moeste se heelemaal naar hem toe en dan tikte se hem aan en dan sgrok tie sich helemaal gek en dan dee Mama het NEE gebaar.
SIMON NEE sei se dan.
Het gekke was, dat heef Mamma een paar keer gedaan en daarna stopte hij ook egt meteen.
SIMON NEE is nou het eenige gebaar dattie snap en dat ie derop ree-aageer.
Foor de rest kijkt ie niet en dus weet ie niet.

Doof

Simon is heel anders dan wij.
Weeges hij is doof dus hij heef se andere weerelt en hij snap feel niet fan wat wij wel snappe.
Maar wij sijn ook allemaal anders en niet desellefde.
En dat is niet erreg weeges we mooge hier tuis allemaal sijn wie we sijn.
Fre segt altijt in se Engelse taal: JOEDOEJOE
Nou en so is dat dan.
Het is wel so dat we hier tuis afspraake hebbe.
Dat we niet (eksperés) sloope en dat we niet gemeen sijn teege mekaar of de tweefoeters.
En dat kan goet saame met JOEDOEJOE.

Simon is wel een raare snuitert met se eete.
Ik fint eete is leefe en Tiga fint ook fan eete is leefe weeges se leefeswerrek.
Chester eet gewoon en die snoep nau iets minder weeges hij is nou Seenior.
Simon die lus niks.
Hij lus alleen se harde brokkies graag.
Die eete wij alleen as het égt moet omdat er heeleemaal niks meer is en we denke fan nou nog één suggie en dan falle we om fan de honger dus nau ja het moet dan maar een brokkie weese.
Maar Simon lus geen kettisfektiejons.
Ja hij eet se wel een beetje as tie het egt krijgt maar dan ook niet fan je hooladiejeej ik heb een snoepie gekreege, nee.
Hij rent er niet met fijftienhondert kiloomeeter per uur agteraan so as dat Tiga en ikke dat wel doen.
En Cosmaa snoepies lust ie egt niet die slaat ie oofer!
Nau das mooi des te meer is der foor mij.
Chester lus dat ook niet.
Tiga en ikke wel, wij reesen deragteraan as se met Cosmaa-snoepies gaan strooie.
Simon lus ook geen gewoon eete uit een sakje pakje of blikje.
Het eenige wat hij dan wel weer graag lus is fan Cosmaa het blikfoer met tonijn en ansjoofies en fan kip en garrenaale enso.
En Gourmet Soup maar dat is hartstikke duur seg Mamma dus die koop se niet altijt.
Hij lus wel likwitsnek en dat finde wij dan weer jammer weeges dan krijge wij minder likwitsnek want Mamma doet dan feel likwitsnek oofer Simon se hele kleine beetje eete wat hij dan krijg.
Want se fint hij moet wel mee-eete met ons ook al is het maar foor een klein beetje.
Dan krijgt ie een piepkleinbeetje fan iets wat ie niet lust met feel likwitsnek deroferheen.
En dat likt ie dan op behallefe dat wat ie niet lust en dan gaat ie se brokkies eete.
Tiga eet dan sijn bortje leeg.

Eete

Hij lus wel heele gekke tweefoeterdinge.
Maar die mag hij niet faak weeges dat is foor een kattemaagie nie gesont seg Mama.
So as hij lus wel kwee lapies doeriejan (kue lapis durian).
Dat is iets Indisch en het is gestoomt gebak met frugtesmaak en het kleeft en ik fint dat het stinkt.
Finde de tweefoeters hiero fantasties en Simon lus het dus ook.
Hij heeft ook een keer baamie gegeete, een aard-appol en een flieg.
Die flieg daar grieselden de tweefoeters fan, dat eete se sellef liefer ook niet.
Simon is nau bijna twee jaare fan se leeftijt. In de maan fan August op dag fieretwinteg wort hij twee jaare maar hij gedraag se eige nog stees as een kittenbeebie.
Hij blijf ondeugent en hij blijf speele en hij blijf gekke dinge fersinne.
Sins kort speel ik nau ook met Simon. Ik wilde fooreg jaar nog niet met hem speele weeges hij was so snel en so druk dat was tefeel foor mij. }
Maar nou doet Chester hem wasse en soms een beetje stoeie en Tiga doet hem wasse en een beetje stoeie en ik doe hem niet wasse weeges ik was alleen me eige en ik stoei ook niet maar ik ga wel met Simon door het huis heen renne weeges we hebbe nau saame de zoemies.
En dat is tog best wel leuk om saame de zoemies te hebbe!
Dan hebbe we allebij een dikke staart en dan gaan we gek doen en kijhart renne!

Gille

Ferder is hij altijt heel erreg blij as tie een tweefoeter siet die hij een dag niet hat gesien weeges se waare werke of naar sgool.
Dan gaat ie egt HEEL hart gille fan se blij en dan gaat se staartje trille en dan geeft ie ook nog boemskoppe.
Hij fint Fre fooral heel erreg lief. Sij krijg de boemskoppe as se tuis kom fan sgool.
Mamma fint ie lief om teegenaan te slaape in de nagt en Pappa fint ie lief weeges Pappa geeft de brokkies in de morrege heel froeg.
So heef iedereen wat ekstera speeziaals met Simon.

Nou ik hoop dat jullie nu meer weete oofer onse doofe broertje Simon die de jongste is maar ook de grootste. En hij heef de hartste stem fan iedereen!

Geef mij alle snoepies maar weeges Simon lus tog niks!
Tot de follegende keeeer!
Liefs fan Leootje!

Hoi hoi liefe frientjes, het is vandaag weer Oscar Blogdag! Hier blijft het Paase… ik snap het niet want het is toch al foorbij? Het geele Paasserfies blijft gewoon staan! Frouwtje zegt, Oscar geel is een mooie kleur en hoort bij het foorjaar. Het is dus nu een doorjaarsserfies. Ik laat het maar zo. Als ik maar genoeg plek hep in de fensterbank en op de taafel.

Foorjaar

Maar foorjaar is het! Ik hoor al froeg de fooguls fluiten en zie de bomen in bloei staan. De balkondeur is vaker oope, en het aller aller fijnste is dat de zon steeds langer gaat schijnen. Ik lig ook niet meer de heele dag op mijn schaapepleet als de zon schijnt. Je foelt het warme binnekoome, en dan wor het te heet met die schaapevagt. Frouwtje heeft al op een andere stoel een foorjaarskleed neergelegd, dus nu kan ik afwisselen. Dus als de zon schijnt dan lig ik op mijn foorjaarskleed en als het reegent en koud lig ik op mijn warme schaapepleet. Maar als de zon lang schijnt dan spring ik het liefst op mijn klimpaal foor het raam. Daar hep ik ook gelijk frisse lucht.

Eetazjuz

Mijn klimpaal heeft 4 eetazjus, maar zo hoog kom ik niet. Misschien kan ik best wel op de 4e eetaazju klimmen hoor, maar ik hep het nog nooit geprobeerd. Op de 2e eetaazju hep ik ook genoeg uitsigt en kan ik alles zien.

Stunt

Forige week hep ik een stunt uitgehaald, je geloof niet dat ik als oude seeniejor dat nog doe. Het ging eigenlijk vanselluf. Ik mag alleen op het balkon als het frouwtje er ook is. Dat komt omdat hier geen gaas is op het balkon en ik naar beneeden zou kunnen vallen als ik op de rand spring.
Frouwtje denkt nameluk dat ik het misschien best wel zou kunnen halen op de rand te springe. Natuurlijk wil zij geen riesiekoo nemen, omdat ik eigenluk in de huiskaamer ook makkelijk op stoelen en zo spring. Ik ben best nog wel atleeties. Er staan in huis nog opstapjes van StokkieStefan, die had artroosie en had moeite met springen. Maar het geeft niks hoor dat de opstapjes er nog staan, soms gebruik ik ze wel en soms niet. Ik fin het ook belangerijk om te blijve treene en uit te probeere wat nog wel lukt. Anders ga ik te gemakzugtig worden en krijg ik ferfroegt stramme poote.

Balkon

Maar nu komt het wat ik wilde fertellen… frouwtje zat op het balkon koffie te drinken. Ik moet nog wenne aan buite en frouwtje riep mij, Oscar kom gezellig buite op schoot liggen, dat deed Stokkie-Stefan ook zo gezellig. Maar ja, ik ben Oscar en folgens mij was ik in mijn vorige huisje een binne kater. Dus nu doe ik rustig aftaste als ik naar buite op het balkon ga. Maar frouwtje bleef zo aanhouden en ik dacht fooruit en hup sprong ik zo op haar schoot. Ik hep heerlijk een poosje zitte soesen bij haar op schoot en werd mijn fagt keiwarm van de zonnestraale. Toen sprong ik op de grond en ging ik verder het balkon inspekteere. Dat is spannend omdat het foor mij nieuw is allemaal. Ik rook aan de plantenbakke, de stoelen en de balkontaafel. Toen keek ik omhoog en ineens hup daar zat ik op de balkontaafel, het gebeurde ineens! Toen heb ik daar een poosje gezeete en ben ik lekker lui gaan ligge. Frouwtje vond het goed hoor dat ik dat deed, ze ziet mij graag geniete. Maar ze dacht wel, als Oscar nou baldaadig gaat worden en oer, dan springt hij zo van de balkontaafel op de rand. Dus foor de feiligheid hebbe we afgesprooke dat ik alleen op het balkon mag als ze erbij is. En als het van de zomer heet is en ze is een poosje weg dan blijft de balkondeur oopen en kan ik feilig achter de hordeur ligge en toch frisse lucht en zon hebbe. Zo is het toch goed gereegeld?

Eete

Nou was er nog iets van de week… frouwtje doet graag eete kooke en snuif ik de lekkere geure op terwijl ik naast haar op het krukkie in de keuken zit. Ik had zelluf al gegeete hoor, maar ik denk dat ik toch nog wel trek had. Soms ga ik bij frouwtje op schoot ligge als zij eet, of als ik nieuwsgierig ben dan ga ik op de taafel zitten. Dat mag van haar hoor. Ze had lange slierten op haar bord, spagettie heet dat, met toomatensaus. Dat rook toch lekker….en ineens nam ik een hap en had ik de slierten aan mijn bek hange, en pitke ik met mijn naaguls brokkoolie van haar bord. Ze begon te lachen en zei, ik fin het leuk Oscar dat je soms ook ondeugend bent, en kreeg ik knuffels.

Nu de zon meer schijnt ben ik vaak op de fensterbank. Daar ligt een kleedje waar ik graag lig. Maar er staat nog iets, een soort ton met een gat erin. Het stond er maar te staan en ik kwam er nooit. Maar gisterenafond zag ik de lucht rood kleure en zag ik langzaam dat de zon onder ging. Eerst rook ik aan de ton en toen laater kroop ik in het gat. Maar daar was geen zon dus ik ging bovenop de ton zitte. Dat was leuk en terwijl de zon onderging ben zellufs gaan ligge oo de ton. Nu weet ik dat het leuk is daar te ligge en wie weet kruip ik ook nog een keer in het gat. De ton ruikt nu in ieder gefal naar mij.

Soms denk ik de week is weer foorbij, en is het weer tijd foor een nieuwe blog… wat moet ik nou weer schrijfe? Op mijn hooge leefrijd maak je niet meer zo veel mee, en ben je tefreede als je lekker lig en knuffels krijg. Maar eigeluk maak ik foor mij doen best nog wel wat mee he om oofer te schrijve?!
Ik wens jullie allemaal een mooie week met warme zonnestraale!

Dikke poot van Oscar

Nooit geweten dat bloggen zó ontzettend leuk is. Niet alleen het schrijven, maar ook alles daarna. Want wat heb ik een boel lieve reacties gehad vorige week, en ik heb ze allemaal met heel veel plezier voorgelezen gekregen en beantmauwt. Tenminste, ik hoop dat we écht niemand vergeten zijn…

Bewust

Dus, vol goede moed staat hier nu m’n tweede blog voor je neus. Er is zóveel wat ik graag wil delen met je, da’k moet uitkijken om niet tien dingen door elkaar te willen mauwen naar Junior. Dan raakt ze zeker de draad kwijt en dat zou m’n verhaal er niet leesbaarder op maken!
Daarom hou ik ‘t voor vandaag maar even bij één onderwerp: Bewust Enig Kitten zijn.
Soms vragen mensen aan m’n personeel waarom ze maar één kitten in huis hebben gehaald. Want het lijkt een ongeschreven regel te zijn dat één kitten alleen nooit gelukkig kan worden omdat ‘ie een speelmaatje mist, waardoor hij of zij het huis gaat slopen of zich zal gaan vervelen. Met alle gevolgen van dien.

Delen

Nou, misschien ben ik dan een hele rare, maar in mijn geval gaat dat niet op. Ik vind het juist heerlijk om alleen te zijn en moet er écht niet aan denken om m’n leven en m’n huis met een ander te moeten delen dan m’n eigen personeel.
Ik denk dat ik de keuze om enig kitten in huis te willen zijn al gemaakt heb toen ik geboren werd en m’n broertjes en zusjes leerde kennen… Lieve kittens hoor, alleen best wel een beetje druk.
Net voordat ik bij m’n moeder uit huis ging was ik alleen nog met m’n twee broertjes uit het nest over. M’n drie zusjes hadden toen al een eigen woonruimte met personeel gevonden, dus dat scheelde gelijk al een hoop gemauw in huis.
M’n moeder was een strenge poes met veel ervaring, die ook heel erg lief voor ons was. Al bleek dat ze na ruim tien weken duidelijk wel helemaal klaar was met onze opvoeding. Ze liet ons ook steeds vaker en langer alleen. En ik kon dat, zo jong als ik was, toen al best wel begrijpen.
In die tijd heb ik veel van haar geleerd en wist ik al precies hoe ik me later als kitten des huizes zou moeten gaan gedragen als ik eenmaal goed personeel had gevonden.
Ik had al ‘s verhalen gehoord dat kittens vaak met z’n tweetjes of meer een eigen huis krijgen, maar daar moest ik zelf absoluut niet aan denken. Dus ik had m’n zinnen gezet op personeel dat juist op zoek was naar zo’n einzelgänger als ik.
En ik moet zeggen, die heb ik gevonden en ik ben heel tevreden over ze.
Okee, we hebben in het verleden wel ‘s wat onenigheid gehad omdat ik al heel snel naar buiten wilde om m’n nieuwe buurt te verkennen, maar m’n personeel vond me daar nog veels te jong voor.

Bestwil

Pas later begreep ik dat ze dat voor m’n eigen bestwil niet konden doen omdat m’n maandelijkse toelage absoluut niet toereikend zou zijn om al zo jong een eigen gezin met kittens te moeten onderhouden…
Maar voor de rest heb ik vanaf dag één absoluut geen klagen hier als enig kitten. M’n huis is klein maar lekker overzichtelijk, ik heb kleedjes en dekjes gekregen op plekken waar ik het liefste lig, de tijden om te knuffelen, geaaid te worden en te slapen kan ik zelf bepalen, het eten is prima, ik heb een grote mand vol met speelgoed én zes plekken in huis waar ik legaal m’n nagels aan mag scherpen.
Want ik ben natuurlijk niet van plan om m’n eigen meubels in huis naar de gallemiezen te krabben, die liggen veels te lekker.

Sloper

Van nature ben ik namelijk helemaal geen sloper, maar ik zal wel eerlijk toegeven dat ik vorig jaar zomer het horrengaas voor ‘t raam in de slaapkamer een keer aan reepjes heb getrokken.
Daar schaam ik me best wel voor, en ik hoop dat m’n moeder dat nooit te weten komt want dan staat ze in no-time voor m’n deur om me in m’n eigen huis alsnog een flinke draai om m’n oren te geven. Want zó heeft ze me niet opgevoed.
Maar dat gaas hing me gewoon even in de weg toen ik daar op de vensterbank wilde liggen… Wist ik veel dat het van die slappe zooi was die niet tegen nageltjes kon!

Karakter

Natuurlijk is er helemaal niks mis mee als je als kat graag gezelschap wilt hebben van een andere viervoeter omdat je je anders te barsten verveelt. In dat geval kun je zeker je personeel gewoon zo snel mogelijk een speelmaatje in huis laten halen.

Maar wat mij betreft hoeft dat dus écht niet.
Zelf denk ik dat ‘t gewoon met iemands karakter te maken heeft.
Net als bij tweebeners, daar heb je er ook bij die heel erg sociaal zijn maar toch ook heel graag alleen hun eigen gang gaan en daar gelukkig van worden. Terwijl anderen het liefst zoveel mogelijk andere tweebeners om zich heen verzamelen om afleiding te hebben.
En dat is allebei helemaal prima, zolang iedereen zijn of haar eigen keuze daarin maar kan en mag maken. Want dat vind ik heel erg belangrijk.

Al met al heb je nu inmiddels vast wel begrepen dat ik zelf dus heel gelukkig ben, als enig kitten in huis. Alleen maar niet eenzaam, want ik heb Senior, die bijna altijd thuis is en Junior, die heel vaak langskomt. Dus als ik dat wil kan ik alle aandacht van die twee krijgen. Maar ik kan door die vrijheid ook juist heel erg genieten van alle rustige plekjes in huis. Dat geeft me de mogelijkheid om heerlijk te dutten zonder gestoord te worden. En ik kan dan ook lekker nadenken, over alles wat ik voorgelezen krijg, zie of hoor.
Dan heb ik daarna weer wat om over te mauwen met m’n personeel en met jullie.

Heel veel kopjes en neusjes,

Joep.