Ik zat net in de vensterbank naar buiten te kijken toen opeens mijn vrouw me greep, mij in de reiskorf stopte en we in een taksie gingen. MEWWW riep ik en toch gingen we.
Klieniek
Alweer in een taksie. Alweer naar de dokter. Daar had ik helemaal geen zin in maar mijn gefoel zei eefe doorzetten Bert, de forige keer was je ook gauw thuis.
We kwamen bij mijn eigen dokter in de klieniek. Ze friemelde aan mijn buikhaar, ze zei dat ik was afgevallen en mijn vrouw aaide me zachtjes en praatte tegen me ook al hoorde ik geeneens echt wat ze zei, ik wist dat het liefe woordjes waren en toen zei de dokter opeens: “Hij moet blijven.”
Die hij dat was ik.
Ze droegen me weg in mijn reiskorf, ik wist niet eens waarheen en mijn vrouw had nog gezegd dat ze voor me terug kwam echt waar en dan kwam ze me weer halen en dan gingen we weer samen naar huis echt waar.
Gefoel
Mijn gefoel in de klieniek was meteen: oferleefe.
Net als toen ik nog op straat moest leefe.
Eete wat je kunt wanneer het er is.
Oplette wat er gebeurt wegens je weet het niet.
Dus ik liet van alles doen ik moest wel.
Dat ze bloet uit me haalden. Dat ze in me kneepe. Dat ze een eggoo maakten en al die dingen meer.
Oferleefe.
Maar er was ook iets dat heel anders was dan toen op straat. Ik was alleen en toch foelde ik dat ik niet echt alleen was, dat al mijn frienden en Loesje bij me waren dat ze eenerzjie stuurden en dat ze wilden dat ik doorging met oferleefe.
Daar werd ik sterk van, echt waar.
Naar huis
Het was al donker toen ik eindelijk naar huis mocht. De dokter had een oppep-pakket gegeven met injekties en van alles, en zodoende kon het nou.
Thuis moest ik de hele tijd rondloope en keihard spinnen. Ik at een groot bord kip. Ik kreeg knuffels. En liefe woordjes. En mijn vrouw zei van Bert ze hebben je buik kaal geschoren.
Dat wist ik al en het is helemaal niet erg, wegens dat je nou goed kunt zien hoe groot en sterk mijn buikspier is.
Ik ga nou mijn best doen met eete en dutjes en beter worden. Hoe het heet wat er met mij was, dat is een misteerie. Maar beter worden dat ga ik gewoon doen.
In de grote deur die op de tuin uitkomt, zit een luik op kattenooghoogte. Dat is handig, want als mijn mens weigert voor portier te spelen, kan ik dat lage deurtje eigenpotig bedienen. Het enige wat ik nodig heb, is een pursoonlijke sleutel. Die sleutel zit diep verstopt onder mijn jas, zodat niemand hem kan pikken en ik hem nooit kwijt kan raken. Zo’n ding wordt een chip genoemd en is superslim. Want die chip kan dat kattenluik voor mij open maken. Zodra ik op kopafstand van dat kattendeurtje ben, ‘ziet’ die chip dat en voilà, het luikje klikklakt vanzelf van slot. Wel heeft dat luik eerst moeten leren wie er wel en wie er geen pursoonlijke sleutel heeft. Mijn furriend CW bijvoorbeeld zou maar wat graag mijn voerbak leeg vreten, maar hij heeft pech. Zijn sleutel past niet in ons slot. De enige die naast mij, Foppe en tante Cato naar binnen mag, is Oom Sjaak. Van die optie maakt hij nog altijd gebruik. Dat zit zo.
slot gaan. Dat is raar, want Foppe ligt bij ons mens op schoot, Cato naast haar op de bank en ik opgerold op een stoel. Mo deed er nieuwe batterijen in. Dat hielp niet. Ze maakte het luik van binnen en van buiten brandschoon. Er kwam een complete zandbak uit de motor en ook een halve Japie aan vacht. Deze grote schoonmaak had geen effect. Het luik bleef klik, klak, klik, klak doen. De fabrikant werd benaderd. Die heeft al eerder met succes geholpen toen dit deurtje fratsen had. Alle tips werden opgevolgd en toch bleef het luik iedere avond doen waar het zelf zin in had. Ze keek de instellingen van onze automatische deur na en realiseerde zich toen pas dat niet alleen wij drieën maar ook Oom Sjaak nog altijd toegang heeft. Sindsdien praat ze tegen hem als het slot weer uit zichzelf open en dicht gaat, terwijl wij liggen te ronken. ‘Fijn dat je er weer bent, lieverd’, zegt ze dan. Je kunt van alles vinden van dit onzichtbare contact. Wij zijn allang blij dat ze niet meer zo neurotisch doet over dat slot. Eind goed al goed, zou je denken. Tot we pas naar witjas moesten voor onze APK.
langs je jas en bij een bliep is je chip oké. Bij mij ging de piep al bliepen voordat het apparaat in de buurt van mijn jas was. Dat hoort niet. Opeens ging er een lichtje branden bij ons mens. Zou dat de reden zijn waarom het luik iedere avond klik, klak, klik, klak doet?! De stoel waarop ik slaap staat dan wel in de woonkamer, maar er zit alleen maar een dun muurtje tussen mijn slaapplek en het luik.
Het goede nieuws is dat ik bij mijn vrouw op schoot heb gelegen. Ik lag languit over haar benen en het paste precies, en zij aaide me de hele tijd.
Liefe frientjes, wat gaan de weeke toch hard he?! Het is wiekent en foordat je het weet is het weer wiekent. En tussenin zit de week waar ik de blog schrijf.
Feesels
Nou, dat duurde best wel eefe hoor en zij maar swaaje met die staaf, bioresonantie heet dat.