Eefe opletten, iedereen. Als je een snek krijgt, zo helemaal opeens, en je denkt wat lekker, dan moet je dus opletten. Wegens dat er een flieberpil in kan zitten. Dat heb ik nou.
Oorzalf
Het begon ermee dat ik eerst oorzalf kreeg om beter te eete.
Ik fond het een beetje gek dat gefriemel aan mijn oor maar ja, ik kon weer eete. Na een poosje lukte het minder goed.
Toen kwam er weer oorzalf en ik heb er eerlijk over ferteld, hoe sloom ik er toen van werd. Ook al at ik toen wel weer meer.
Dus oorzalf, dat hoefde niet meer.
Snek
En toen op een dag, zomaar op een middag, kwam mijn vrouw met een snek aanzetten. Zo’n zachte met kip. En ze had het al in stukjes gemaakt, dat was voor het supergemakkelijk eete door deze katerman. Een lief woordje erbij, wat aaien en toen at Bertje alles op.
Daarna wist ik het: er zat iets in die snek.
Een flieberpil, dat is geen hele pil maar een stukje ervan.
Eete
Ik foelde onrust wegens dat er iets in mijn lichaam gebeurde. Dus ik miauwen. En naar mijn vrouw, van wat heb ik, wat gebeurt er. Ze legde het uit dus ik snapte het wel maar eerlijk waar, een fijn gefoel was het niet.
Later op de dag kon ik weer eete en de dag erna ook.
De tweede snek met iets erin kwam ook met woordjes en knuffels dus die at ik ook. Maar als er nog een keer weer een snek komt, nou dan weet ik het niet.
Eete is belangrijk.
Sneks eet ik.
Lekker afondeete lust ik ook.
Maar die pillies, die hoef ik eigenlijk niet. Mijn vrouw heeft weer de dokter gebeld en ofer mijn eten verteld. Dus misschien komt er wat anders. Of niks, want mager ben ik niet en dat is toch poosietief, zo zie ik dat.
Nu ga ik iets schrijve over oud zijn… niet ouder worden maar gewoon oud zijn, want dat ben ik. Hoe oud ik ben weet niemand, ik ook niet. De dierendokter schat mij op 18 jaar, maar ik zeg dat ik 20 jaar ben. Het is een mooi getal en het foelt goed. Mijn frouwtje zegt ook, daar houden we het op! Mijn furrjaardag weet ik ook niet meer en toen ik bij frouwtje kwam wonen 3 jaar geleden heeft zij een mooie daatum uitgezogt. Ze zei Stokkie, laten we jouw furrjaardag houden op 5 maart. Ik vond het goed. Het is dan al een beetje foorjaar en schijnt de zon. Als ik dan op het balkonnetje kom hoor ik de fogels fluite en ruik ik aan de hyacinten en narcissen die frouwtje buiten heeft staan.
Frouwtje moest zugte en zei, Stokkie-Stefan wat moet ik nou?! Boos wat ze niet maar ik foelde wel aan dat ze gefrustreerd was dat ik geen zin meer had in het winterpakket. Als je oud bent zoals ik, hep je niet zefeel trek meer en gaat ook de smaak achteruit. Ik eet nu een ander merk natvoer,maar ik eet een stuk minder dan forig jaar en ben ook maagerder geworden. Maar ja lieve frientjes, zo is het leefe en ik leef nog hoor!
Het hoefde niet, zei mijn vrouw. Als ik het matje niks-aan vond, dan zou ze het weghalen. En mijn vrienden zeiden ook van het hoeft niet. Dus toen ging ik er helemaal zeker weten niet op liggen.
Forige week kreeg ik een iemeel van Bert. Weet je wat er in stond? Er stond: Stokkie-Stefan zou jij een blog willen schrijven? Ik was helemaal verbaasd want weet je, ik ben een oude seniejoor oopa van wel 20 jaar. Maar dacht ik later, de ouwe oopa Floris schrijft ook een blog, dus waarom ik niet?!
Op een dag werd ik gefangen in een grote kooi en ging ik mee in de dierenambulanse. Ik dacht wat gebeurd er nu ineens ? Zo kwam ik terecht in het dierenhospitaal in Den Haag. Dat is hetzelfde dierenhospitaal waar Bert heeft gezeten en Yep&Demi. Ik werd in een hokje gestopt met een warme deken en ineens werd ik Stokkie genoemd. Ik dacht nou ja daar luister ik dan maar naar, want de mensen aaiden mij en ik kreeg eten. Ze kwamen iedere keer naar mij kijken en waren lief. Er was een mefrouw in het dierenhospitaal en die zei ik zal je fertellen waarom jij nu Stokkie heet. Je bent in een straat gevonden waar het woord stok in voor komt. De Stokkoppelstraat, en daarom hebben we je Stokkie genoemd. Nou, ik begreep het en het was goed.
mij wel lief en sprong gelijk bij haar op schoot. Ze zei wil jij met mij mee naar huis Stokkie, jij krijgt een foor ever huis! Ik sprong in de reismand en reden we met de otoo naar mijn nieuwe huis. Iedereen was blij hoor in het dierenhospitaal dat ik op mijn oude dag en met pille voor de schiltklier, toch nog een huisje kreeg saame met een lief frauwtje.
Het is verdacht stil als ik door het kattenluik dender. Mijn wacht in de boom zit er op. De kinderen zijn naar school. De buren naar het werk. Tijd voor een tweede ontbijt.
verder: ‘Kom op, man, het is hartstikke lekker weer. Dan ga je toch niet hier in die smoorhitte liggen.’ Eindelijk draait Foppe zijn kop om. ‘Je moet je verstoppen, Japie, zo snel mogelijk! Heb je de rammelbak niet zien staan?’ ‘Bedoel je dat ding met het tralietje? Ja, die heb ik al even uitgeprobeerd. Leuk bakkie, toch?!’ Als Foppe begint te raaskallen over witjas trek ik aan mijn stutten. Misschien moet ik dat bakkie wat beter bekijken.
‘Ga je mee, Japie?’ Het is een vraag en tegelijkertijd voel ik aan mijn snorharen dat elk antwoord overbodig is. Ik kan wel nee miauwen, maar ik heb zomaar het gevoel dat mijn nee nul komma nul effect heeft. Mo heeft moeite om het bakkie met het hermetisch afgesloten traliewerk op te tillen. Binnenin schommel ik alle kanten op. Ik moet me schrap zetten om niet om te vallen. ‘Waar gaan we heen?’ wil ik weten. ‘Het is tijd voor je eerste APK. Dus we gaan even langs de dierenarts.’ Ik denk terug aan die ene keer. Jullie weten wel, toen die witjas me de allerlelijkste meen koen noemde die hij ooit had gezien. Hoogste tijd voor revanche.