Hallo allemaal, hier Moby. Voordat ik hier kwam wonen heb ik heel lang rond gezworven. Ik moest vechten voor mijn eten en schuilplaatsen zoeken als het koud was of regende. Dat was niet altijd gemakkelijk en op veel plekken werd ik weg gejaagd.
Ik was dan ook mager en bang.
Maar gelukkig was het nu zomer en toen gebeurde het.
Praten
Per ongeluk kwam ik in de tuin van mijn vrouw terecht en zij kwam net naar buiten. We bleven alle twee staan om naar elkaar te kijken en toen begon ze tegen me te praten.
Ik dacht er het mijne van en maakte me uit de voeten.
Maar toch moest ik er steeds aan denken dat ze tegen me gepraat had en ik besloot om de volgende dag terug te gaan.
En echt waar… ze praatte weer tegen me en kwam naar me toe lopen maar dat ging me een beetje ver. Voor nu op afstand was het goed maar niet dichtbij.
s´Avonds stond er een bakje natvoer en een bakje brokjes en water voor me klaar.
Dat was een goeie reden om daar terug te gaan en na een paar dagen mocht ze ook wat dichterbij komen. En ze bleef maar tegen me praten.
Na twee weken vond ik het goed dat ze me ook aaide en dat voelde wel heel goed.
Naar binnen
Ik dacht dat het geen kwaad kon om ook eens binnen te gaan kijken maar dat had ik beter niet kunnen doen want de achterdeur ging dicht en de voordeur ging open en dicht…
ze was weg. Wat nu? Hoe kwam ik weer naar buiten?
Eindelijk na lang wachten kwam ze weer thuis, ik zat in het midden van de gang te wachten. Ze liet een gil toen ze me zag zitten. Ze had me niet gezien in huis toen ze weg ging en gelukkig maakte ze meteen de achterdeur weer open.
Maar toen bedacht ik me dat het daar binnen nog niet zo gek was zeker niet als de achterdeur open bleef. Dus een paar dagen later ging ik toch weer naar binnen en ontdekte dat boven een lekker zacht bed stond waarop ik mijn middagdutje met rust kon doen. Toen vrouw dat ontdekte kreeg ik meteen een inspectie en iets vochtigs in mijn nek geduwd voor de vlooien. Daarna werd de dokter gebeld voor een onderzoek.
En ik? Ik vond het allemaal prima. De dokter vertelde dat ik gezond was en ongeveer twee jaar oud moest zijn en ik was niet gechipt Weer thuis aangekomen vertelde mijn vrouw dat ik hier wel mocht blijven wonen en dat ze mij Moby zou noemen.
Happy
Wel deed ze melding ervan dat ze mij gevonden had maar daar heeft nooit iemand op gereageerd. Ik vond dat niet zo erg want ik had mijn furrever home gevonden.
In het begin wilde ik ’s nachts altijd naar buiten en bleef ik ook wel eens een paar dagen weg. Maar altijd kwam ik terug. En nu… nu lig ik het liefst lekker binnen en hoef ik niet meer zo nodig naar buiten. En knuffelen kan ik als de beste.
En van dat magere zie je ook niets meer, ik ben nu een prettig gevulde kater. Een echte happy kater.
Dikke knuffel van ons allemaal
Moby