Eigenlijk heb ik de hele week overdag alleen maar lekker liggen dutten. Het was gewoon té warm om te spelen, te rennen of kattenkwaad uit te halen. Na m’n ontbijt ging ik vaak even in de vensterbank liggen, heerlijk in de ochtendzon. En als me dat tegen lunchtijd te warm werd ging ik lekker op het grote bed onder dat draaiding aan het plafond verder slapen. Want overdag slapen kan ik tegenwoordig als de beste, sinds ik met dit mooie weer ook ’s nachts naar buiten mag.

Warm

Op die warme dagen ging ik pas na het avondeten naar buiten. Gezellig wat in de tuin rondhangen en als m’n personeel opstond uit een tuinstoel dan was ‘ie natuurlijk voor mij. Of ik wandelde even naar de buren om gedag te mauwen. Want de tweebeners van m’n huizenblok leken begin van de week allemaal buiten in de tuin te zitten, hangen of liggen.
Tot afgelopen donderdagavond, toen de wind opstak, de temperatuur daalde en alle stoelen in de tuin ineens leeg bleven. ‘t Was weer rustig op ‘t achterpad. En dat was gisteren eigenlijk nog steeds zo…

Overdag

Nou ja, ik vind het toch wel weer leuk om m’n controlerondes ook overdag te doen.
Er is dan toch wel wat meer te beleven dan ‘s nachts. Zo heb ik een hele tijd zitten kijken naar de overbuurman, die in ‘t weiland bezig was om grote rollen te maken van ‘t gras dat vorige week gemaaid was. Ik bleef wel lekker op ‘t achterpad zitten natuurlijk, want dat ding waar hij in reed gromde me net iets te hard. Maar het weiland ligt er nu weer mooi bij, klaar voor het grote feest volgende maand!
Nu het wat koeler is lijken de tweebeners ook ineens weer wat actiever te worden dus ik heb het overdag ook een stuk drukker gekregen met toezicht houden, kuilen graven en weer dichtgooien. Daar komt dan ook nog ‘s de tuincontrole voor de buren bij, die overdag toch nèt weer anders is dan ‘s nachts. En ook de buurkatten moeten natuurlijk uit m’n eigen tuin gehouden worden, want die worden de laatste tijd steeds brutaler. Dat ik ‘s nachts met ze op stap ga is gezellig, maar ik hoef ze overdag niet allemaal over de vloer hoor.

Buurpoes

Alleen de buurpoes van een paar huizen verderop komt af en toe m’n tuin in, en dan houden we een staarwedstrijdje. In het begin blies ze nog naar me, maar tegenwoordig liggen we op een metertje afstand van elkaar, allebei met de voorpootjes onder de borst als een halfje rood en een halfje grijs/zwart/wit/bruin brood. Ik denk dat we ook overdag best wel vriendjes kunnen worden, samen spelen of door ‘t weiland rennen. Al weet ik niet of zij ‘t ook leuk vindt om muizen te vangen.
Maar soms is ze ook best wel een beetje uit de hoogte en wandelt ze langs m’n tuin zonder op of om te kijken, zonder een mauw te geven. En dan denk ik pfff, poezen. Voorlopig blijf ik wel gewoon lekker een vrijgezelle kittenkater, ik heb het al druk genoeg zonder furkering.

Dokter

O, en ik ben deze week ook nog even bij die lieve dierendoktermeneer geweest. Mocht ik in m’n reismand mee in de auto, en dat vind ik hartstikke leuk. Onderweg heb ik weer lekker naar buiten zitten kijken, terwijl ik tegen m’n personeel mauwde wat ik allemaal zag. En natuurlijk mauwden ze terug, met de nodige spel- en gramaticafouten, maar daar ben ik intussen wel aan gewend.
Nadat die lieve dierendoktermeneer me van top tot poot bekeken had vertelde hij aan m’n personeel dat ik een mooie slanke gespierde kat was met een goed gebit en een prima gewicht voor m’n leeftijd. Nou vind ik dat zelf helemaal niet zo belangrijk want ik ben nou eenmaal wie ik ben.
Eenmaal thuis heb ik toch even in de grote spiegel gekeken toen ik m’n reismand uitstapte. Maar ik zag alleen mezelf en vond ‘t eigenlijk wel hoog tijd voor een paar slokjes water en een lekker snekkie.

Feest

En over snekkies gemauwd… ‘k Ben al heel druk bezig met de voorbereidingen voor het Weilandfeest volgende maand en omdat heel veel gasten gemauwd en geblaft hebben dat ze hun favoriete snekkies mee willen nemen heb ik bedacht dat we een snekkiesproeverijtent gaan opzetten. De onderhandelingen met m’n eigen lokale dierenwinkel voor sponsering zijn al zo ver dat ik volgende week m’n poottekening onder de afspraken kan zetten, en de contacten met de digidingesleveranciers zijn in volle gang.
Intussen heb ik ook diverse vrienden gevonden die een workshop willen geven, maar er kan altijd nog meer bij want het weiland is groot genoeg.
Dus is er iets waar je heel erg goed in bent en wat je anderen ook graag zou willen leren, mauw of blaf maar door. Gaan we er met z’n allen een groot feest van maken!

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep.

Ajooooo liefe allemaal!!
Hier is het lang-ferwachte interfiew met de Moederpoes fan het Katshuisch, mefrau Arianne!

Arianne

Me eerste fraag is een makkeleke:
Mag ik een snoepie en mag ik op schoot?
Arianne: “Op schoot? Ja gezellig! Vind ik leuk! En je krijgt twee snoepies hoor!”
Leo:
Gesellig! Dankiewel! Die snoepies sijn lekker! *kauwt*

Mefrauw Arianne, wat is de reede gewees dat u dagt fan dit ga ik doen met me leefe.
Weeges u hat alles kunne bedenke maar dit is wat u heeft gekoose.
Leefe met gehéndikepte katte en de heele tijt naar de witjas en heel feel sorrege.
Arianne: “Ja Leootje, dat vragen veel mensen. Maar soms doe je iets wat gewoon goed voelt. De eerste gehandicapte kat was Agnes. Een driepootje en ik was zo gefascineerd door wat ze allemaal kon. Daar wilde ik meer van weten en vooral; Agnes voor me winnen. Ze was zo bang, zo bang. Maar na drie maanden waren we de beste vriendinnen en dat zijn we nog steeds. Toen kwam er een katje met een kromme rug op mijn pad, scoliose, de lieve Wilma. En toen voelde ik dat weer. De onweerstaanbare drang om haar het mooiste leven te gaan geven wat maar mogelijk was, met haar handicap. Vijf jaar zijn we samen geweest. Was zo mooi.”
Leo:
Hoe heeft u het foor mekaar dat de beste dierenarts fan het land u altijt graag hellept?
Arianne:
“Geloof het of niet maar ik heb sollicitatiegesprekken gevoerd met dierenartsen omdat ik vaak niet tevreden was over hoe naar de katten werd gekeken en naar mij. Leon is de beste dierenarts omdat hij, net als ik, er ook alles aan wil doen om te kijken naar de mogelijkheden in plaats van naar de onmogelijkheden. Leon is samen met zijn team geweldig, ze snappen me en ik hen. En zo kunnen we samen kijken wat het beste is. En waarom hij ons graag helpt; ik denk dat hij het super interessant vindt en we betalen onze rekeningen altijd direct!”
Leo: En hoefeel tweefoeters hellepe u mee?
Arianne: “Nou Leootje! Echt veel, we hebben een fysiotherapeut, een orthopedisch chirurg, een trimster, uiteraard onze dierenartsen maar zeer zeker ook de Katshuisch Krachtpatsers, onze vrijwilligers. Een stuk of 25 inmiddels. Zo blij met al deze mensen, zonder hen zou het Katshuisch niet de zorg kunnen geven die we nu doen.”
Leo:
Heeft u een faaforiete bewooner en hoe komt dat dan?
Arianne: “Nou vraag je me wat Leootje. Als ik een naam ga noemen krijg ik absoluut problemen met Prinses Henk, tenzij ik natuurlijk Prinses Henk noem. Nee alle gekheid op een stokje; ik heb met sommige Katshuischers meer dan met anderen, maar ze zijn me allemaal dierbaar. Ik heb met iedere kat ook een andere band. En dat mag ook. Ambertje was een katje die echt dwars door me heen kon kijken. Helaas heb ik haar anderhalf jaar geleden moeten afgeven aan die vreselijk enge ziekte FIP. Dat heeft me echt heel veel pijn gedaan.”
Leo:
Nu we dan tog serieusser worde… Ik moet ook een persooneleke fraag stelle weeges ik hoor geruchte en uw orakelpoes Anna sag in een fiesiejoen dat u der iets fan weet!
Ik sit al een tijtje met fraage in me kop en ik hoop egt dat u me hellepe kan.

Tweeje

Onse tweefoeters hiero die sijn heel erreg blij aan het doen met se tweeje.
Nau sijn se altijt wel blij met se tweeje maar nau ekstera.

En Fré die is alleen maar beeseg met der kleeding en der seenuwe.
Daar krijg ik de seenuwe fan!
Wat is der tog aan de poot?

Arianne:
“Weet je hoe fijn het voelt als ze jou aaien en lieve dingen tegen je zeggen.
Dat hebben jouw tweevoeters ook met elkaar.
En tweevoeters vinden het geweldig om dat dan ook heel officieel tegen elkaar te zeggen en dat noemen ze trouwen Leootje.
Jouw tweevoeters gaan trouwen.
En als tweevoeters trouwen dan geven ze een feestje, om te vieren dat ze het zo fijn vinden om lieve dingen tegen elkaar te zeggen.
Wordt jouw leven ongetwijfeld nog mooier door Leootje.”

Leo:
Dus.. Me tweefoeters sijn bij mekaar maar nou sijn se offiesjofeel, eeh..
Offiefineel.. Eh.. Foor het eggie bij mekaar?
Daar komt nau niks niemeer tusse?
En daar moest een tweefoeter feessie foor worde gemaak?
Oohhhhh … Fandaar dat Free der rek fan der kleeding is ont-ploft….
Nou snappikhet!
Dankiewel!!

Broertje

En dan mijn heele belang-rijke fraag:
Krijge wij der een broertje bij ofso?
Wat as ik seg dat ik dat niet wil???
Het is hier al feelstedruk! *paniek*
Arianne: “Lieve Leootje, geen zorgen knappe vent.
Je krijgt er inderdaad een broertje bij…..rustig Leootje…doorademen….het broertje komt NIET bij jou wonen, maar op afstand.
Jouw broertje heet namelijk Stan en die woont in het Katshuisch, bij mij.
Mensen kunnen katjes op afstand adopteren zodat wij de dierenartsrekeningen kunnen blijven betalen. Snap je?
Ja je krijgt er een broertje bij.
Nee, alle aaitjes zijn en blijven voor jou.
Ik aai Stan namens jouw tweevoeters.”
Leo:
Dus … Dus…Wachteefe..
Stan is nu onse broer???
Hij blijf wel bij u woone??
Maar hij hoort wel bij ons maar hij gaat niet met se fijfhondert kielomeeters per uur naar de stat fan Den Haag om in onse krappaal te sitte en mijn bakkie leeg te eete en mijn snoepies op te eete?
Egt heus waar niet?
Maar hij is wél onse broer en hoort erbij?
Maar dat is tog fetkoelkikke!
En wat een oplugting!
Niet dat ik hem niet aardeg fint mefrauw Moederpoes maar hij is een beetje…druk..
En ik hou het liefst me snoepies foor me eige daar ben ik echt heus waar heel eerlek oofer.
Arianne: “Ik snap je helemaal Leootje. Alles blijft hetzelfde mannetje.”
Leo:
Maar als Stan nou onse broer-op-se-afstant is, mag ik hem dan affetoe es fraage oofer hoe het gaat in het Katshuisch?
Dat we mekaar mooge fiedeeo-belle ofso?
Fetkoelkikke lijk me dat!
Fiedeeo-belle met Stan!
Arianne: “Tuurlijk! Stan staat nu al te stuiteren!! Hij kan niet wachten!”
Leo:
Wat fetkoelkikke!
Ik kan ook al niet wachte!

Motto

En nu mijn laatste fraag.
As u nog iets belang-rijks wil segge, een leefesles heeft, een motto of een aanbe-feeling, dan mag u dat nu segge.
Arianne: ”Mooie vraag Leootje.
Mijn motto is: Leef vanuit liefde.
Dat heeft de wereld nodig, en ik ook.”

Liefe leesers!
Wat een ont-knoop-ing fan al onse fraage en twijfels!
Er komt heelemaal niemant bij in ons Haagse huis!
Stan is nau onse broer-op-se-afstant!
Me Tweefoeters hebbe mekaar foor het eggie beloof dat se altijt bij mekaar blijfe en dat is foor ons ook heel belang-rijk!
As jullie het niet erreg finde, we hebbe een bak snoepies gehat, we gaan nau feestfiere met se alle!
En we fiere dat we allemaal fan elkaar houde!
Fiere jullie met ons mee?
Onse Tweefoeters hebbe aan al hun gasten fan het feest gefraag of se hun kaadoo sentjes aan het Katshuisch wille geefe en dat hebbe se gedaan.
As jullie onse Tweefoeters wille feeliesiestaarte dan kan dat dus fia deese link:
https://www.katshuisch.nl/Steun-het-Katshuisch/

Naames onse niewe broer Stan segge we DANKIEWEL!!
Het fees kan beginne! Want Leootje is binne!
Waar sijn de snoepies?? Hier sijn de snoepies!!
Oolléé oléé oléé!

Vandaag mag ik, Dopey het verhaal vertellen, een bijzonder verhaal. En met een aantal van ons in huis is het soms voor vrouw ook niet duidelijk wie wat gedaan heeft.

Spugen

Jullie kennen het allemaal wel dat je iets eet en dan opeens begint je maag te protesteren. Dan ga je snel een plekje zoeken waar je alles kunt uitspugen.
Die plekjes die we uitzoeken daar is vrouw niet altijd blij mee.
Maar daar hebben wij geen boodschap aan. Nee, we moeten het kwijt op een plek waar wij dat willen. Dat betekent ook niet op een reclameblaadje dat vrouw, als ze het ziet gebeuren, snel onder onze kop houdt.
Wat wij fijn vinden is onze maag ledigen op een vloerkleed, op de keukentafel of stoel, op de bank, op het dekbed en boven de verwarming als we toevallig op de vensterbank staan. Maar nooit op de stenen vloer in huis.
Onze vrouw moppert nooit. Ze ruimt alles op en maakt alles weer netjes schoon.

Haarbal

Een ander verhaal zijn de haarballen die we af en toe moeten uitspugen omdat we teveel haren van onze vacht hebben opgelikt.
Onze vrouw vindt dat echt vreselijk en als ze dat opruimt, maakt ze altijd van die rare vreemde geluiden. Wij staan dan altijd bij haar te kijken of er misschien ook een haarbal komt.
En toen gebeurde, zoals onze vrouw zegt, iets vreselijks.

Slof

In de winter draagt zij altijd lekker warme sloffen. Als we naar bed gaan zet ze die naast het bed zodat ze ’s morgens weer zo er in kan stappen.
Ze werd wakker, rekte zich uit en gooide de benen buiten het bed en zo met de voeten naar pantoffels in.
Zoals ze toen deed hadden we nog nooit gezien. Ze begon te springen en op een been te huppelen en met het andere been probeerde ze de slof uit te trappen. En ze zei steeds: ‘Gatver, wat is dat?’
Toen ze eindelijk de slof uit had en zag wat het was, begon ze weer die rare vreemde geluiden te maken. Ze hield snel haar voet onder de kraan en de sloffen gingen de prullenbak in.
Geheim

Wij vonden het toch wel een beetje zielig voor haar want we wilden haar helpen door de haarbal ergens uit te spugen zodat ze het niet zou zien en geen rare vreemde geluiden hoefde te maken.
Tja en nu vragen jullie zich natuurlijk af wie de dader is geweest. Ik weet het, maar ik ga het niet verklappen. Dat blijft voor altijd een geheim.

Dikke knuffel van ons allemaal.