Al zolang als ik op mezelf woon heb ik het achterpad naast m’n tuintje heel interessant gevonden. Zelfs toen ik nog niet naar buiten mocht zat ik lekker op de vensterbank naar buiten te kijken en te fantaseren over hoe de wereld er daar uit zou kunnen zien.
Hekje
Gelukkig heb ik alleen maar een hekje naast de schutting aan het eind van m’n tuintje en kan ik dus genieten van het uitzicht. Maar de vraag is hoe lang nog want Senior heeft plannen om, als er met de nieuwe buren een andere schutting tussen de tuinen wordt geplaatst, het tuinhekje te vervangen door een hoge, dichte poort. Junior vindt dat helemaal niks omdat ze dan niet meer over het weiland kan uitkijken en ‘t gevoel heeft opgehokt te worden. Zij is ook al op een leeftijd dat ze niet meer net zo makkelijk over de schutting klimt als ik… En eigenlijk ben ik het helemaal met haar eens maar ja, zij heeft haar eigen voordeur ergens anders, dus de beslissing ligt bij Senior. Zelfs ík heb over die keuze weinig in de melk te brokkelen, want Senior beslist.
Eerste keer
Maar goed, even terug naar de mijmeringen over de buitenwereld toen ik nog klein was.
Ik begreep al snel dat er een pad achter m’n tuintje moest lopen, want ik zag soms grote en 
kleine tweebeners voorbij komen. Maar van hoe het er verder uitzag had ik eigenlijk nog geen idee.
Daar kwam ik pas achter toen ik m’n eerste tuigje kreeg, en mee uit wandelen mocht met m’n personeel. Doodeng vond ik dat, die eerste keer buiten. Allemaal vreemde geuren en geluiden die ik nog niet kende. En beestjes, héél veel beestjes…
En pas toen kwam ik er achter dat naast ‘t achterpad een brede sloot ligt, met daarachter het enorme weiland dat ik vanaf de vensterbank in huis kon zien. Ik had nog geen idee hoe ik daar moest komen, maar voorlopig had ik m’n pootjes al vol genoeg met het ontdekken van alles wat ik op het achterpad tegenkwam.
Tot ergens in februari dit jaar ben ik aan het lijntje gehouden en mocht ik alleen samen met m’n personeel naar buiten. Soms ging ik ook wel ‘s op de arm van Senior mee als hij naar buiten ging en dan had ik een veel beter uitzicht omdat ik dan lekker hoog zat, veilig in z’n armen.
Nadat ik begin februari bij de lieve dierendoktermeneer was geweest en nog een paar weekjes binnen was gebleven mocht ik dan toch ook eindelijk helemaal alleen naar buiten.
Nou, die allereerste keer was niet écht een succes hoor. Toen de achterdeur eindelijk voor me open ging nam ik een spurt door de tuin met de bedoeling om met een sierlijke sprong over het tuinhekje op ‘t achterpad terecht te komen. Maar ja, in al m’n enthousiasme was m’n sprong te hoog en bleek ‘t achterpad te smal, dus ik schoot rechtdoor de sloot in voor m’n allereerste zwemles…
Sindsdien klim ik maar gewoon op ‘t tuinhekje en spring daar vandaan dan gewoon op ‘t achterpad. Ik leer best wel snel.
Ontdekken
Inmiddels ken ik elke tuin langs de rechterkant op m’n achterpad en loop ik wel ‘s mee met Senior als ‘ie op bezoek gaat bij de buurman op de andere hoek van ‘t huizenblok. Bij hem mag ik niet naar binnen, dus ik wacht dan netjes in z’n voortuin tot Senior weer naar buiten komt. En dan wandelen we samen terug naar m’n voordeur. Want helemaal alleen 
durf ik nog niet zo goed, omdat aan die kant van m’n huis heel veel auto’s geparkeerd staan waar soms buurtkatten onder kunnen zitten. En aangezien ik nog steeds ‘die nieuwe’ in de wijk ben wil ik daar toch een beetje voorzichtig mee zijn, want ze zijn niet alleen heel erg groot maar ze lijken me ook niet echt vriendelijk. Dus eigenlijk ontloop ik ze voorlopig nog even liever.
Gisteravond vond ik dat het de hoogste tijd was om vanuit m’n tuintje ook ‘s linksaf over het achterpad te gaan. Er staat maar één huis, en daar houdt het pad ook op. Maar ik kon onder het hek naast de schuur door en toen kwam ik in een strookje niemandsland naast de sloot. Daar was een hoop te snuffelen en te ontdekken en voor ik het wist stond ik voor de brug over de sloot. Ik had daar al ‘s eerder gestaan, maar toen schrok ik zó van een buurtkat die blazend op me af kwam dat ik de sloot in sprong en naar huis ben gezwommen.
Weilandmuis
Maar nu was er geen kat te zien en stond ik helemaal alleen op nog onbekend terrein.
Misschien een beetje overmoedig liep ik over de brug en door de spijlen van het hek zo ‘t weiland in. Helemaal in het pikkedonker en ik bedacht dat dit hét moment kon zijn om nou eindelijk ‘s een echte Weilandmuis te vinden…
Ik liep steeds verder het weiland in. Zó ver zelfs, dat ik uiteindelijk niet meer wist waar ik was omdat ik het hek waar ik doorheen was gelopen helemaal niet meer zag. Maar er was geen muis te vinden, dus ik ben gewoon als een dolle door het gras gaan rennen. Héérlijk!
Thuis
M’n personeel zag me op een gegeven moment langs de sloot racen, steeds verder weg van ‘t hek vandaan. Daar werden ze een beetje onrustig van en zijn toen naar buiten gelopen om me op te halen omdat ze dachten dat ik de weg terug naar huis niet meer kon vinden. Hadden ze ook wel een klein beetje gelijk in, maar dat heb ik ze natuurlijk niet gemauwd. Ik was alleen dat hek even kwijt. Maar toen ik ze hoorde roepen holde ik gelijk op ze af en kroop tussen de spijlen door naar ze toe.
Eigenlijk wilde ik dezelfde weg terug nemen naar het achterpad, precies zoals ik op de heenweg had gelopen. Dus Junior is zo goed en zo kwaad als ‘t ging met me meegelopen over dat stukje niemandsland, terwijl Senior me al met snoepies stond op te wachten bij m’n achtertuintje. Dat was nog ’s lekker thuiskomen na m’n eerste weilandavontuur!
Ik hoef je denk ik niet te vertellen dat ik vannacht heerlijk geslapen heb, dromend over alle Weilandmuizen die er aan de andere kant van de sloot te vinden waren…
Plan
Vanmorgen was m’n personeel al vroeg uit de veren. Niet alleen omdat ik om 6 uur al stond te mauwen dat ik naar buiten wilde, maar ze hadden een plannetje bedacht. Want ze vonden dat ze me bij daglicht moesten wijzen hoe ik naar ‘t weiland kon komen, maar ook weer terug naar huis.
Nou is ’t altijd leuk om samen met je personeel iets te ondernemen, dus ik stond al klaar bij de achterdeur.
Tot m’n verbazing vertrokken we via de voordeur, en gingen rechtsaf. Dat was duidelijk een veel gemakkelijkere weg dan door dat niemandsland achter de schuur, en we stonden al heel snel voor de brug. Heel onopvallend ging ik vol overgave een paar grassprieten besnuffelen, terwijl ik vanuit m’n ooghoeken in de gaten hield of die grote kat van een paar weken terug niet toevallig in de buurt was. Want ik had vanmorgen geen zin in een derde zwemles.
Ontbijt
Zodra de kust veilig bleek huppelde ik de brug over richting het hek, waar m’n personeel al stond te wachten. Met gemak liep ik weer tussen de spijlen door en keek achterom of ze me zouden volgen, maar ze pasten er dus gewoon niet tussendoor. Jammer, maar aan de andere kant had dat ook wel weer een voordeel. Want dan zou ik eindelijk ‘s ongestoord m’n gang kunnen gaan in dat grote weiland zonder dat Juniorrazzi constant foto’s van me zou lopen te maken.
Maar ja, ik vond het toch ook wel weer een beetje sneu dat ze niet met me mee konden, dus ik ben eerst een paar minuten bij het hek gebleven zodat Junior even het moment van m’n eerste stappen in ‘t weiland bij daglicht op foto kon vastleggen. Leuk voor in het familie album.
Daarna heb ik weer een paar rondjes door het weiland gerend om vervolgens lekker in ’t natte gras te gaan liggen rollen. Kon ik best wel langer volhouden, maar toen zag ik dat m’n personeel aanstalten maakte om weg te lopen. Als een speer rende ik terug door ‘t hek heen, voor hun uit de brug over en ik heb in de voortuin op ze zitten wachten. Want ten eerste heb ik nog geen voordeursleutel en ten tweede had ik inmiddels wel trek in m’n ontbijt gekregen en daar had ik toch m’n persoonlijke blikopeners voor nodig.
Foto
Zeker weten dat ik nu vaker alleen naar ‘t weiland ga. Veel actiefoto’s zullen daar niet meer genomen kunnen worden, tenzij m’n personeel een échte camera gaat kopen met een enorme grote telelens. Maar dat zie ik nog niet zo snel gebeuren.
Dus als ik eenmaal m’n eerste Weilandmuis gevangen heb zal ik ‘m zeker mee naar huis nemen om uitgebreid op de foto te laten zetten. Want die wil ik dan natuurlijk heel graag met jullie delen. De foto dan hè, want die muis moet eerst even getest worden op kwaliteit en smaak voordat ‘ie de vriezer in gaat…
Stevige poot en kopjes van Joep
Liefe mooie Joepsaurus, wat bennie toch dapper jonge dattie zo de groote wijde wereld in ga. Bennie niet bang voor grote dieren zoals koeien of varkens? Ik vind jou kei dapper net als mijn grote broer Bram. Heel veel succes in de weiland! Zachte kopjes van mij, Mila
Lieve Mila,
Dank je wel voor de complimenten! In m’n weiland zijn geen koeien of varkens te vinden, maar ik denk dat ‘k straks het gras weer met de paarden moet delen die er vorig jaar ook stonden. En ik moet nog even afwachten of ik die wel leuk ga vinden, en omgekeerd natuurlijk…
Ik heb in de korte tijd dat ik je broer kende veel van ‘m geleerd, en ik doe m’n best om een échte Joepsaurus te worden. Bram kijkt met me mee vanaf z’n eigen weide, en dat maakt me dapperder dan dat ik alleen zou zijn.
Zachte kopjes en een stevige poot terug van Joep.
Oh Joep wat kun jij mooi je belevenissen onder woord brengen. En wat beleef jij veel. Ik sta er ook versteld van dat je kunt zwemmen. Ik vind jou wel een dappere kater want jij durft zoveel. Vrouwtje zegt dat ik een angsthaas ben nu dat vind ik zo gek dat ze dat
zegt. Ik ben toch geen haas? Ze zou beter kunnen zeggen angstkat. Want dat klopt wel een beetje hoor want ik ben voor veel onbekend dingen bang. We volgen je avonturen met plezier op facebook. Lieve groet van Figo en zijn vrouwtje🐈⬛
Nou Figo, heel eerlijk gemauwd vond ik het de eerste keer best wel een beetje eng in ’t pikkedonker in dat weiland hoor, toen ik het hek niet meer terug kon vinden… M’n personeel zegt dat het helemaal niet erg is om bang te zijn, da’s heel logisch voor iets dat je nog niet kent. Maar meestal wint m’n nieuwsgierigheid het van m’n angst, al zorg ik wel dat ik niet in zeven sloten tegelijk loop.
Zwemmen is best wel leuk, al was het die eerste twee keer niet echt vrijwillig. Maar ik weet nu dat ik het kan, dus voor de sloot ben ik ook niet bang meer.
Ik ben juist trots op jou dat je zo voorzichtig bent, dat scheelt je in elk geval een hoop werk om je vacht weer droog te krijgen! En ik vind het lief dat je schrijft dat jij en je vrouwtje met zoveel plezier m’n belevenissen volgen, ’t is altijd leuk om jullie reacties te lezen! Lieve groet terug, met een stevige poot voor jou en een kopje voor je vrouwtje!
Hoi Joep,
Wat ben jij een stoere katerman zeg dat je dat allemaal maar durft, vind dat echt super knap van jou.
En wat is er dan veel te ontdekken in de weilanden rondom je huis hé, alles nieuw, veel te ruiken en te besnuffelen.
Ik hoop dat je ooit een mooie knapperige eilandmuis kan vangen dat zou gaaf zijn.
Droom maar lekker van al je uitstapjes in de wei en mooi knapperige muisjes, voor je het weet heb je er een te pkken.
Pootje van Tommy!
Hoi Tommy,
Dank je wel voor de complimenten! Als ik klaar ben met m’n weiland heb ik daarnaast nog een stukje met allemaal hoge bomen en struiken om te ontdekken, maar daar ben ik nu nog even moed voor aan ’t verzamelen. ’t Schijnt dat de grote kater van de buurvriendin de baas is, en die is niet altijd even lief voor nieuwe katten op ‘zijn’ terrein. Dus voorlopig ontwijk ik alle buurtkatten nog even, tot ik wat meer ervaring heb. Al kan ik nu al wel héél hard rennen hoor, dat heb ik mezelf op ’t achterpad aangeleerd en oefen ik nu in ’t weiland.
Ooit hoop ik daar inderdaad m’n eerste weilandmuis tegen te komen, dus tot die tijd droom ik daar maar van!
Pootje terug!
Hoi Joepke, misschien moet je je “waar is Joep” modus op je telefoon uitschakelen zodra je op pad gaat… dan ben je niet te traceren voor Juni- en Seniorrazzi… stoere rakkerd❤️🥳🤪
Hoi Wanda.
Als ik op stap ga heb ik nooit een telefoon bij me hoor, maar Junior wel. Daarom vindt m’n personeel ’t jammer dat ze niet met me mee ’t weiland in kunnen… Nou ja, ik zorg gewoon wel dat ze even een fotomomentje krijgen bij ’t hek voordat ik verder ga zoeken naar Weilandmuizen! 😹🐾
Heee lieve Joep, zooo heee wat een afonturen maak jij mee!, rennen in het weiland, zwemmen, op jacht naar weilandmuizen… je hebt het er maar druk mee!, en wat keidapper van je dat je dat allemaal durft, ik moest al drie of fier maanden wennen foordat ik in de hele tuin mocht, mijn gaaaas ging steeds iets ferder, en dat was soms best eng, ik ben best heel erg bang, daarom mag ik de tuin niet uit, want als ik schrik ga ik zomaar rennen en me ferstoppen, en dan weet ik niet meer waar ik ben, maar ik fijd mijn tuin ook groot genoeg hoor!, Popje, Beer, Molly en Bolle die hier froeger woonden gingen altijd op stap, en ze maakten ook allemaal afonturen mee, maar ik maak gewoon afonturen mee in mijn tuin, dat kan toch ook?, ik hoop dat je weilandmuisjes tegen komt Joep, maar het allerbeste is toch om alleen maar te kijken find ik, want muisjes gaan heel snel kapoo!, en wat zeg je nau?, kan je muisjes eeten?!, echt waar?, dat wist ik helemaal niet!!, o nau ga ik toch maar weer eens zoeken…, lieve Joep, ik stuur jau en je mensen heeeeeeeeeel veel lieve kopjes, ze zijn van Kever!!, en dankjewel voor je letters, ik fond het echt fantasties om te leezen!!
Haaaaai lieve Kever,
Nou, om heel eerlijk te zijn lijk ik misschien wel dapper, maar als ik iets voor een eerste keer meemaak vind ik het toch best wel spannend, en soms zelf wel een beetje eng. Maar m’n nieuwsgierigheid wint het meestal wel, behalve bij de buurtkatten, want die ontloop ik nog steeds als ik kan…
Dat je muis kan eten heb ik alleen maar van horen zeggen, ‘k heb geen idee of ze lekkerder zijn dan ’t eten dat ik thuis krijg. Maar ik wil wel meehelpen om Chef Tiga van Haagse Katers van aanvoer te voorzien, zodat het restaurant van Nemo in Groningen ook Weilandmuis op de kaart kan zetten.
En je hebt helemaal gelijk hoor, een tuin kan ook groot genoeg zijn om op avontuur te gaan!
Dank je wel voor je mooie letters en de lieve kopjes, ook namens m’n personeel. Zij sturen heel veel dikke knuffels en van mij heel veel zachte kopjes terug voor jou en jouw mensen! 😻🐾
Hoi Joep!
Wat ben jij stoer seg! Soooheeee!
Je ben nie snel in paniek en dat is wel goet as je bij een weiland woont!
Hebbie die andere katers niet meer gesien?
Tiga segt hij wil je bescherreme maar folgens mij kan je dat sellef ook best en anders kan je je Senior op ze afstuure toch?
Hebbie nou al weilandmuis gefonde?
Groetjes fan Leootje en Tiga en Simon en Chester!
Heeee Leootje!
Heel eerlijk vond ik die eerste keer alleen in dat weiland best wel een beetje eng hoor, dus ik was opgelucht toen m’n personeel me kwam ophalen… Voorlopig ga ik dus alleen overdag ’t weiland in, om de boel te verkennen en op zoek te gaan naar Weilandmuis. En ik weet nu ook m’n voordeur te vinden, al kan ik die niet zelf open maken. Maar goed, daar heb ik tenslotte personeel voor!
Die grote buurtkatten heb ik niet meer gezien, maar ik heb inmiddels wel kennisgemaakt met de buurpoes van drie huizen verderop. Zij is wel aardig hoor, maar ook een beetje opdringerig. En daar hou ik niet van, ik ben een vrije kitten en heb nog even helemaal geen zin in furkering. ‘k Heb nog veels te veel te ontdekken zonder dat ik aan een poezendame moet gaan uitleggen waar ik geweest ben…
Volgens m’n personeel ben ik al kattig genoeg om de andere grote buurtkatten te ontmoeten, maar dat doe ik liever een eerste keer als zij in de buurt zijn. Ik lijk dan misschien wel stoer, maar met zulke doorgewinterde monsters neem ik toch even geen risico!
En met die Weilandmuizen wil ’t maar niet lukken, ondanks de wijze lessen van Luna poes. Misschien heb ik meer kans als straks de paarden weer in ’t weiland staan, maar intussen blijf ik gewoon door zoeken. Want ze moéten toch gewoon ergens zitten!
Bedankt voor je bericht en de groeten terug aan jou, Chester, Simon en Chef Tiga! 😻🐾
Nou Stoere Joep, ik heb jouw verhaal gelezen als een spannend boek!
Ik zou het niet durven hoor, om zo ver van huis te gaan. Heel soms, als de poort open staat, dan snuffel ik wel de luchtjes op, maar zodra er dan vreemde 2 beners langs lopen, of nog erger, zo’n vierkant geval wat veel herrie maakt, dan ren ik maar gauw naar binnen.
Ik ga inmiddels wel aan de achterkant de tuin uit. Dam klim ik over het hek om te kijken of die lieve buurvrouw thuis is, of ik ga naar de tuin van de oude buurman. Vandaar kan ik langs de achterkant van alle huizen in de rij lopen en langs het water zitten. Daar is veel te beleven joh! Ik hoef alleen maar te zorgen dat ik er niet in val, want ik snap echt niet dat jij zwemmen leuk vindt 🙀
Maar dat moet je niet vertellen aan het Vrouwtje, want die denkt dat ik dat niet durf. Ik zorg er dan ook wel voor dat ik snel terug kom als ik haar hoor roepen.
Kopjekopje Joep.. pas je goed op jezelf daar op dat grote weiland!
Heeee Spotje, we hoeven natuurlijk niet altijd alles aan ons personeel te vertellen toch? Al denk ik dat die van mij inmiddels wel weten dat ik sommige dingen ook best wel een beetje eng vind, vooral de eerste keer…
Dank je wel voor ’t compliment! Soms denk ik wel ’s dat m’n blog wat te lang is geworden. Maar Junior tikt altijd alles dapper neer, want ik heb zóveel dat ik wil doormauwen aan iedereen die ’t lezen wil…
Trouwens lekker hè, kijken aan het water. Dat van mij langs m’n achterpad is maar een sloot, is ’t bij jou breder? En varen er bootjes in? Toen ik klein was heb ik wel ’s mensen voorbij zien drijven in een kano. Wist niet wat ik zag, want ze werden helemaal niet nat van dat water!
Gezellig dat je bij de buren langs gaat. M’n buren op de hoek zijn wel lief maar die hebben kinderen die heel veel en hard geluiden maken, dus daar blijf ik uit de buurt. Bij m’n nieuwe buren aan de andere kant mag ik zelfs binnenkomen, maar dat heeft m’n personeel liever niet. Dus voorlopig inspecteer ik alleen hun tuin, zolang ze die nog niet dichtgemaakt hebben met een schutting. Lekker dicht bij huis dus, zodat ik goed kan horen wanneer m’n personeel m’n voorraadkast open doet om er iets lekkers voor me uit te halen!
Kopjes terug Spotje, geniet van je buurtinspecties en huisbezoeken maar blijf zelf ook voorzichtig hè… Die vierkante dingen blijven best wel onvoorspelbaar! 😽🐾