Mila over loens voelen en happen

Lieve allemaal, mij innerlijke klok vind het weer raar. Het is zomer maar er is veel regen en de zon is er niet altijd. Zelf vind ik het fijnst als de zon schijnt en het is droog en de warmte is zo ongeveer een graadje of drieëntwintig.

Voor wie het nog niet weet, mijn vrouw haar Yuki is vorige week maandag een sterretje geworden. Ze was al best een tijdje seniejoor en ze had besloten dat het tijd was voor de regenboogbrug. Yuki is niet zomaar gegaan. Ze heeft er ook voor gezorgd dat er een nieuw vriendinnetje is voor mijn vrouw en ze heet Latte Caramel.

Kadootjes

Een paar weekjes terug vierde ik dat ik al twaalluf ben van mijn jaren en ik vertelde ook dat ik me niet seniejoor voel want dat doe ik niet. Nou had mijn liefe furkeer Kever een prachtige doos gestuurd met heel veel kadootjes.
Mijn vrouw kwam op bezoek met een grote doos en ik was meteen nieuwsgierig. Ik rook meteen dat het van Kever was en dat komt omdat mijn vrouw een klein plukje vacht heeft van Kever dus nou weet ik hoe hij ruikt. Maar ik rook van alle handen dingen uit de doos. Mijn vrouw maakte de doos open en ik zat er meteen in. Ik voelde meteen dat Kever bij me was net als mijn broer Bram want er zat een flinder in! Een prachtige vlinder die blauw en roze van kleur is. Prrrr mijn poesehartje is zo warm deze mooie flinder. Ik gaf het meteen heel veel kopjes omdat ik de flinder zo lief vind.

Muisje

Er was ook een muisje en deze was paars van kleur. De muis kreeg meteen volop kopjes en neusjes want die vond ik ook meteen lief. Ik wilde neusjes doen en likken en bijten en ook weer niet en toen kwam er iets anders uit de doos. Een takje met blaadjes. Wat ga ik doen? Flinder bijten of de muis of gewoon kopjes geven of snoffen aan het takje. Prrrr prrr eigenlijk maakt het me niks meer uit ik vind alles gewoon lief. Mijn vrouw haalde de doos leeg. Er waren ook kadootjes voor haar waar ze heel blij mee is. Er was een blikje goermet moes en sjokolaa maar daar mag ik niet aan komen. Wel de moes maar niet de sjokolaa.

Ik hoorde een rammel vanuit de doos komen, het was een grote muis en hier kon ik in bijten. Het is een muis die dezelfde touw heeft als mijn krabpaal. Eerst kreeg het kopjes maar daarna ging ik meteen met mijn nagels erin en ik moest ook even bijten. En dan zou je denken dat wij poesedames dat niet doen omdat we netjes zijn maar ook wij doen muizen vangen en achter vogels aanzitten. Dat is onze natuur. Bram was van het nep. Hij wilde nooit een echte vogel vangen maar ik heb het wel een keer gedaan. Toen was ik nog heel klein en het was mijn eerste vogel. Mijn vrouw was tros op mij omdat de vogel nog leefde en ik hem niet opgegeten had en mijn vrouw had hem weer vrij gelaten. Ik deed de nepmuis echt hard bijten en ik gaf ook veel tikken. Het rammelde van binnen.

Takje

Toen kwam het takje weer en daarna de flinder en toen ook nog een keertje de paarse muis. Ik wist niet meer welke ik waar had gelaten en ik wilde overal kopjes aan geven. En stiekem wilde ik er ook in bijten. Mijn vrouw kwam naar me toe en ze zei dat ik loens keek. Eerst deed van ‘meh meh’ mauwen omdat ik bezig was en daarna keek ik haar lang aan. Wat is nou weer loens mauwde ik haar haar. Ze vertelde me dat het is wanneer je ogen een beetje raar staan en niet helemaal recht. Toen wilde ik haar zachtjes happen maar dat heb ik niet gedaan. Ze zei dat het kwam doordat ik de hele tijd aan de wiew had gezeten. Het muisje, de flinder, de ander muis en het takje waren allemaal wiew maar verschillende soorten wiew zei ze.

Wiew

Mij maakte het niks uit want ik vond het gewoon fijn om overal kopjes aan te geven. Maar dit is speciaal omdat het pakje van mijn liefe furkeer afkwam. Hij en zijn vrouw hadden heel lief een pakje samengesteld en opgestuurd. Er zat echt van alles in. Ook sneks en dat is voor een ander keer want dat doe ik dat proefe. Ik vind wiew heerlijk en ik weet niet of ik er dan anders door uitzie want dat weet ik niet van mezelf.
Volgens mijn vrouw sta ik loens op de foto met het takje wiew. Ik denk dat het een gewone foto is waar ik beetje van de waps ben door de wiew. Misschien doe ik mijn vrouw toch zachtjes happen. De vrouw van Kever krijgt zoo wie zoo een hap voor alle wiew omdat ik dat echt kei lekker vind. Nou kun je niet meer mauwen dat ik je niet gehapt heb.
Zachte kopjes voor iedereen en een poot voor wie het nodig heeft. Ik tetter mee voor freede overal.

Poot getekend, knetter loens en mienister van zachte zaake, Milamuis

Moby over: hoe ik mijn thuis vond

Hallo allemaal, hier Moby. Voordat ik hier kwam wonen heb ik heel lang rond gezworven. Ik moest vechten voor mijn eten en schuilplaatsen zoeken als het koud was of regende. Dat was niet altijd gemakkelijk en op veel plekken werd ik weg gejaagd.
Ik was dan ook mager en bang.
Maar gelukkig was het nu zomer en toen gebeurde het.

Praten

Per ongeluk kwam ik in de tuin van mijn vrouw terecht en zij kwam net naar buiten. We bleven alle twee staan om naar elkaar te kijken en toen begon ze tegen me te praten.
Ik dacht er het mijne van en maakte me uit de voeten.
Maar toch moest ik er steeds aan denken dat ze tegen me gepraat had en ik besloot om de volgende dag terug te gaan.
En echt waar… ze praatte weer tegen me en kwam naar me toe lopen maar dat ging me een beetje ver. Voor nu op afstand was het goed maar niet dichtbij.
s´Avonds stond er een bakje natvoer en een bakje brokjes en water voor me klaar.
Dat was een goeie reden om daar terug te gaan en na een paar dagen mocht ze ook wat dichterbij komen. En ze bleef maar tegen me praten.
Na twee weken vond ik het goed dat ze me ook aaide en dat voelde wel heel goed.

Naar binnen

Ik dacht dat het geen kwaad kon om ook eens binnen te gaan kijken maar dat had ik beter niet kunnen doen want de achterdeur ging dicht en de voordeur ging open en dicht…
ze was weg. Wat nu? Hoe kwam ik weer naar buiten?
Eindelijk na lang wachten kwam ze weer thuis, ik zat in het midden van de gang te wachten. Ze liet een gil toen ze me zag zitten. Ze had me niet gezien in huis toen ze weg ging en gelukkig maakte ze meteen de achterdeur weer open.
Maar toen bedacht ik me dat het daar binnen nog niet zo gek was zeker niet als de achterdeur open bleef. Dus een paar dagen later ging ik toch weer naar binnen en ontdekte dat boven een lekker zacht bed stond waarop ik mijn middagdutje met rust kon doen. Toen vrouw dat ontdekte kreeg ik meteen een inspectie en iets vochtigs in mijn nek geduwd voor de vlooien. Daarna werd de dokter gebeld voor een onderzoek.
En ik? Ik vond het allemaal prima. De dokter vertelde dat ik gezond was en ongeveer twee jaar oud moest zijn en ik was niet gechipt Weer thuis aangekomen vertelde mijn vrouw dat ik hier wel mocht blijven wonen en dat ze mij Moby zou noemen.

Happy

Wel deed ze melding ervan dat ze mij gevonden had maar daar heeft nooit iemand op gereageerd. Ik vond dat niet zo erg want ik had mijn furrever home gevonden.
In het begin wilde ik ’s nachts altijd naar buiten en bleef ik ook wel eens een paar dagen weg. Maar altijd kwam ik terug. En nu… nu lig ik het liefst lekker binnen en hoef ik niet meer zo nodig naar buiten. En knuffelen kan ik als de beste.
En van dat magere zie je ook niets meer, ik ben nu een prettig gevulde kater. Een echte happy kater.

Dikke knuffel van ons allemaal
Moby

Lucky weet meer over het nieuwe huis

Hoi lieve vriendjes, hier ben ik weer. Voor iedereen die vorige keer zo’n lieve reactie geschreven heeft op mijn verhuisblog, dank jullie wel. Mijn vrouw was vaak weg om brokjes te verdienen (en spulletjes voor het nieuwe huis zegt ze, iets met verf en zo’n ding waar ze de afwas mee kunnen doen) dat ik niet op de laptop kon maar we vonden het super leuk om alle berichtjes te lezen. Daar zijn we altijd heel blij mee. Blijf het alleen maar dom vinden dat ik niet gewoon alleen op de laptop mag. Dat kan ik als katermans van 9 jaar best. En al helemaal op de tablet trouwens want daarbij zet je gewoon je pootjes op het scherm. maar goed.

Spullen

Als antwoord op de vraag die meerdere mensen gesteld hebben: we gaan allemaal mee naar Duitsland, dus onze mensen samen, wij met vier poezels en natuurlijk ook de konijntjes. Het zal nog wel eventjes duren maar het komt goed. We vinden het best wel een spannend idee hoor. Daarover wil ik nu dus eventjes wat vertellen, over veranderingen en dingen die toch ook wel een beetje hetzelfde blijven.
We gaan dus naar een ander huis met een andere tuin en dat is anders want er staan bijvoorbeeld andere planten en struiken en het huis zelf is natuurlijk gewoon anders dan hier. Maar er gaan veel spulletjes die we nu ook al hebben gewoon mee hoor. Dat is fijn want daar zijn we aan gewend. Stel dat onze eigen krabpaal (die wel hard nodig een nieuwe paal nodig heeft want die wordt altijd vakkundig door Dropje bewerkt zodat nu de draden wel zowat helemaal los hangen) nu niet mee zou gaan, of onze mandjes niet. Dat zou te spannend worden want alles nieuw in een nieuw huis is wel heel erg veel. Dat wordt voor katers en poezen die nu eenmaal van alle dagen hetzelfde houden teveel.

Buurtkatten

Dus onze mensen hebben beloofd dat de bakken, de mandjes, de krabpaal, de bank en kussentjes waar we vaak op liggen en heel belangrijk, mijn favoriete bureaustoel zeker mee gaan. Dan hebben we toch van alles dat we al kennen samen met wat nieuws. Die spulletjes die we al kennen ruiken ook gewoon naar ons en daar zitten onze haren ook gewoon op. Nu ja, die halen ze er met de stofzuiger wel weer af maar toch zit onze geur er dan wel aan. Het gaat wel goedkomen op die manier denken wij. We zijn wat dat betreft niet de moeilijkste hoor. We hebben wel laten beloven dat we nog altijd lekkere snacks krijgen want dat is zeer voornaam.
Iets dat denk ik wel bijzonder zal worden is dat we de buurtkatten van hier dan moeten missen maar misschien wonen er in Krulliesland ook wel. Dat denken we toch zeker. Als we elkaar niet goed kunnen verstaan omdat zij Duits miauwen en wij Nederlands, dan komt dat toch wel in orde. We krijgen nu al Duitse kauwsticks dus die kunnen we wellicht eens delen om het ijs te breken en kennis te maken. Kijk, ik kan er eerlijk in zijn maar Loedertje hier die ga ik niet missen. Maar mijn look-a-like Hannes, dat is een ander verhaal. Ik moet zeggen dat ik hem regelmatig tegenkom in de voortuin. Soms zien we elkaar niet eens maar meestal gaan we gezellig op een bol liggen en een beetje naar elkaar liggen kijken. Dat is ook bijzonder leuk hoor om te doen. Mijn mensen zeggen dan dat ze trots op me zijn als ik niet boos word zoals ik wel eens doe bij Loedertje.

Luikje

Maar vorige week was er toch wel iets bijzonders, deze keer in de achtertuin. Ik stak net mijn kop door het kattenluikje, dat kun je al zien op de foto. Dropje zat al buiten en zij keek omhoog. Dus ik ook kijken wat zij zag. En wat denken jullie? Zit vriendje Hannes toch zomaar bovenop ons tuinhuis! Nu ja zeg. Hoe hij erop gekomen is, is niet helemaal duidelijk maar vermoedelijk via de schutting. We hebben gewoon een heel tijdje naar elkaar zitten kijken toen, hij kwam er niet af maar ik ben er ook niet op geklommen hoor. Ik houd erg van hoog zitten maar dat huis is me toch te hoog. Ik zit regelmatig op het konijnenhok maar dat vind ik wel hoog genoeg. Het tuinhuis gaat ook niet mee waarschijnlijk maar het huisje van de konijntjes natuurlijk wel dus daar ben ik blij om. Maar Hannes, die zal ik toch zeker wel gaan missen!
Knuffels en kopjes van ons.

Kever heeft een mening over jezelf uitdaagen (video)

Sinds ik bij mijn mensen ben komen wonen heb ik al heel veel geleerd, ik weet hoe ik mijn mensen dingen kan laten doen, bijfoorbeeld eeten aan mij geven of met me knuffelen, ik ben een tuinKever geworden die alles weet over bloemen en planten, reegen, wind en zonneschijn, ik snap hoe ik mijn eigen deurtjes in de grote deuren open kan doen, bofendien heb ik natuurlijk mijn muziekaale taalenten ontwikkeld, en al zeg ik het zelf: ik heb mijn spieraalspel geperfeksioneerd.

Folleerd

Ik kan alles wat ik noodig heb als Kever zijnde, ik ben een folleerd Kever, maar natuurlijk zijn er ook dingen die ik niet kan, het lijkt me bijfoorbeeld fantasties om heel hoog in de lucht te kunnen fliegen, zodat ik kan dansen met Brammie- en Loesvlinders, en tussen de sterren kan fliegen om met ze te praten, maar dat is me nog niet gelukt.

Slankzijn is ook zoiets, ik ben steeds op diejeet maar ik fal bijna niet af, en als ik afval zit alles er een paar weeken later weer aan, misschien ben ik wel gewoon op mijn idejale gewigt, de dokter zegt van niet maar die kan toch ook niet alles weeten?, ik blijf het wel prooberen hoor, om te fliegen en om slank te worden, wie weet lukt het me op een dag, dat kan best.

Tuin

Er zijn ook dingen waarvan ik denk dat ik ze nooit zal kunnen, één daarvan is rustig blijfen als er vreemde mensen in mijn huis of in mijn tuin komen, o brrrr… ik word al helemaal bang als ik er aan denk, straks gaan ze me fangen en wat dan?, mijn mensen zien dat ik er helemaal paanies van word, dus ze laten me gewoon doen wat ik dan altijd doe en dat is me heeeeeeel goed ferstoppen.

Deuren

Iets anders waarvan ik zeker wist dat ik het nooit zau kunnen heeft te maken met de deuren in huis, (de deuren voor mensen bedoel ik, want mijn eigen deurtjes snap ik prima), soms staat de keukendeur (waar ook een deurtje voor mij inzit) een stukje open en daardoor kan ik niet door mijn eigen deurtje, want als ik tegen mijn luikje duw gaat die grote deur beweegen, maar ik pas ook niet door de kier van de grote deur omdat hij niet ver genoeg open is, en het enige wat ik kan doen is mijn toeter aanzetten zodat mijn mensen me komen helpen.

Folgens mijn mensen kan ik zelf die deur een beetje ferder openduwen, met mijn neus of mijn hoofd of mijn poot, dat gaat heel makkelijk zeggen ze, en daarna kan ik er gewoon langs lopen, ze hebben geprobeerd het met me te oefenen maar ik snapte nooit hoe dat nau werkt, en ik werd er heel erg bang van, daarom zijn we gestopt met oefenen.

Een paar daagen geleeden was het weer zo ver, ik stond in het gangetje en wilde naar de keuken, de deur stond een stuk open, de keuken in, maar niet zover dat ik door die kier paste, dus ik zette mijn toeter aan, en in plaats van dat mijn mensen me kwamen helpen stonden ze in de keuken te roepen Kom maar Keef, duw maar, je kan het!, ik was helemaal nerfeus en ik piepte, want ik kan dat NIET, al fier jaaren snap ik dat niet!, maar mijn mensen bleefen roepen Kom dan Keefie!, en ineens… duwde ik met mijn neus de deur ferder open!!

(tekst gaat verder onder video)

Zooo heee, ik was keitrots op mezelf, en ik kreeg wel een miljoen kompliementen van mijn mensen, ze zeiden dat ik zo een slimme en dappere jongen ben, dat ze helemaal trots op me zijn, dat ze dat altijd zijn maar nau nog ekstra, en we waren alledrie ferbaasd dat ik het had gedurfd, ikzelf nog het meeste, ik had echt nooit gedacht dat ik zoveel kon!

Riesiekoo

Op de fillum kan je zien dat ik het de folgende dag WEER durfde, en NOG een keer, mijn vrouw en ik waren allebei zenuwachtig ervan, dat hoor je aan onze stemmen, maar het lukte, zo zie je maar, ook als je al bijna twaalf jaaren bent is het goed om in je leefen af en toe een riesiekoo te nemen, want misschien wordt iets dat altijd onmogelijk leek op een dag toch waar!

****

Ik stuur zachte kopjes naar iedereen die iemand mist, ik zwaai naar sterretje Yuki en ik tetter gewoon door voor vreede!!

Joep over de buurtkat en het Weilandfeest

Was me dat wat, afgelopen week…

Ik heb mijn allereerste kattengevecht gehad! Niet echt iets om trots op te zijn, want ik hou niet van vechten. Het is veel leuker om buiten m’n eigen tuin vriendjes met alle buurtkatten te zijn. Tot nu toe kon ik de boze buurtkat altijd ontwijken, omdat hij mij blijkbaar niet aardig vindt. Maar maandag gaf hij me een paar tikken en ik sloeg terug. ‘t Was zelfverdediging, echt, zonder dat de plukken haar door de lucht vlogen of er een druppel bloed vloeide. We hebben daarna nog even naar elkaar staan blazen, en toen ben ik weer naar huis gegaan. En de boze buurtkat kwam niet eens achter me aan!
Dus maandag kon ik eind van de middag m’n reismand weer in, naar die lieve dierendoktermeneer. Omdat m’n personeel toch wel ongerust was over een paar kleine wondjes.
Nou ja, ‘t viel allemaal reuze mee, en ik heb de afgelopen week heel braaf m’n pillen ingenomen die ik had gekregen. En die wondjes, daar zie je nu bijna niks meer van.

Buurtkat

Ik heb de laatste dagen heel veel nagedacht, tussen ‘t dutten door. Ik geloof gewoon niet dat de boze buurtkat écht boos is. Want eigenlijk was ‘t maandag een vechtpartijtje van niks. Misschien is deze buurtkat wel verdrietig, of heeft ‘ie pijn. Of is ‘ie bang, omdat we nog niet echt kennis met elkaar hebben gemaakt en hij denkt dat ik geen vriendjes met ‘m wil worden.
Want als je iemand niet kent is ‘t best wel moeilijk om te weten wie je voor je hebt. Dat weet ik nog, toen ik zelf voor ‘t eerst naar buiten ging en de buurtkatten niet kende. Ik vond ‘t heel eng om helemaal alleen een andere kat tegen te komen, ook al omdat ik toen nog een stukje kleiner was dan dat ik nu ben.
Beetje bij beetje leerde ik vooral de katten kennen die aan m’n achterpad wonen, en tegenwoordig rennen we samen over ‘t pad of door ‘t weiland en buurten we bij elkaar in een tuin om bij te mauwen.
Maar de boze buurtkat woont niet aan ons pad. Eigenlijk weet ik niet eens waar hij vandaan komt, wie z’n personeel is en hoe hij echt heet. Ik weet alleen dat mijn buurkatten een beetje bang van ‘m zijn omdat ‘ie zo groot is, en daarom uit z’n buurt blijven.
Maar eigenlijk is ‘t niet eerlijk.Dus ik heb me voorgenomen om wat aan m’n sociale vaardigheden te gaan werken en hopelijk kan ik, als de boze buurtkat en ik elkaar weer ‘s tegenkomen, samen met hem een goede mauw hebben. Misschien kunnen we wel vrienden worden, want de buurt is groot genoeg voor ons allemaal.
Ik wil ‘m zelfs uitnodigen om naar ‘t Weilandfeest te komen, als ‘ie daar zin in heeft. En ik ga ‘m niet langer de boze buurtkat noemen. Zolang ik nog niet weet hoe ‘ie heet noem ik ‘m Zwartjas. Want dat is ‘ie, op een paar witte vlekjes na. En Zwartjas klinkt toch veel vriendelijker.
Poesitieve gedachten geven een poesitieve sfeer. En dan kan er van alles gebeuren…

Weilandfeest

Over ‘t Weilandfeest gemauwd, nog drie weken en dan is ‘t eindelijk zo ver. Heel veel vriendjes hebben al gemauwd dat ze komen! Er zijn nu twaalf workshops aangemeld, en Kever heeft zelfs een speciale soonaate geschreven die hij op ‘t feest zal spelen. Rannoch en Ayden treden op met hun emmer en de ketting van de badstopper, en er zullen zeker nog wel meer muzikale talenten op het podium komen. Muisbezorgd levert zakken met zachte zilte zeemuizen voor de barbecue ’s avonds, en als je na afloop van het feest wilt blijven kamperen dan staat op zondagochtend een feestelijk ontbijt voor je klaar.
Er komen diverse partytenten langs de rand van ‘t weiland, en eentje wil ik nu alvast noemen: de snekproeverijpartytent.
Die had nog wel wat pootjes in de aarde, want het duurde even om sponsors te vinden die zowel katten- als hondensnekkies wilden doneren. Maar ‘t is gelukt. En ik stuur m’n personeel binnenkort ook nog naar Duitsland, om daar wat bijzondere snekkies te halen die hier in Nederland niet te koop zijn. Ik heb m’n boodschappenlijstje al doorgemauwd en de tassen liggen klaar…

Dutje

Met zoveel goede plannen is ‘t weer hoog tijd voor een dutje. Of twee. En misschien wel meer. Maandag begint m’n werkweek weer, maar nu is ‘t tijd voor een lekker weekendje waarin heel veel mag, maar niks moet.
Wees lief voor elkaar, geniet van ‘t leven. En elke druppel die dit weekend valt, valt niet meer op ‘t Weilandfeest…

Stevige poot en zachte kopjes,

Joep.