Soms is er een week waarin alles gewoon lijkt, er gebeurt niets biesonders, ik knuffel met mijn mensen en ik lig in mijn tuin, Mikkie en Pokon zijn in de tuin van de buren, in de nacht slaap ik op het grote bed bij mijn mensen, ik ben bijna nergens bang voor en ik foel me helemaal tefreeden, ik hoef niet na te denken maar kan gewoon mijn leefen leefen zoals ik dat het fijnste find, alles is zoals het hoort te zijn.
Biesonder
Maar ik weet heus wel dat het eigenlijk heel biesonder is dat ik een huis heb en mensen en genoeg eeten en genoeg knuffels, niet iedereen heeft dat, er zijn katten die geen huis hebben, er zijn katten die niet genoeg te eeten hebben, en er zijn katten die geen knuffels krijgen, o ik moet er niet aan denken, dat lijkt me nog wel het ergste: om geen knuffels te krijgen, ik heb nog steeds het gefoel dat ik van froeger mijn knuffels moet inhalen, ik weet hoe het is als je ze niet krijgt en ik geniet er daarom ekstraveel van nu ik ze wél krijg.
Ik denk bijna nooit meer aan mijn tijd op straat en in het asiel, maar een klein beetje van het gefoel dat ik toen had is in mij blijfen zitten, daarom ben nog steeds bang om gefangen of opgesloten te worden, en soms denk ik: stel je voor dat ik ook nog eens heel aud was geweest met slechte nieren en al eerder in het asiel was geweest totdat een heel lieve meneer me ophaalde om voor me te zorgen, totdat hij een ster werd waardoor ik ineens WEER in het asiel terecht kwam, helemaal ferdrietig en in de war?
Oscar
Zo is het gegaan met onze lieve Oscar van de blog, en wat een geluk dat hij bij mevrouw Corine mocht komen wonen!, Oscar en mevrouw Corine hebben allebei een lief en groot hart, ze horen gewoon bij elkaar, en ze hebben SAMEN een heel nieuw leefen opgebauwd, met allemaal kleine dingen die fijn zijn, zo had Oscar een eigen krukje in de keuken om te kunnen kijken als mevrouw Corine eeten maakte, als mevrouw Corine koffie maakte stond Oscar al klaar om op schoot te komen liggen, hij wist dat ze dan een tijdje zo konden zitten, want Oscar wilde de hele tijd bij mevrouw Corine zijn, en dat snap ik helemaal!, op zijn krabpaal kon Oscar naar buiten kijken, hij kon de geuren van de viskraam beneeden op straat ruiken, en hij had allemaal deekentjes en mandjes die nog van Stokkie Stefan zijn geweest, nau dan weet je dat het goed is!
We hebben nog met alle vrienden en vriendinnen een Stoelendansfeest gefierd in mijn tuin, spesjaal voor Oscar, het was een topfeest!, zo heeft Oscar de laatste tijd van zijn leefen heel veel kunnen genieten, en wij met hem, want hij fertelde in zijn blogs over alles wat hij deed, en dat was zó gezellig om te leezen, ik ferheugde me er elke week op.
Ster
En nu is Oscar een ster geworden, zijn leeftijd was op en zijn gezond kon niet meer beeter worden, in de armen van mevrouw Corine is hij op reis gegaan naar de sterren, die stonden hem al op te wachten, Loes als Moeder van alle Sterren voorop, mijn vlinderleeuw Brammie, Panda, Romy en Bram hebben Oscar rondgeleid, omdat ze zelf ook nog best nieuw zijn, en meteen de eerste nacht was er al geknal en geflits hier op aarde, dus folgens mij was er een groot welkomsfeest!
Ik stuur mevrouw Oscar wel een miljoen zachte troostkopjes, ze heeft een medalje ferdiend find ik!, en ik weet zeker dat ster Oscar in de nacht naar haar twinkelt, hij staat naast ster Stokkie Stefan, en ze laten weeten dat ze altijd bij haar blijfen, ze wonen nu in haar hart, en ook ik zal Oscar nooit fergeeten, tot ziens lieve vriend!
Tuin
En terwijl ik in mijn tuin lig en geniet van de zon, denk ik na over hoe belangrijk de kleine dingen zijn: knuffels, een ekstra snekkie, een zonnestraal, een hand die je hoofd aait, je eigen mandje, de stem van iemand die je lief findt, en ik weet weer dat die kleine dingen eigenlijk de allergrootste zijn.
***
Ik stuur iedereen die iemand mist een zacht kopje, en ik tetter gewoon door voor vreede!!!
Om te beginnen wil ik vandaag toch ook eerst nog even stil staan bij Oscar, een hele wijze kater die dinsdagavond na een respectabele leef-tijd van 19 jaren over de Regenboogbrug is gegaan…
vriend Kever begin deze maand speciaal voor hem in z’n tuin heeft gehouden. Met een hele mooie stoel in het midden van de tuin, speciaal voor Oscar, zodat ‘ie alles goed kon zien en met iedereen die er was een paar korte of lange mauwtjes kon wisselen.
Zoals jullie misschien weten ben ik hard bezig aan een loopbaan als Weilandmuizenvanger. Maar omdat ik, ondanks de kattastische cursus van Luna Poes en heel veel oefenen, nog steeds geen muis heb kunnen vinden ben ik op de dagen dat het droog is sinds een tijdje druk bezig in de tuin met het vangen van vliegen en kruipende beestjes die ik daar tegenkom. Zelfs de dikke bromvliegen die ik in huis zie sla ik met gemak uit de lucht. En omdat m’n personeel die toch niet lust eet ik ze lekker zelf op.
Natuurlijk is m’n Pinksteravontuur daarmee nog niet afgelopen, maar Junior mauwt met de nodige spelfouten dat ‘t wel een héél erg lange blog zou gaan worden als ik nu alles wil vertellen. Dus ik ga volgende week verder waar ik gebleven ben.
Ik heb ze weer, flokken in nijn vagt. Dat wist ik wel alleen ik dacht van dat merkt mijn vrouw toch niet dus kammen en al die dingen meer dat hoeft niet.
Liefe Allemaal,
Ajooo allemaal!
Carolien
