Vorige keer was de vraag hoe je dementie kunt herkennen bij katten. Dit vroeg Mevrouw Sam zich af, omdat Sam zich ineens anders gedroeg.
Er kwamen prachtige reacties, van mensen die met een demente kat hebben gewoond of dat nog steeds doen. Helaas is er aan dementie niet veel te doen, maar het is geweldig om te lezen dat katten van alle leeftijden een veilig huis met veel liefde hebben.
Voorpootje
Deze keer is de vraag wat luchtiger, en hij komt van Mevrouw Bert. Van de enige echte Bertje van deze blog!
Mevrouw Bert zegt dat het een vraag zonder enige urgentie is, maar waarvan ze zich toch afvraagt: hoe zit dat eigenlijk?
Het gaat erom dat Bertje (14) niet op schoot wil. Af en toe nodigt Mevrouw Bert hem uit, en een enkele keer zet hij ook een voorpootje op schoot. Maar verder gaat hij niet.
Bert houdt heel veel van aaien en samenzijn, en vindt het heerlijk in de arm van Mevrouw Bert te liggen. Of om samen op bed te liggen en geaaid te worden.
Zijn angsten ontstaan vooral door dingen van buitenaf: een geluid, iemand aan de deur (dan denkt hij: het is de taxi voor de dierenarts) of een monteur in huis.
Vaste ondergrond
Mevrouw Bert vraagt zich af of Bert nog eens op schoot zal komen. En ook of hij het niet wíl of niet durft.
Ze schrijft nadrukkelijk dat zij het leuk zou vinden, maar dat als Bertje het niet wil het ook niet hoeft.
Ik heb avonden zitten zoeken in mijn kattenboeken en op internet. En ik heb zelf natuurlijk ook nagedacht, met in mijn achterhoofd wat ik van Bertje weet via zijn eigen blogs. Maar ik heb geen simpel “ja of nee”-antwoord.
Van nature zijn volwassen katten geen dieren die met andere katten knuffelen. Ze zijn solitair, wat wil zeggen dat ze in hun eentje jagen en vaak ook leven.
Dat wil niet zeggen dat ze áltijd alleen willen zijn, en geen relaties aan kunnen gaan. Maar puur voor hun overleving is het niet nodig. Dit in tegenstelling tot bij groepsdieren, zoals honden. Voor katten is op een meter afstand van elkaar liggen slapen al nabijheid.
Verder zijn katten vluchtdieren. Als er gevaar dreigt zullen ze eerst proberen weg te komen, en pas als het echt niet anders kan gaan vechten. Omdat ze altijd willen kunnen vluchten houden ze er niet van om opgetild te worden, en blijven ze het liefst met alle vier de pootjes op een vaste ondergrond staan.
Dit zijn allemaal eigenschappen die op schoot zitten niet bevorderen.
Het is dan ook wel leuk om de vraag om te draaien: waarom willen sommige katten eigenlijk WEL op schoot?
De meest gegeven redenen daarvoor zijn warmte (vandaar dat naaktkatten zo graag op schoot liggen), aandacht, veiligheid, een bekende geur en een fijn gevoel.
Door één “kattendeskundige” werd zelfs gesteld dat katten die op schoot willen liggen eigenlijk nooit volwassen zijn geworden, of zich onveilig voelen.
Persoonlijk
Over het algemeen geldt dat katten die in de twee socialisatiefases van kittens (van 3 tot 7 weken oud, en van 7 tot 13 weken) in contact zijn geweest met mensen én dat als positief hebben ervaren, op schoot willen liggen. Maar niet per definitie.
Er zijn genoeg katten die heel sociaal en knuffelig zijn, en die toch niet op schoot willen. En er zijn katten die vrij bangig zijn en die juist wel op schoot willen liggen.
Dus (gebrek aan) socialisatie is maar één van de mogelijke redenen.
Bijna alle boeken en websites hebben het over een persoonlijke voorkeur van een kat. Dus dat een bepaalde kat nou eenmaal WEL of GEEN schootkat is. Los van zijn of haar verleden, ervaringen, etcetera.
Verder schijnen bepaalde kattenrassen bekend te staan als schootzitters. Met op stip op nummer 1 de Scottish Fold. Verder staan in die lijst onder andere Siamezen, Perzen, Maine Coons, en Rag Dolls.
Op schoot
Ik weet van “mijn eigen” katten dat alleen Molly op schoot wilde. En dan het liefst ook nog helemaal ingepakt in een dekentje.
Kever blijft liggen als je hem op schoot neemt, maar maakt zelf geen aanstalten. En is ook eigenlijk veel te groot om comfortabel te kunnen liggen.
De heren Pop, Beer en Bol wilden het niet. Beer en Bol hadden duidelijk geen goede socialisatie gehad. Bol had natuurlijk zijn verleden als mishandelde kater. En Beer was nogal verwaarloosd en verwachtte niet veel van mensen. Popje sliep altijd in onze armen, of bovenop ons. Hij was een ontzettend knuffelkontje, maar op schoot wilde hij persé niet. Wat hem er niet van weerhield om Mol een tik te geven als ze bij mij op schoot lag. Dat een ander het wel deed was blijkbaar toch niet de bedoeling. Later was hij er wel aan gewend, als hij er dan zelf maar naast kon liggen en aandacht kreeg. Dat wordt vaker genoemd: met meerdere dieren in huis worden de beschikbare schoten ook deel van het territorium.
Oorzaken
Waarom Bertje niet op schoot wil kan dus met heel veel dingen te maken hebben.
Het kan zijn dat hij niet op schoot wil omdat hij Bertje is, of dat hij niet goed gesocialiseerd is, of omdat hij liever stevig op de grond blijft staan. Of dat hij letterlijk liever op eigen benen staat.
Kleine dingen om rekening mee te houden: katten houden meer van sommige materialen dan van andere. Het kan zijn dat Bertje de stof van bepaalde kleren niet fijn vindt.
En idem dito voor geuren. Katten houden niet van de lucht van citrus, kaneel, eucalyptus, menthol en lavendel. En vaak niet van parfum. Kever reageert heel negatief op het minste spoortje parfum, terwijl onze rode kater Beer er juist weer dol op was!
Verder is het belangrijk om niet te bewegen, heel lang heel rustig te blijven zitten en Bert nooit op schoot te tillen (maar ik weet vrij zeker dat Mevrouw Bert dat niet doet).
Mevrouw Bert zou kunnen proberen om Bertje te verleiden om op schoot te komen, door bijvoorbeeld eten op haar benen te leggen, of kattenkruid.
Ik vind dit zelf vals spelen 😉 maar het valt te proberen.
Maar zoals ik Bertje inschat trapt hij daar niet in.
Een aloud verhaal wil dat katten altijd naar de mensen toekomen die een hekel aan ze hebben, en dan ook nog op schoot willen. Dit komt doordat voor katten rechtstreeks oogcontact vaak bedreigend is. En negeren juist fijn. En dat doen kattenhaters.
Dus misschien is de ultieme tip om op de bank te gaan zitten en niet naar Bert te kijken, niet op Bert te letten en wie weet dat hij dan ineens wel op schoot wil…
Ik ben heel benieuwd wie er nog meer tips of ideeën heeft over al dan niet op schoot zitten!
Mevrouw Kever
Ook een vraag?
Ook een vraag om tips en advies? Mail de vraag naar huiskaterbert@xs4all.nl, dan maakt mevrouw Kever er een mooi stuk van voor op het blog.
Hier de vrouw van doorie.
Onze 1e 2 katten waren schootkatten. Vooral poekie. Griet iets minder. Poekie dook te pas en te onpas bij je op schoot. Bij iedereen!! Ook bij mensen die bang van haar waren. En haalde haar nou niet van schoot want dan begon ze te huilen. Ze lag zelfs bij johan op zijn rug te slapen snachts. Bij mij flikte ze dat ook soms. Later verhuisde ze tussen ons in in bed. Er lagen ook 3 kussens op een rij. De mijne, die van poekie en die van johan. Koppie op het kussen… lijf onder het dekbed. Griet lag ook altijd onder het dekbed tegen mij aan.
Catootje en katrien. Catoo was een schootkat voor mij. Johan mocht haar alleen maar aaien. Katrien was geen schootkat. Ze lag naast me op de bank. Binnen aaibereik.
Doorie is een halve schootligger. Alleen met zijn voorpootjes over mijn been. Best wel lekker 😃
En hij is een naast de schootligger als ik met een dekentje op de bank lig. Dan komt hij naar me toegelopen. Gaat zijn plekje zoeken en hij laat zich gewoon neerploffen 😂😂
We hebben nooit een kat gedwongen om op schoot te komen. Dat werkt averechts. Ze komen of ze komen niet. Sinds we catoo en katrien hadden hebben we de katten op hun 4 pootjes laten lopen. Of zo min mogelijk opgetild. Doorie is maar een paar keer opgetild in de bijna 3 jaar dat we hem hebben. Hij heeft er ook een bloedhekel aan.
Lieve Mevrouw Doorie,
Wat klinkt dat gezellig, zoals Poekie als derde “persoon” in bed sliep! En dan Griet ook nog onder het dekbed, geweldig. Dat hadden wij met Pop, die lag ook graag “als mens” in bed. En sliep vaak bovenop ons. Maar op schoot wilde hij dus absoluut niet.
En wat bijzonder dat Katrien en Cato, die toch zusjes waren, allebei een verschillende mening hadden over op schoot zitten.
Dat halve schootzitten van Door is een grappige middenweg.
Ik heb hier wel eens geprobeerd om Pop op schoot te krijgen, met allerlei trucjes. Maar daar trapte hij uiteraard niet in!
Dank je wel voor je reactie, en een knuffel voor Door!
Mevrouw Kever.
Hoe herkenbaar! Eén kat wil niets liever dan op schoot en de ander (met een slecht verleden in Roemenië) helemaal niet maar kruipt dan wel dicht tegen mij aan. Mij is het om het even, ze mogen doen wat hen het beste past. Hartelijke groeten
Beste Joke, dank je wel voor je reactie.
Wat fijn dat de kat uit Roemenië wél dichtbij je durft te kruipen. Dat is voor een angstige kat al een hele stap. Wij hebben twee katers gehad, Beer en Bolle, die het allebei al te eng vonden om naast je op de bank te zitten. Dat had bij beiden duidelijk te maken met hun verleden.
Ze sliepen dan weer wel op bed. Maar dat schijnt er mee te maken te hebben dat een kat weet dat je als je slaapt “ongevaarlijk” bent.
Lieve groeten, en een aai voor de katten!
Mevrouw Kever.
Hallo mevr.Kever.
Hier was/zijn Sparkle en Muzette de schoot katten.Muzet ligt graag boven op mij en Sparkle deed dat ook.
Beiden hebben in hun kitten tijd nogal wat mee gemaakt.Toen ze bij mij kwamen wonen waren ze ruim 4 maanden oud en ik was het vierde adres.
Fynn stond altijd klaar als ik thuis kwam,en dan moest hij als eerste knuffels,maar stond altijd op mijn schoot.Een heel enkele keer ging hij zitten en heeft alleen in mijn armen gelegen toen hij zich heel beroerd voelde na een tanden operatie en toen hij de brug over ging
Wel lag hij als enige graag tussen dekbed en sprei, tegen mij aan of lag boven mijn hoofd op een kussen te slapen.
Wat mij betreft mogen ze wat dat betreft doen wat ze zelf prettig vinden.
Geen idee waarom Fynn heel graag dagelijks knuffels wilde,maar wel staande op schoot.En de dames juist wel op schoot.
Ik heb/had met alle 3 een goede klik,en gaven/geven op hun eigen manier genegenheid en liefde.
En dat ze zich veilig voelen/voelden bij mij
En dat was voor mij het belangrijkste.
Dus geen pasklaar antwoord.
Groetjes,
Mia
Lieve Mia, dank je wel voor je reactie.
Er is waarschijnlijk ook geen pasklaar antwoord op de vraag die gesteld is, het is meer dat Mevrouw Bert zich afvroeg hoe en wat.
Wat bijzonder dat Fynn wel op schoot wilde staan, maar niet op schoot wilde zitten of liggen. In je armen liggen is voor veel katten inderdaad ook te dichtbij, en kan voor veel katten voelen alsof ze niet weg kunnen komen. Maar wat mooi dat Fynn dat wel durfde toen hij steun nodig had.
Ach, en die arme Sparkle en Muzette, dat ze op zo’n jonge leeftijd al zoveel adressen hadden gezien. Gelukkig dat JIJ het vierde adres was en bent!
Liefs en een knuffel voor Muzette,
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever, Oliver en Juultje liggen graag op schoot. Bjarne is na alle toestanden met zijn gezondheid nu ook een schootzitter geworden. Kruimel gaat haar eigen gang en komt heel soms naast me zitten,maar alleen als Oliver bij me ligt, dan voelt ze zich waarschijnlijk veilig. Bikkel komt altijd naast me liggen en wil dan wel knuffelen. Onze Bas durfde absoluut niet op schoot. Waarom de ene kat wel op schoot wil en de andere niet, ik heb werkelijk geen idee. Juultje is ook op straat gevonden en ik weet niets van haar verleden, toch vindt ze het heerlijk om op schoot te liggen. Dus echt een antwoord op je vraag heb ik niet, alleen dat alle katten weer anders zijn en weer andere voorkeuren hebben. Liefs van Marian en de bende.
Lieve Marian, dank voor je reactie.
Wat mooi dat Bjarne na alle toestanden ineens een schootzitter is geworden! En met drie katten zit je schoot ook wel vol, lijkt me.
Als ik zo lees hoe verschillend je katten zijn met wel of niet op schoot zitten lijkt dat toch ook voor de persoonlijke voorkeur-theorie te spreken. En het verleden zal ook altijd een rol (blijven) spelen, kijk maar naar die lieve Bas. Bolle en Beer vonden op schoot zitten ook absoluut geen optie, en vonden het ook al moeilijk om naast je op de bank te zitten.
Vooral met katten waarvan een groot deel van het verleden onbekend is, zoals die van jou, en van ons, en Bertje zelf, blijft het natuurlijk gokken waarom ze iets wel of niet willen.
Een knuffel voor de bende, en liefs voor jou,
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever,
Wat een leuke vraag deze keer. Ik denk alleen dat op deze vraag helaas geen antwoord te geven is, omdat ik denk dat het een kwestie van karakter, gevoel en behoefte is. Het is net zoals bij mensen: waarom wil de ene mens graag de hele tijd mensen om zich heen hebben en heeft een ander juist regelmatig tijd nodig om af en toe op zichzelf te zijn (om maar een voorbeeld te noemen).
Ik heb inmiddels zo’n 15 katten (nog nooit is er een dement geworden) gehad, waarvan de laatste vier hier gelukkig nog allemaal rondlopen. Sommige katten kwamen uit het asiel en de andere katten (de Perzen) heb ik al vanaf hun kittentijd in huis (gehad) en ik wist ook waar ze vandaan kwamen. Dat weet je natuurlijk bij een asielkat niet.
Dikkie was mijn allereerste kat en kwam uit het asiel. Hij was toen al een jaar of negen en zijn baas was overleden. Het was een heel bange kat, maar na een week kwam hij regelmatig op schoot. Maar hij bleef zijn hele leven heel bang voor vreemde mensen.
Lisette was een pers, zij kwam bij een vriendin vandaan en ik heb haar vanaf kittentijd bij mij in huis gehad. Ik heb haar zelfs toevallig geboren zien worden. Lisette was een poes die graag tegen mij aan lag, maar ze kwam nooit op schoot. Ze liep wel eens over mijn schoot om aan de andere kant te gaan liggen. Ook sliep ze ’s nachts altijd naast mijn gezicht. En als ik me omdraaide sprong ze over mij heen om aan de andere kant naast mijn gezicht verder te slapen.
Zo kan ik nog een heleboel voorbeelden van mijn katten geven, maar dan wordt het een veel te lang verhaal. Ik heb ook nooit gemerkt dat bijvoorbeeld angst meespeelde bij het wel of niet op schoot komen. Ik heb asielkatten gehad die als bange zwervers van straat waren gehaald en die wel bij mij op schoot kwamen. En al mijn perzen die ik vanaf hun kittentijd bij me had, kwamen niet allemaal op schoot. Thijs en Disney waren broertjes en kwamen dus uit hetzelfde nest. Thijs kwam graag op schoot, maar Disney weer niet. Mijn conclusie is dus : katten zijn net als mensen, iedereen is verschillend en heeft een eigen karakter, eigen behoeften en eigen gevoelens. En daar kun je meestal ook geen oorzaak of goede reden waarom van geven.
Liefs van Marjoke en Cindel, Fenneke, Jillie en Ivar.
Lieve Marjoke, dank je wel voor je reactie.
Wat grappig dat Lisette en andere Perzen niet op schoot wilden, want Perzen werden juist vaak genoemd als schootkatten. Maar dat is dus niet altijd het geval! Logisch natuurlijk, want elke kat is inderdaad een individu. Het feit dat een kat heel knuffelig is en graag dichtbij je wil zijn zegt ook niet dat ze op schoot willen komen. Kijk maar naar Lisette, of onze Popje.
Ik denk wel dat er bij katten met een verleden waarin ze slechte ervaringen hebben met mensen, meespeelt dat ze altijd op hun eigen pootjes willen blijven staan. Dat ze altijd in hun achterhoofd rekening blijven houden met de mogelijkheid dat ze weg moeten kunnen komen.
En katten die opgegroeid zijn zonder menselijk contact zullen waarschijnlijk ook op hun hoede blijven.
Het is grappig dat er op een, op zich eenvoudige vraag, zoveel antwoorden mogelijk zijn!
Liefs en een knuffel voor Cindel, Fenneke, Jillie en Ivar,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever,
wat een mooie en interessante vraag, waarom Wil Bertje niet op schoot? Was het antwoord maar zo makkelijk. Zelf heb ik nog nooit een kat gehad die niet op schoot wilde. Dat zie ik echt als een heel groot voorrecht, ook al kun je veel samenzijn beleven met een kat naast je en/of dicht tegen je aan.
Oopa Floris kwam als bange kat uit het asiel, bij zijn thuiskomst hier stapte hij vanuit zijn mandje zo op schoot. Loes idem als of ze nooit anders gewend waren. Zusje kwam als kitten, zij kruipt nog steeds tegen me omhoog en zit vaak op de meest onmogelijke plekken en manieren bovenop me. Ze zitten zelfs vaak met zijn drieën “op schoot “.
Wat ik wel merk is, blote benen is taboe. En als het zomer is dan komen ze alle drie beduidend minder op schoot. Het heeft dus wel iets met omstandigheden te maken maar ik denk toch het meest met dat befaamde stukje, je bent een schootkat of je bent het niet.
Misschien zou mevrouw Bert nog kunnen proberen om zijn favoriete dekentje op haar schoot te leggen. Wellicht lukt het dan, of zijn kussen. Iets waar Bert graag en vanzelfsprekend op gaat liggen. En misschien is het ook een kwestie van tijd, leeftijd. Misschien gaat Bert naarmate hij ouder wordt deze bijzondere stap op een dag ineens een keer maken.
Ik zou het fantastisch vinden, Bert op schoot!
Liefs mevrouw Loes
Lieve Mevrouw Loes, wat bijzonder en geweldig dat Floris, Loes en Zus meteen op schoot wilden! En dat alle katten waar je mee gewoond hebt dat wilden!
Blote benen of pantys waren hier inderdaad ook reden om niet op schoot te komen. Alhoewel we een logeetje hebben gehad die gewoon in mijn blote benen omhoog klom… gelukkig was het een slank ventje, haha!
Dat sjoemelen met een deken of een kussen heb ik met Pop geprobeerd. Maar dat had hij meteen door, en daar trapte hij niet in. En ik vermoed zo dat Bert dat ook niet doet.
Pop is namelijk, toen hij hier nog niet woonde, twee keer bij mij op schoot geweest en een keer bij Jeroen. Maar daarna nooit meer. Terwijl hij echt een knuffelaapje was, en altijd tegen je aan kroop. En dus bovenop ons sliep.
Het zou inderdaad kunnen dat Bert naarmate hij ouder wordt toch op een dag op schoot klimt. Hopelijk krijgen we daar dan een foto van!
Beer was in zijn jongere jaren vrij afstandelijk en wilde niet meer dan even geaaid worden bovenop zijn kop. Maar toen hij ouder was werd hij steeds aanhaliger en klom zelfs op het bureau om op knuffelhoogte te zitten!
Dank voor je reactie, en een knuffel voor Loes, Oopa en Zusje!
Mevrouw Kever.
Toen Pop hier nog niet woonde kwam hij al wel vaak binnen. Dit even ter verduidelijking, anders klinkt het nogal onlogisch…
Hallo
Van de 6 die hier wonen vindt alleen Moby het maar niks om op schoot te liggen.
Hij heeft het 1x gedaan en daarna nooit meer. Volgens mij om eens uit te proberen.
Hij knuffelt ontzettend graag en gaat daar ook uitgebreid voor liggen of komt voor me zitten op tafel. Maar hij vindt het ook niet fijn als ik b.v dan mijn arm om hem heen sla.
Ik denk dat dit bij hem komt door zijn zwerversbestaan…..bang om niet snel genoeg weg te kunnen.
Heb ook geprobeerd om de voeten op tafel te leggen zodat de schoot groter lijkt en ook om wat lekkers erop te leggen.
Alles zonder resultaat.
Dus blijf ik Moby knuffelen op de manier hoe hij het wil!!!!!
Dikke knuffel van ons allemaal,
😽😽😽😽😽😽😘
Lieve Ceciel, dank voor je reactie.
Vijf schootzitters lijkt me ook wel genoeg 😉
Grappig dat Moby het een keer “uitgeprobeerd” heeft om op schoot te zitten. Dat heeft Pop bij zowel Jeroen als bij mij ook gedaan, toen hij hier nog niet woonde maar al wel binnen kon komen. Daarna wilde hij het absoluut niet meer.
Bolle heeft een paar keer die beweging gedaan die Bertje deed: met één pootje op schoot komen staan. En hij maakte ook af en toe een beweging alsof hij op schoot wilde springen. Maar hij heeft het nooit echt gedaan.
Je armen om iemand heen slaan vonden Beer en Bolle ook vaak eng. Inderdaad, toch het gevoel dat je vast zit. Terwijl Kever het juist geweldig vindt en dan als een baby gaat liggen.
Liefs, en een knuffel voor Moby (zonder armen om hem heen), Panda, Tica, Izzy, Belle en Dopey,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever en lieve vraagsteller mevrouw Bert, een leuke vraag waar ook ik het antwoord niet op weet. Maar heb met plezier alle wetenswaardigheden in de blog en de reacties hiervoor gelezen. Op schoot of niet op schoot: alles is goed. Van alle poezels die ik hier in huis heb gehad hebben alleen de sterren Nouky en vele jaren later, Minoes op schoot gezeten. Nouky heel af en toe.
Voor Minoes was schoot-zitten haar grootste en liefste hobby. Liefde geven en liefde ontvangen. Zonder verdere ”agenda”. Ze zat al bij mijn stoel te wachten als we in de keuken koffie aan het zetten waren, wetend dat ik daar zo zou gaan zitten, Eenmaal op schoot ging het spinmotortje draaien. Af en toe kwam ze kletsend overheid, kopjes geven, ”blijven zitten hoor, dan ga ik weer liggen, mieuw”.
Heel bijzonder zijn mijn ervaringen met onze bange Felix (ook al jaren een ster). Hij heeft 2 keer bij me op schoot gezeten. Eén keer toen ik intens, intens verdrietig was. Spontaan ging ik nog harder huilen van dit lieve troostgebaar. Verdriet en innerlijke vreugde gingen even hand in hand.
Felix heeft een enorme ontwikkeling meegemaakt van bang, voorzichtig en nog eens bang, naar een meer zelfverzekerde kater die de wereld wilde gaan ontdekken (daar zitten 17 jaar tussen) en het balkon werd ”te klein” voor hem. We hebben hem toen meegenomen op onze vakantie naar een huisje waar hij in veilig afgezette tuin kon lopen (normaliter laten we onze katten altijd thuis in hun vertrouwde omgeving). Wat heeft hij genoten. En daar in de tuin kroop hij even op schoot. Alsof hij wilde zeggen: wat fijn, bedankt. Het was een jaar voordat ij een ster werd. Ben zo blij dat we hem dit hebben kunnen geven en laten ervaren.
Wat ik in elk geval weet van de niet-schoot-zitters is dat ze allemaal een minder goede start in het leven hebben gehad. En ik vermoed dat dit blijvend gevolgen heeft in gedrag.
Als Muppet écht nog iets eten wil voor de zoveelste keer, komt ze op mijn stoel. Als ik de krant op mijn benen heb, klimt ze op schoot. Met een blik van: ”ik zit niet op schoot hoor, echt niet, daar houd ik niet van. Ik zit op de krant, dat je dat maar weet”.
I rest my case.
Lieve Maria, dank voor je reactie.
Wat een heerlijk voorbeelden geef je, ik zit hier met een grote glimlach om de verhalen over je katten.
En ineens schiet mij ook weer te binnen dat Popje ook af en toe heel even op schoot kwam als dat de enige manier was waarop hij aan eten dacht te kunnen komen. A là Muppet! Je zou daardoor toch denken dat ze weten dat het iets is waarvan ze weten dat ze je een “gunst” verlenen… en daar dan ook iets voor terug willen. Net als dat ze weten dat ze met een scheef gehouden koppie en grote ogen meer voor elkaar krijgen.
Minoes klinkt als een ontzettend lieve schat. En Feliks, wat lief dat hij je kwam troosten. En dat hij als bedankje op schoot kwam.
Wat zijn katten toch geweldig. Ieder weer op zijn of haar eigen manier.
Ik denk ook dat het bijna niet mogelijk is om echt een antwoord op de vraag te geven, doordat er zoveel factoren door elkaar heen spelen.
Liefs en een hele voorzichtige knuffel voor Muppet!
Mevrouw Kever.
Hartelijk dank iedereen voor de gedachten, ervaringen en overwegingen. Ik zet Bert niet onder druk maar ik heb wel goede hoop nu.Dat hij kan veranderen, weet ik. De eerste jaren mocht ik niet aan zijn buik komen en nu wil hij elke dag daar gekriebeld worden. Dus wie weet wat de toekomst brengt.
Lieve Mevrouw Bert, heel hartelijk dank voor het stellen van de vraag!
Een voorzichtige aai voor Bertje, en lieve groeten,
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever, Sam is een echte schootpoes. Ik heb met veel poezen samengewoond. Atijd poezen uit het het asyl. Allemaal schootzitters. Behalve Elvis die ik als kitten kreeg. Een negen kilo wegende, voor de helft Main Coon kater die te groot was om op schoot te zitten. Als kleintje deed hij het wel maar later gleed hij er aan alle kanten af. Zat altijd pal naast me op de bank. Felix en Sallie, Sallie uit Griekenland en Felix van de Poezenboot lagen ook graag op mijn benen als ik bang hing. Sallie klom bij iederéén op schoot.
Ik geloof niet dat er een afdoend antwoord op de vraag is. Groet, Kim
Hoi Kim, dank je wel voor je reactie!
Wat bijzonder dat je allemaal schootzitters hebt gehad! En arme Elvis, dat hij te groot was om op schoot te zitten – dat heeft Kever ook.
Ik heb zelf ervaring met buurtkatten die bij ons op schoot klommen, of mensen die bij ons op bezoek waren, haha! Terwijl onze “eigen” katten veilig onder het bed verstopt lagen…
Ik denk ook dat er niet één antwoord is. Zeker als een deel van het leven van de kat onbekend is, zoals bij Bertje en bij onze eigen katten.
En ik lees nu ook al een paar keer dat zelfs katten uit hetzelfde nestje verschillen in of ze wél of niet op schoot willen. Dat pleit dan heel erg voor het idee van persoonlijke voorkeur.
Lieve groeten en een voorzichtige knuffel voor Sam!
Mevrouw Kever.
Toen Roos net bij mij woonde, kwam ze vaak op schoot. Dan moet je natuurlijk niet wiebelen en stil zitten, dus zo comfortabel was het niet, wel lekker warm. Opeens was het over, maar kwam ze wel op de bank naast me/tegen me aan liggen, ook gezellig en meer wiebelmogelijkheden voor mij 😉.
Pas had ik het koud en had ik mezelf ingepakt in een dekbed, en ineens …. Roos op schoot 😃
Maar …. Wiebelen was weet taboe 😆