Deze week moest Dorus, van de blog, naar de dierendokter. Hij moest geopereerd worden, dat heet cas-tra-tie. Het was heel spannend omdat hij misschien ziek kon worden. Maar gelukkig is alles goed gegaan, daar zijn we met zijn allen superblij om!
Misschien vraag je je afwaarom het zo belangrijk is dat een jongenskater wordt gecastreerd. Dat ga ik vertellen, als ervaaringsdeskundige.
Met zijn duizenden
Ik ben zelf ook geholpen, zo noemen mensen dat. Bij mij kun je dat zien aan mijn linkeroor. Daar is een stuk af. Dat is gebeurd toen ik nog zwerfkater was. Door dat oor kan iedereen zien dat ik een geholpen jongen ben, die door een vast iemand gevoerd werd.
Toen ik nog intact was (dat betekent dat je alles nog hebt) en buiten woonde heb ik minstens tien kinderkatjes gemaakt. En ik had er best nog wel een stel willen maken, zoveel werk was dat tenslotte niet.
Maar mijn mensen hebben me uitgelegd dat het juist goed is dat ik toen geopereerd ben. Want, zeggen ze, mijn kinderen en ik woonden buiten en waren allemaal niet geholpen. We waren met zijn twaalven, en mijn kinderen konden ook al weer kindjes krijgen. Als we zo door waren gegaan waren we nu wel met zijn duizenden geweest. Waar hadden we dan ooit moeten wonen, met zoveel katten?
Bijten
Alle mankaters uit de groep waren ook nog eens agressief. Ikzelf ook, als ik eerlijk ben.
Ik beet beivoorbeeld iedereen. Ik beet zo hard en zo diep mogelijk. Mens of kat, dat maakte 
me niks uit.
Dat ging zo totdat we met zijn allen gevangen werden en geopereerd werden.
Toen ik uit mijn kooi werd gehaald heb ik een hap uit de schouder genomen van de vrouw die me optilde. Ik heb echt goed doorgebeten, het was een diepe wond. Kun je nagaan hoe bang en boos ik toen was.
Daar kun je niks aan doen als kater, als je alles nog aan je lijf hebt hangen. Je hebt nou eenmaal veel mannelijke mormonen, dat heet tes-tos-te-ron. En dat maakt dat je maar twee dingen wilt: kitkatjes maken en vechten. Je wilt met alles en iedereen vechten. En dan niet zachtjes een tikje geven. Nee, je doet bijten en krabben en schoppen. Intacte katers vechten met elkaar tot één van de twee niet meer leeft. Daarom blijven ze hun hele korte leven eenzaam. Logies, als je alleen maar vecht.
Een mankater die niet gecastreerd wordt en altijd buiten woont wordt gemiddeld maar een jaar of drie. Ja eerlijk waar, erg hè! Dat komt door al dat vechten. Zo’n kater krijgt wonden die gaan ontsteken en hij wordt steeds zwakker. Ook kan hij allerlei ziektes krijgen door het vechten, die niet kunnen genezen. Die ziektes geeft hij ook door aan andere katten, en aan zijn kindertjes.
Op zoek
Nou kun je denken: ja, maar mijn kat woont binnen. Daar kan hij niet overal kindertjes maken, dat is waar. Maar een kater met alle onderdelen probeert alles om uit huis te komen als hij een poesendame ruikt. Hij klimt uit het raam, springt van het balkon af of rent de deur uit. Als zo’n kater naar buiten mag, gaat hij zwerven. Hij gaat op zoek naar dames en een eigen terrietoorium.
Sproeien
En een kater-met-alles-er-op-en-er-aan doet nog iets: hij doet sproeien. Hij tilt zijn staart omhoog en spuit een spulletje tegen van alles aan. Zodat iedereen weet dat hij daar woont en de baas is.
Als dat in je huis gebeurt, is dat niet zo fijn. Mijn vrouw vertelde me dat er vroeger een kater woonde die bij stiekum ons in huis binnenkwam door het kattendeurtje, en dan snel sproeide. En volgens haar kon je dat al door de deur heen ruiken, zo sterk rook dat. Kattenpies in het kwadraat, zei ze. De kater gaat daar zelf ook naar ruiken. Wij katten weten daardoor dat het een gevaarlijke kater is en hebben respekt. Maar voor mensen is die lucht echt supervies.
Natuur
En toch zijn er mensen (vaak mensenmannen zegt mijn vrouw, want die herkennen iets) die het zielig vinden als een kater moet knikkeren bij de dierendokter. Of ze vinden het onnatuurlijk.
Maar er is niks zieligs aan. Een kater die in zijn eentje langzaam doodgaat doordat hij overal ontstoken wonden heeft en allerlei ziektes, dat is zielig. Of kinderkatjes die geboren worden en geen huis krijgen. Een jonge poes van 6 maanden die alweer een berg kindertjes krijgt, dat is ook zielig. En katten die kindertjes zijn van broers en zusjes, of van neven en nichten (dat heet inteelt). Ik heb zelf een rare mond en kromme benen daardoor. Maar je kunt echt heel erg gehendikept zijn, ook in je hoofd.
En onnatuurlijk? De natuur is keihard, daar weet ik zelf alles van. Dat is geen feestje, en zeker weten niet voor katten die niet geholpen zijn. Die hebben een zwaar en kort leven in die natuur. En een kat die in huis woont is toch al niet echt natuurlijk natuurlijk – ja, die twee keer natuurlijk hoort zo!
Kompakt
Je hebt ook mensen die bang zijn dat hun kater zonder sambaballen heel dik en sloom wordt.
Nou, denk ik dan, kijk eens naar mij! Ben ik dik en sloom?
Ja, zegt mijn vrouw. Maar dat komt door mijn karakter, en omdat ik verwend wordt. Ik was zelfs toen ik mijn hele hebben en houden nog had al kompakt. Maar dat hoeft helemaal niet te gebeuren. Ik ken ook geholpen katers die heel slank zijn, en nog superdruk.
Zelf vind ik bovendien: liever rond en veilig, dan spijkergespierd en een kort leven met veel pijn.
Dus al met al is het veel beter om als kater geen kokosnoten te hebben. Ikzelf heb mijn onderdelen, na de eerste schrik, geen moment gemist.
Nu het feest van het jaar voorbij is, met al dat knallen, mag ik gewoon weer naar buiten. De ochtend na dat feest heb ik lekker op mijn terras gezeten en over mijn land uitgekeken.
Popje was heel lief en knuffelig. Hij sliep met zijn voorpootjes om de nek van mijn vrouw heen, of bovenop mijn man. En het was een heel vrolijk ventje, zegt mijn vrouw.
Ik ben een binnenkater en ik kijk naar buiten. Dat is om op de hoogte te blijven van de dingen in de straat. En de straat is de wereld dus ik ben een binnenkater die de dingen snapt.