Ik weet het. Bijna elke kat vindt een doos supergeweldig om in te zitten. Op Feesboek zie ik heel veel fotoos en mijn vrouw ziet die ook. Dus laatst toen er een doos in huis was, wist ik het al.

Of ik in de doos wilde.
Nou nee, dacht ik.
Hè Bertje, zei ze.
Dus ik dacht dan probeer ik het.

Overloop

De doos stond op de overloop dat is waar je staat als je niet weet of je naar de ene kant wil dat is naar de keuken of naar de andere kant dat is dus de huiskamer.
Ik wilde dus naar beneden om aan de voordeur te ruiken maar toen stond er die doos. Dus ik ging meteen naar de keuken om tegen mijn vrouw wat te zeggen. En ook voor knuffels, omdat ik het toch moeilijk vond.
Lukt niet, hè Bert, zei ze.
En ik dacht wist ik al.

Wennen

Soms wil ik iets niet. Of ik durf het niet, dat is misschien hetzelfde. Of ik heb geen zin, maakt niet uit waarom niet. En dat is altijd zo met dozen, klein of groot maakt niks uit, ik kan er gewoon niks mee. Wel slaap ik heel soms in een doos maar daar zijn veel stukken uit en daar heb ik maanden aan moeten wennen dus dat is anders en met een doos voor het gewoon lukt het niet.

Truukje

Toen verzon mijn vrouw een truukje. Ze maakte de doos plat en legde die in de huiskamer. Dus de overloop was weer in orde, dat is poosietief.
Ik was net op de bak geweest en toen kwam ik weer de kamer in en wat gebeurt, ik zie meteen die doos. Nou mooi niet dat ik daar overheen loop of dat ik er voor de gezelligheid op ga zitten. Dus ik liep er met een grote bocht omheen, zonder de doos aan te raken, sprong op de bank en keek heel intens naar mijn vrouw.
Ze keek terug.
Sorry Bertje, zei ze.

Even later was de doos weg en toen kreeg ik knuffels, en ze zei dat ik het niet meer hoefde te proberen. Dus toen kon ik gaan slapen en dat deed ik ook. Het leefe was weer in orde en dat heb ik het liefste.