Als de zon schijnt, heb ik genoeg aan mezelf. Dan lig ik in de warmte en ik ontspan en ik hoef verder niks meer. Maar als het regent dan wil ik graag samen zijn.
Het kan nou zo lang achter elkaar regenen, ik snap niet waarom dat zo is. Dan gaat het de hele tijd door. In de huiskamer is het donkerder en ik hoor de geluiden van buiten. Regen. De hele tijd.
Van vroeger
Soms ga ik dan om extra knuffels vragen. Dat mijn vrouw dan voor de bank zit en dat ik in haar arm kan liggen. Dat foelt gezellig en dat we samen zijn en dat de regen helemaal niet iets moeilijks is eigenlijk. Misschien is het iets van vroeger, van toen ik nog op straat moest leven en als het dan regende moest ik schuilen en dan was ik helemaal alleen.
Samen
Pas regende het weer heel erg en toen zei mijn vrouw: “Kom Bertje, we gaan samen naar de regen kijken.” Ik vond het meteen stom want regen is niks aan. Maar ze ging op het tapijt liggen en klopte voor zich, op mijn tapijtje. “Toe maar,” zei ze.
Ik liggen.
Ze aaide me en begon zachtjes te praten over hoe fijn het samen is. Ik rolde me op mijn zij voor de buik-knuffels. Ze praatte gewoon door, ik luisterde geeneens echt maar ik hoorde haar stem wel door de regen heen.
Toen rolde ik weer op mijn andere zij en ik keek door het raam naar de regen. Zij ook. Ze aaide me heel licht over mijn rug en ik foelde me rustig en warm van binnen. Af en toe friemelde ze een beetje op mijn heup daar heb ik meer vacht dus daar zijn friemels fijn.
Liefde
Zo hebben we een hele tijd op het tapijt gelegen om samen naar de regen te kijken, zij en ik. Daarna gingen we avondeten. Ik was helemaal rustig van binnen want ik had geleerd als het regent is samenzijn het allergezelligste dat er is en ook dat als je samen naar de regen kijkt, dat het hele warme gefoel van binnen liefde is.