Als jullie dit lezen woon ik zes weken bij mijn nieuwe mensen, dat zeggen ze, ik heb het niet geteld, ik ben best goed gewend aan mijn huis en aan mijn mensen, maar ik ik moet wel iets vertellen dat met mijn ooperaatsie te maken heeft, dat ze dingen weghalen als je een menerenpoes bent bedoel ik, helemaal snappen doe ik het niet, want ik was er niet bij, nau ja ik was er wel bij maar ik sliep, dus dat telt niet vind ik, ik was al 8 jaren toen dat gebeurde, daarom heb ik ook zo’n plofkop zegt de vrouw, wat is dat nau weer?, en daarom bijt ik de mensen weleens, en ik moest een paar keer heel lang schreeuwen, ik bleef maar gillen en klagen en roepen, de mensen hebben van alles geprobeerd maar niks hielp, ik weet zelf wel hoe het kwam natuurlijk, maar ik kon het ze niet duidelijk maken, ik zei het wel steeds maar ze begrepen me niet, het was voor ons alledrie een beetje moeilijk, want ik was helemaal onder mijn toeren, ik wilde nergens naar luisteren ik bleef heel hard roepen, en ik heb een sgelle stem zegt de vrouw, dus dat hoor je wel, dat kan best maar ik weet niet wat sgel is, kijk zo praat je langs elkaar heen, ik snap niet waar zij het over hebben en zij begrijpen mij niet, dat is lastig, het gebeurt elke keer als het donker is, ja dan wordt het spannend buiten, maar ik mag nog niet naar buiten, en weet je wat? ik wil ook eigenlijk helemaal niet naar buiten, het is daar eng, ik ken het allemaal niet, alles is nieuw, nu een keer een punt zetten, hoor ik roepen, o ja, ik vergeet dat steeds! maar ik wil dus niet naar buiten, punt!! hoor ik weer roepen, nau ja, dan moet het maar, kijk eens: punt!!!!

Een punt maken

verder slaap ik elke nacht gezellig in mijn grote bed, waar de mensen ook slapen, hoort dat trauwens zo?, soms is dat een beetje te klein, dan ga ik maar zo liggen dat ik goed kan liggen en ik blijf gewoon liggen wat ze ook proberen, ja logies het is MIJN bed toch? dat is dus wel een beetje wennen dat de mensen er ook in slapen maar ik laat het voorlopig maar zo, je wilt ook niet overal meteen een punt van maken, daar ben ik niet zo van, alleen als ik te weinig eten krijg, daar zeg ik altijd meteen iets van, dat moet geen gewoonte worden, en ik wil ook graag lekker eten, dus niet grote harde brokken, maar brokjes die ik zo op kan slobberen, folgens de mensen is dat niet goed want ik heb al een buikje gekregen, dat komt ook door die ooperaatsie, dan mag je daarna minder eten, dat hoorde ik al in het asiel, maar ik ga dat niet doen hoor!, alleen krijg ik nu soms fiese brokjes die je moet kouwen, dus die laat ik meteen staan, ik eet ze alleen als ik heeeeeel erge honger heb, o nu wil de vrouw wat zeggen, doei doei allemaal!

Gewoontes

En ook nog even een stukje van mij, Cisca. Waarschijnlijk is dat binnenkort niet meer nodig want Kever vertelt het zelf ook allemaal heel duidelijk. Alleen dat punten zetten, daar moet hij nog wat aan werken.
Kever en wij hebben al wat gewoontes samen. Echt heel bang is hij niet vaak meer. Alleen als wij een jas aandoen of aanhebben verstopt hij zich meteen.
Verder wil hij de hele dag en nacht overal bij zijn, en zich overal mee bemoeien. Dat is gezellig.
Zijn kopjes zijn al iets zachter geworden, en hij kruipt graag tegen ons aan.
Het enige dat we nog niet begrijpen is of Kever wel of niet naar buiten wil en wat hij bedoelt met dat roepen waar hij over schreef. Dat is een paar keer gebeurd en hij is dan volkomen over zijn toeren. Hij roept, krijst, huilt en gilt op die momenten wel twee uur achter elkaar. Niks wat wij doen helpt. Hij loopt steeds naar de achterdeur of naar de ramen, het is duidelijk dat iets buiten hem dwars zit. Waarschijnlijk is het een andere kater of een poes die hij hoort of ziet of ruikt. Wij hoorden of zagen niks.
Kever mag nog niet alleen naar buiten en zeker niet als hij zo opgefokt is.
We hebben overdag wel een paar keer geprobeerd om met een tuigje met hem naar buiten te gaan. Dat vindt hij vreselijk. Zowel het tuigje als het buiten zijn. Het enige dat hij wil is weer naar binnen. Als ik het tuigje pak verstopt hij zich al. De vraag is of dat niet ook door het tuigje komt. De meeste katten zijn daar niet dol op.
Daarom proberen we dat voorlopig maar niet meer.

Katerhormonen

Kever is in september van dit jaar gecastreerd. Hij heeft dus nog wat restjes katerhormonen. Als die uit zijn lijf zijn wordt dat roepen misschien ook minder.
Verder is hij nog vrij snel overprikkeld bij aaien. En daarmee bedoel ik niet als we op zijn buik aaien of een ander gevoelig lichaamsdeel, maar gewoon op zijn kop. Dan grijpt hij ons ineens vast en begint te bijten. Hij gaat je hand ook duwen en vastpakken met zijn poten. Het zijn de soort beten die een kater een poes geeft. Het is paar-gedrag.
Wij houden ons “dood” en bewegen niet meer. Dan houdt hij vrij snel op en loopt meteen weg. Hem nog een keer aanraken op zo’n moment betekent gegarandeerd bijten en krabben.
Meestal zien we het wel aankomen, en het eindigt dan ook nooit bloederig.
We hebben geduld, Bol beet en krabde in het begin ook. En nog wel harder ook! Toen hij ons eenmaal vertrouwde deed hij het helemaal nooit meer.

We missen Bolle uiteraard continu. Dat zal ook altijd zo blijven. Maar ik geloof dat hij Kever voor ons heeft uitgezocht.
We proberen niet te vergelijken, daar heeft niemand wat aan.

Kever heeft tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe leven met ons en zonder katerhormonen, en wij aan ons nieuwe leven met hem.
We zijn met zijn drietjes onderweg naar een nieuw evenwicht.