Als er thuis iets gebeurt, kom ik bijna altijd even kijken of ik moet helpen. Daar ben je katerman voor.  Een helpende poot. Maar laatst riep mijn vrouw: “Uit de weg!”

Geluiden

Nou dat deed ik. Ook al omdat ik van haar stem schrok, dat ze zo riep tegen mij. Dus ik  ging meteen achter de kastjes zitten tegen de gordijnen aan en ik dacht hier ben ik en hier blijf ik. Toen ik daar zat hoorde ik allerlei geluiden uit de kamer. Ze deed iets op de tafel waar de computer staat. En ze liep heen en weer naar de keuken en dan weer naar de tafel. Daarna werd het stil. Ze riep me. Nou ik bleef waar ik was natuurlijk.

Uitleg

Mijn vrouw kwam naar achter de kastjes en ze keek naar mij. Ik keek terug van leg het eerst maar eens uit dan zie ik wel wat ik doe. Dus dat deed ze. Dat de thee was omgevallen en dat was vlakbij de computer en die moest droog blijven en ze had een handdoek nodig en ik stond op de weg naar de keuken dus daarom riep ze en nou had ze spijt. Ze zei Sorry Bert. Ik deed niks. Ze ging weg.

Knuffel

Even later hoorde ik dat ze op het kussen van de bank klopte. En daarna hoorde ik haar hele lieve stem: ‘Be-hertje, heb je zin in een knuffel? Kom maar, hoor.”
Ja, wat doe je dan als knuffelkater. Dus voordat ik het wist was ik achter de kastjes vandaan, was ik op het kussen gesprongen en lag ik met de poten gestrekt te genieten van een hele zachte buikknuffel.
Het hele verhaal van thee en de computer kwam nog een keer voorbij, geloof ik, maar echt luisteren kan natuurlijk niet als je van een buikknuffel ligt te genieten.

Ze is de hele dag ekstra lief geweest. Dus de volgende keer als er wat gebeurt, ga ik weer kijken of ik kan helpen.