Nou, ik was weer mijn gewone zelf, dat dacht ik maar toen kreeg ik de hele tijd extra honger. Ik at veel meer brokjes. Een keer kreeg ik dubbel avondeten wegens dat ik bleef vragen. Wat was er nou weer aan de hand?

Gewone dag

Na het tropiese kwam het kei-warme en daarna regen en toen was de dag weer zoals daarvoor. Ik kon weer op de bank liggen. De straat controleren was geen probleem want ik sprong in de vensterbank als ik dacht: nou moet het. En de ventilator was uit, dat vond ik serieus waar ook fijn, stil is toch rustiger. Dus alles was zoals het moest zijn behalve dat er met mij iets was.

Ik had trek. Of nee, ik had honger.
Ik kon opeens superduper goed en snel eten.

Honger

’s Nachts eet ik bijna alle brokjes op, die krijg ik vers voordat we gaan slapen. In mijn gewone leven loop ik erlangs om met mijn vrouw naar de slaapkamer boven te gaan, maar al de eerste keer na het kei-warm bleef ik bij mijn schaaltje staan. Ik eten, of ik ikweetniethoelang al honger had. Doe ik nog. ’s Morgens zei mijn vrouw: “Nounou, Bert, zo ken ik je niet.” En een keer kreeg ik brokjes erbij omdat ik meeww zei, een paar keer, heel intens.

En in het wiekent had ik aan één keer avondeten niet genoeg, ik rondlopen en kijken en meewww roepen. Toen kwam het tweede bord, met moes van zalm. Had ik ook al snel op.

Inhalen

Tijdens de ochtendknufel legde mijn vrouw uit dat ik inhaal-honger had. Wegens dat ik tijdens de hele warme tijd minder had gegeten en ik was ook afgevallen, dus ik zat onder mijn normale gewicht en daarom zei mijn lichaam dat ik extra moest eten om weer te worden die ik was kwa lichaam.
Dat is de natuur.

Ik weet niet of ik de enige ben die dat van de natuur heeft. Maar ik blijf eten, ik heb gewoon trek, veel meer dan anders.