Vorige week had ik geschreven over dat mijn heupen soms pijn doen. En dat ik daardoor moeilijker loop of ga liggen.
Iedereen heeft toen zulke lieve reaksies geschreven en zulke goede tips gegeven, daar waren mijn mensen en ik helemaal blij van geworden. Dus ik wil iedereen bedanken daarvoor, mensen en katten. Eerlijk waar, met zulke goede vrienden en vriendinnen ben je supersterk en kan je alles aan!
Artri Relief
Deze week zijn er al meteen een paar dingen veranderd bij ons thuis. Voor mij en mijn gewrigten.
Als eerste had mijn vrouw een flesje gekocht met iets dat Artri Relief heet. Dat is goed voor je gewrigten, ze gaan daar weer een beetje van aangroeien. Of ze sleiten in ieder geval niet zo snel. Het is een soort drankje en het moet door je eten heen. Met een pompje kan je afmeten hoeveel je nodig hebt. Het is ook voor honden en koneinen, grappig hè? Voor mijn gewigt zou ik twee pompjes moeten.
Mijn vrouw heeft eerst geprobeerd of ik het misschien zo van een lepel wilde eten. Dat wilde ik niet. Toen heeft ze het door goermet moes met tonijn gedaan. Dat wilde ik ook niet. Dus heeft ze het onderin een kom gedaan met mijn favoriete smaak natvoer erover heen. Maar ik rook meteen dat dat fiese spul er in zat. Natuurlijk wilde ik het daarom niet eten, dat snap je. Het leek mijn mensen beter om er even mee te stoppen en gelukkig kreeg ik mijn gewone eten. Maar ik was nu aa-lert. Ik vertrouwde het niet meer en heb eerst heel lang gesnuffeld of mijn eten wel okee was. Pas nadat mijn mensen niet meer op mij letten heb ik het gegeten.
Dat mijn mensen maar weten dat ik mij niet zomaar laat foppen. Mijn vrouw zegt dat ze dat al lang doorhadden, maar je kan als oudere kater niet voorzichtig genoeg zijn. Dan is het weer iets dat je moet eten voor het gezond, dan weer voor het slank. Terwijl ik vind dat eten voor het lekker is.
Het natvoer met het meediesijn heeft er nog de hele nacht gestaan. En ik heb er presies NUL keer van gegeten, daar was ik best trots op.
In de kast
De volgende dag heeft mijn vrouw één druppel bij mijn goermet moes gedaan, en de druppel zat helemaal onderop. Ik was eventjes niet op mijn kie vief en begon gewoon te eten. Totdat ik het proefde: dat fiese spul zat erin! En dat wil ik persee niet eten. Ik denk eerlijk waar niet dat ik beter ga lopen door fiese druppels te eten, dat is helemaal niet logies.
Nu staat dat flesje in de kast. Bij andere dingen die goed voor mij zijn maar die ik niet wil eten.
Ik zeg: laat maar staan.
Traumeel
Mijn traumeel tabletjes wilde ik toen ineens ook niet meer eten. Wegens dat ik merkte dat er aan mijn eten was geknoeid. Nu, een paar dagen later eet ik ze wel weer. Maar drie keer per dag – wat eigenlijk moet – dat lukt niet altijd.
Brokken
Mijn mensen hebben nu spesjale brokken besteld voor mijn heupen. Het is nog een beetje te snel om te merken of ik nou makkelijker kan bewegen, maar ik eet de brokken wel. Ik kan niet alleen maar die brokken eten want dan ga ik steeds haarballen spugen.
Dus ik krijg nu brokken voor mijn heupen en spesjale brokken tegen haren in mijn buik.
Ik had sinds een tijdje ook moeite om uit mijn eetkommen te eten, dat deed pijn aan mijn nek. Mijn kom met brokken staat al wat hoger maar ik eet het liefst van iets waar de brokken niet steeds zo schuiven. En in mijn kom schuiven de brokken.
Dus legden mijn mensen ze de laatste tijd op een bankje dat eigenlijk is om aan te krabben. Maar ik krab er niet aan, dat vind ik veels te zonde. Nu is het een hele grote etensbak voor brokken geworden, het is eerlijk waar superhandig.
Eten
Mijn natvoer en mijn brokken die er altijd staan staan ook op een verhoging. Daardoor hoef ik mijn nek niet steeds zo te buigen als ik eet. Ik kan zittend of staand eten. Ik was er meteen helemaal blij mee. Als het tijd is voor mijn natvoer ga ik daar vast zitten, het eet heel fijn. Alleen niet als die druppels door mijn eten zitten, dan niet.
En voor mijn surfen over mijn tasjes en het spelen met de veer hebben we ook een oplossing gevonden. Ik speel nu buiten op het gras, met hele lange grassprieten. Dan moet je me zien, ik lijk wel een jonge katerman. Ik ren en ik sjees en ik schuif op mijn buik een stuk door het gras.
Echte teiger
Het allerallerallerleukste vind ik het nog om dat in het donker te doen, samen met mijn vrouw.
Dan moeten we zachtjes doen omdat het al laat is. Ik lig een hele tijd ineengedoken naar de grasstengel te loeren die mijn vrouw door het gras beweegt. En ineens kom ik keihard aanrennen en spring bovenop de grasspriet. Mijn vrouw kan in het donker niet zo goed zien en valt soms van schrik achterover in het gras. Daar moet ze altijd om lachen, ze zegt dat ik een echte teiger ben.
Zo zie ja maar, ook als oudere teiger met moeilijke benen en heupen kan je nog heel veel plezier hebben.
En ook best een beetje gevaarlijk zijn. Voor mensen én voor grassprieten.
Ik vind het mooi om ouder te worden. Als je ouder bent heb je veel erfaring, je weet een heleboel, je hoeft niet meer de hele tijd te rennen en te spelen en je kan lekker veel slapen. Superfijn vind ik dat. Maar sommige dingen zijn misschien niet zo leuk. Dat je een beetje minder soepel bent in je lijf en in je gewrigten beivoorbeeld. Dat hoort er bij, het is sleitaasje. Mensen noemen dat ar-tro-se.
GroteBeer, die hier voor mij woonde, kreeg spesjaal voer voor zijn gewrigten. Dat hielp een hele tijd goed, en toen het niet meer hielp kreeg hij elke dag iets tegen de pijn. Zover is het bij mij nog niet. Maar mijn mensen zeggen dat ze volgende week de dierendokter gaan bellen. Ik hoef zelf niet aan de telefoon gelukkig, want ik zou niet presies weten wat ik moet zeggen. En ik wil er liever ook niet heen want ik ben net geweest. Straks kom ik dan zonder tanden thuis, net als Loes!
Ik vind het niet erg dat ik niet meer zo snel en zo soepel ben. Zo gaat dat in het leven, dat weet ik best. Eerst ben je een beebie en dan een grote kater of poes en als laatste een seeniejor. Andersom kan nou eenmaal niet.