Ik ben aan de revalidinges. Revalideren, roept mijn vrouw. Nou ja, u snapt mij vast wel.

Dat van die operatie is al keilang geleden en sindsdien zijn er geen rare dingen gebeurd maar ik voel me toch anders dan ik was.

Misschien komt het door mijn nieuwe eten. Dat kan. Dat kan ook van niet.

Aaien

Ik heb nou veel behoefte aan aaien. Van dat zachte langzame over mijn vacht. En dan vingers in mijn buikvacht en dat mijn vrouw dan rustig naast me ligt en niks zegt en gewoon doorgaat de hele tijd. Dan moet ik spinnen en soms ben ik ook stil maar dan vind ik het nog wel fijn. Heel diep van binnen voel ik me dan rustiger worden. Net of ik van het aaien leer dat de operatie echt voorbij is en dat ik serieus waar thuis ben en weer veilig in mijn eigen leven.

Spelen

’s Avonds spelen we soms even met een veter. Een spelletje dat ik snap. Veter beweegt. Bam, poot erop. En dat dan een hele tijd tot ik moe ben.

Meer spelen wil ik nog niet. Mijn vrouw wel maar als ze met iets komt dan kijk ik gewoon een andere kant op en dan snapt ze dat.

Foto

Ik kan best goed eten dus dat is fijn. En de bak en al die dingen lukken ook. Ik was mezelf ook omdat ik zo vaak op de foto ga dan wil je er als huiskater met verkering toch netjes op staan.

Maar toch ik weet het niet. Dus ik moet rusten en veel geaaid worden dat ik weer zekerheid in mezelf vind. Daar had ik niet veel van dus het kost extra moeite. Daarom dus, dat ik aan de revalidinges ben. Het gaat volgens bij best in orde komen alleen kost het tijd. En veel dutjes en veel aaien.