Er zijn schilders voor het raam.  Gisteren was alles in de straat normaal. Ik heb het zelf gezien toen ik in de vensterbank zat, alles was zoals het hoort te zijn. Normaal. Maar nou is het opeens anders.

Verandering

Ik ben geen jongen die van veranderingen houdt. Misschien dat ik soms een andere snack lust, maar verder heb ik het liefste dat alles hetzelfde is. Gewoon is goed. Dan weet je wat er gebeurt en wat er daarna komt.  En dan weet je dat je veilig bent. Dus gewoon is belangrijk.

Gewoon

Een gewone ochtend is dat ik eerder beneden ben dan mijn vrouw. Dan ga ik bij mijn brokjesbal staan te wachten tot ze ook beneden is. Ze schudt er brokjes voor mij uit en die eet ik op.  Als ik genoeg heb, ga ik op de bank liggen. Dan weet ze dat ik klaar ben voor de ochtendknuffel.

Na een hele poos ochtendknuffel spring ik van de bank af. Want dan wil ik iets drinken.  Dus dat is een gewone ochtend, gewoon superfijn en rustig.

Spanning

En vanmorgen was er niks van de gewone ochtend. Er was lawaai. Ik zag mannen. En ik snapte niet wat ze kwamen doen en toen mijn vrouw beneden kwam, schrok ze ook. Ik lustte geen zalm in water, of eigenlijk alleen een heel klein slokje. Toen had ik knuffels nodig en ik moest toch blijven opletten, of ik wilde of niet. Dus daardoor voelde ik spanning in mezelf.

Open

Mijn vrouw deed het raam open en ze ging naar buiten hangen en van alles tegen de schilders zeggen. Ze hangt nooit uit het raam. Dus dat was ook al anders dan gewoon. Toen deed ze het raam weer dicht en ze kwam naar mij. Aaien en praten en van alles over de schilders vertellen, ik weet serieus waar niet meer wat ze zei, maar ik voelde me wel beter. Een beetje, maar het hielp toch.