Weet u wat een superfijn moment is? Dat is wanneer ik een verse bak krijg. Maakt niet uit of ik in de vensterbank zit of dat ik op het tapijt lig te liggen, als de bak er staat gebeurt er iets met me.

Dan moet ik er meteen heen.

Netjes

Een bak moet netjes zijn, dus dat ik er altijd in kan.  Dus dat het fris is waar ik mijn poten neerzet voordat ik uweetwel. Plus ik ben best een grote kater dus ik kan gewoon niks met een kleine bak. Is allemaal hier in orde.  Oja en ik wil beslist houtkorrels. Daar ben ik vroeger in het asiel aan gewend geraakt dus iets anders wil ik niet.

Korrels

Als er een nieuwe bak staat, weet ik dat. Die geur van hele verse korrels dat doet wat met me. En of ik moet of niet maakt mij niks uit, alles in mij zegt erheen erheen, doe er iets mee. Dat lukt altijd en daarna komt het hele superfijne dat is graven. Lekker lang. De hele tijd. Flink met mijn poten stampen in het hout en net zo lang tot ik er genoeg van heb of tot mijn vrouw roept dat ze het nu wel weet. Dan komt het volgende.

Oer

Door het graven ben ik me steeds meer oer gaan voelen, en dan wil ik rennen. Dus ik rennen door de kamer. Soms ook door het huis. En soms hang ik alleen aan de krabpaal of ik rol over het tapijt. Het leven is dan anders en ik zit veel te vol met leven dus dat moet er even uit dan kan ik weer gaan slapen.

Bak

Dus van een bak heb je als kat heel veel plezier dat wil ik even zeggen. Vooral dat graven, dat je voelt dat de bak van jou is en het huis ook en  de hele wereld eigenlijk, dat is het gevoel van het graven.