Katten die dol zijn op bezoek, het schijnt te bestaan. Ik heb zelf vaak genoeg meegemaakt dat katten bij mij of Jeroen op schoot klommen, als we vij vrienden waren. Gezellig vind ik dat. Maar ook een beetje vreemd.
Dat komt omdat wij nooit met een kat hebben gewoond die zo makkelijk in de omgang was. Als er bij ons iemand op bezoek kwam was iedereen meteen verdwenen. Naar de tuin of naar de slaapkamer.
Pop en Beer kwamen nog wel te voorschijn als het iemand was die ze goed kenden. Vooral Pop kwam altijd wel kijken en tassen inspecteren. En ze lieten zich ook nog wel aaien – alhoewel Beer daar eigenlijk niet van gediend was.
Maar er was nog iets waar hij niet van gediend was.
Beer
Beer lag graag op de (enige) bank die wij hebben. Als iemand daar ging zitten kwam hij na een tijdje kijken of de bank al weer vrij was. Als dat niet zo was ging hij vóór de bank op de grond liggen en geërgerd zuchten. Na een paar minuten sprong hij dan op de bank, deed net alsof hij niet had verwacht dat er iemand zat, zuchtte heel nadrukkelijk en sprong er weer af. Dit herhaalde zich meestal net zo lang totdat ik aan degene op de bank vroeg of hij of zij het erg vond om ergens anders te gaan zitten. Omdat de bank eigenlijk van Beer was. Jawel. Zo werkt dat bij ons 😉
Mol
Mol liet zich door niemand anders dan door Jeroen en mij aanraken. Ze bleef dus ook bij iedereen zo ver mogelijk uit de buurt.Niet zozeer uit angst, meer uit gebrek aan interesse.
Ze kwam wel afkeurend loeien als er te hard werd gelachen, of als er gehoest of geniesd werd. Regels zijn regels tenslotte. En iemand moet de boel een beetje in de gaten houden, vond Mol.
Bol
Bol kwam soms na een tijdje even kijken, en liet zich wonder boven wonder heel soms aaien. Vooral door een vriendin van ons, die hij goed kende. Zij heeft zelf ook katten en weet heel goed hoe ze met angstige katten om moet gaan.
Als we in de tuin zaten was hij iets minder verlegen, en kwam hij er vaak bijliggen. Op een afstandje, dat wel.
Kever
Kever is van onze katten degene die het bangste is voor bezoek. De eerste keer dat er iemand kwam raakte hij zó in paniek dat hij in het wilde weg rond ging rennen en meerdere keren over de tafel sprong uit angst dat hij werd gevangen (denken wij). Hij kwam niet op het idee om in de slaapkamer te blijven. Elke keer als Jeroen hem daar naar toe had begeleid kwam hij weer terug en begon de paniek opnieuw.
Vooral toen hij hier nog niet zo lang woonde nodigden we daarom eigenlijk zo min mogelijk mensen uit. Na de dag dat hij buiten in de regen ging liggen, omdat hij niet naar binnen durfde te komen, vonden we dat te zielig voor hem.
Inmiddels zijn er meerdere keren mensen geweest, en hij is een stuk minder bang. Bij een buurman van ons komt hij er na een tijdje bij liggen, tegen mijn voeten aan (voor de veiligheid). En hij durft dan zelfs om de paar minuten zijn mening te geven. De buurman antwoordt trouwens ook elke keer (“Echt waar Kever? Je hebt eigenlijk wel gelijk”).
Maar iets dat iedereen nog erger vond dan vreemde mensen waren kinderen in huis! Ook Pop was dan meteen weg.
Mol vond het zelfs zó vreselijk als een kind langskwam dat ze daarna niet meer uit zichzelf naar binnen kwam. Eén van ons tweeën moest haar dan naar binnen tillen, en met haar rondlopen om te laten zien dat de kust echt, ECHT veilig was. Maar Mol wilde daar altijd héél zeker van zijn, dus ze keek ook onder de boekenkast (plusminus 3 centimeter ruimte, haha), onder de bank, onder de koelkast en in de kasten. Want je weet tenslotte maar nooit waar die kinderen zich verstoppen…😉
Omdat wij het zielig vonden/vinden als katten bang zijn in hun eigen huis gingen wij daarom naar vrienden toe die kinderen hebben/hadden.
Kort gezegd, Pop, Beer, Molly, Bolle als Kever zaten niet te wachten op bezoek.
En toch kregen mensen die dat wilden bij ons toch nog wel eens een kat te zien. Onze rode buurkater Boris was voor niemand bang en bemoeide zich graag overal mee. Hij vond het zelfs geen probleem om bij wildvreemden (voor hem dan) op schoot te gaan zitten. Gezellig juist!
Hoe is dat bij jullie katten? Liggen ze verstopt onder het bed, of komen ze kopjes geven? En wat vinden ze van kinderen?
Mevrouw Kever
Mijn allereerste paar katten waren verzot op visite. Grietje en poekie. Poekie was zelfs ronduit gemeen(natuurlijk vond ik het geweldig😂😂) Zij vond zichzelf zo mooi en geweldig (zilverblauwe meid. Lees lichtgrijs) dat ze gewoon bij iedereen op schoot dook. Ook al kon ze je niet. Van schoot afhalen was ook een hels karwei 😂😂
Griet kwam nooit op schoot. Ze lag achter mij. Maar ze liep visite nooit uit de weg. Mensen waren bang voor hun. Ze waren echt megagroot.
Trien en catoo hadden iets minder met mensen. Maar ze gingen niet weg.
Doorie is een geval apart. Als hij al een vreemde stem hoort is hij al weg. Bibberend onder de kast of, als de balkondeur open is, bibberend achter een scherm op balkon. Pas na uuuuuuren durft hij zijn koppie te laten zien. Ik maak doorie in de vakantiebloggen dapperder dan hij in werkelijkheid is. Hij is supermegaextreem bang in het echt. En dat is echt zo zielig
Lieve mevrouw Doorie,
Dank je wel voor je reactie!
Een van mijn eerste bewuste ervaringen met katten was met zo’n dame als Poekie. Een kat waarvan de mensen op vakantie waren, en die mijn ouders eten gaven en verzorgden. Eén keer ben ik gegaan. Ik ging zitten, ze klom op schoot, en wat ik ook probeerde – ze wilde er niet meer af. Doodsbang was ik, haha!
Ja, dat is ook nog iets; mensen die op bezoek komen en die bang zijn voor katten.
Grappig dat Griet, Poekie, Katrien en Catoo allemaal niet echt bang waren.
Door klinkt precies als Kever. Nou ja, ze zijn dan natuurlijk ook familie😉
Ik vind het ook zielig, het is moeilijk om te zien dat een kat zo angstig is. Bolle was na de renovatie heel erg bang als de bel ging. Omdat er tijdens de renovatie ook menaen in de slaapkamer en in de tuin waren geweest, en dat waren zijn veilige plekken. We wilden die toen gaan veranderen voor hem, maar dat bleek niet eenvoudig.
Kever vraagt of je Door een zacht kopje van zijn poomsie wilt geven!
Liefs,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever,
allereest dank voor weer een geweldig stuk wat ik met heel veel plezier heb gelezen.
Ja bezoek, je kunt er boeken over schrijven. Mijn eerste kat Jamy was een gezelligheidskat. Zij heeft de eerste 5 jaar van haar leven gewoond in een woongroep met verstandelijk beperkte meisjes. Zij ging daar iedere avond van schoot naar schoot. Toen ik haar voor de eerste keer zag kwam ze ook meteen bij mij op schoot liggen. En toen ze net bij mij woonde en ik mijn eerste “kraamvisite” had georganiseerd ging ze meteen weer van schoot naar schoot. Ze was ook gek op mijn vader, bij hem zat ze het meest vaak op schoot.
Daarna kwam Floris, die was bang van alles en iedereen. Behalve van mijn toenmalige vriendin en van mij, we hadden hem samen gehaald uit het asiel. De eerste jaren kreeg niemand hem te zien want hij lag onder het dekbed. Hij is door Loes iets meer gesocialiseerd maar is pas echt socialer geworden vanaf het moment dat hij ging dementeren. Ik heb werkelijk nog nooit zo’n happy oude katerman gezien. Hij komt nu gewoon naar beneden als er bezoek is. Het lijkt hem weinig te doen, hij bijt iedereen. Voor Floris is dat goed bedoeld ha ha.
Bart was ook nooit echt bang van bezoek. Ik vergeet nooit meer dat hij bij een monteur op schoot sprong en er dus ook niet meer af ging. Gelukkig was de man zittend aan het werken.
Loes is geen echte fan van bezoek maar zij laat zich ook niet altijd verjaren. Gaat op de achtergrond alles een beetje mee in de gaten liggen houden. Én Zusje begon aanvankelijk heel speels met iedereen maar zij lijkt het eerste jaar al de angst van Floris overgenomen te hebben. Zij zit dus niet te wachten op bezoek. Haar zie je zelden, alleen als het te lang duurt. Dan komt ze soms ineens de kamer inlopen.
Toen ze nog kitten was heeft ze ooit een hele middag met een kindje van een vriendin zitten spelen. Dat was zo vertederend. Loes heeft de eerste keer dat hier ooit een kindje mee op bezoek kwam op zeg 2 meter afstand het mannetje in de gaten gehouden. Heel alert. Daarna heeft ze 24 uur geslapen…
Samenvattend kan ik zeggen, bezoek wordt hier mondjesmaat geaccepteerd. Waarbij Floris nu de meest sociale kat in huis is geworden. Als je van een “bijtje” houd tenminste 😬
Mevrouw Loes
Lieve mevrouw Loes,
Dank je wel voor je reactie!
Wat klinkt Jamy als een lieve schat. Ik vind het altijd heel bijzonder als een kat zo makkelijk in de omgang is. Sowieso vind ik het altijd heel speciaal als een kat op schoot komt zitten, omdat bij ons alleen Mol dat deed.
Ach, en die arme Floris, dat hij zo vreselijk bang was…wat dat betreft kan dementie ook een zegen zijn. Dat merkten wij met Mol. Ook door haar doofheid was ze minder alert en daardoor minder bang voor/afstandelijk naar vreemden toe.
En wat een mooi verhaal van Bart! Ook leuk dat die monteur het toeliet – of had hij geen andere keuze?
Jammer dat Zusje voorzichtiger is geworden door de jaren heen, terwijl ze als kitten dus niet eens bang was van een klein kind.
Ik denk dat de meeste katten kinderen moeilijk vinden, omdat ze te druk zijn en teveel bewegen. Pop heeft hier ooit één keer een dochtertje van vrienden meegemaakt, dat hem probeerde te aaien. Steeds tegen zijn vacht in, hoe vaak we ook proberen uit te leggen dat het anders moest. Daarna was zijn geduld met kinderen op,
Loes klinkt alsof ze dacht “Deze onbekende soort moet ik in de gaten houden!” 😉
Gelukkig maar dat Floris inmiddels ervan overtuigd is dat hij de beste en grootste kater op de wereld is, dat voelt vast heel veilig aan, haha!
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hallo Cisca, van alle poezen waar ik mee heb samengewoond was Annet de meest alerte als het om visite ging. Ze bleef erbij maar als het te lang duurde sloeg ze met haar staart kopjes en glazen van tafel. Of de suikerpot. Elvis en Bas vonden het allemaal wel gezellig al liep Elvis weg als iemand hem niet aanstond.
Millie was onverschillig maar vriendelijk en Guus verdween onder het bed. Sallie was altijd nieuwsgierig. Desnoods beklom ze de visite om er eens goed naar te kunnen kijken. Felixje was net zo onverschillig als Millie. Kris moest er ook niets van hebben; zat in de keuken te schreeuwen tot het weer rustig was.
Omdat ik een hekel aan kinderen heb zagen de poezen nooit kinderen. Tot op een keer, jaren en jaren geleden een vriendin haar dochter van 1,5 meenam. Annet ging rechtop staan en legde haar voorpoten op de schouders van het kind. Kind deed niets. Annet ook niet maar bijzonder was het wel.
Over Sam kan ik kort zijn; als de bel gaat zit ze onder het bed.
Groet, Kim en Sam
PS Ik vergat helemaal mijn Jan te noemen, een beeldschone langharige Pers die zich steevast liet bewonderen door de visite om dan geeuwend de ruimte weer te verlaten.
Heerlijk! Als je knap bent mag je dat best!
Vond Jan ook. Zijn hele leven is hij een shownummer geweest.
Geweldig toch, als je weet wat je waard bent 😸
Hoi Kim,
Dank je wel voor je reactie!
Jij hebt zo te lezen wel alle varianten aan kattengedrag bij bezoek meegemaakt 😉
Wat bijzonder van Annet en dat kindje. Ik heb hier gemerkt (de paar keer dat er kinderen waren) dat katten niet zo goed weten wat ze ervan moeten denken. Ik vraag me af of ze het als een soort kitten zien? Maar dan een hele grote, luidruchtige kitten, haha! Mijn eigen ervaring met onze katten is dat ze vooral bang zijn van mensen die hard praten en druk en veel bewegen.
Wat Annet met haar staart deed (“Bezoekuur voorbij!”) deed Pop door binnen te komen rennen, heel hard aan de bank of zijn krabding aan de deur te krabben, MAAUW te roepen en weer weg te rennen.
Wij hebben een keer iemand op bezoek gehad die luidkeels beweerde een hekel aan katten te hebben – de hele tijd zaten Pop, Beer en Mol om haar heen! Net goed.
Kever en Sam kunnen vanonder het bed naar elkaar zwaaien, haha!
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hoi Mevrouw van Kever,
Milo was een echte allemans vriendje, maakte hem niet uit wie er kwam als hij maar lekker geaaid kon worden dan vond meneertje het prima!
En spinnen kon hij als de beste, dat motortje kon goed aanstaan………..machtig mooi vond ik dat.
Tommy de kat van mijn vriend( mijn vriend en ik wonen niet samen), die is geen vreemde mensen gewend, en vind bezoek maar niks.
De enige die hij echt prima vind dat zijn de ouders van mijn vriend en mij, sneckkies die scoort hij bij zowel mij als de ouders en Arend jan.(mijn vriend)
Maar schootje zitten en knuffelen wilt hij alleen bij Arend Jan en verder niemand, soms plaag ik Tommy wel eens en geef hem dan een kusje op zijn kontje.
Dat laat hij hooguit 3 x toe en dan zie je de oogjes zwart worden………….teken dat je moet uit kijken, anders heb je een pets te pakken hoor Hihihihi!
Het zijn bijzonder mooie wezens katten, met ieder zo zijn of haar karakter!
Lieve mevrouw /TommyMilo (want dat blijf je!♥️),
Dank je wel voor je reactie!
Wat klinkt Milo als een heerlijk knuffeltje, en wat zul je hem missen. Het motortje dat aangaat is zo geweldig, pinnen is het mooiste geluid dat er is!
Fijn dat Tommy in ieder geval jou en de ouders van je vriend prima vindt. En ik vind het altijd wel mooi als een kat aangeeft dat je hem/haar mag aaien, maar verder niks.
Wij deden wel eens bij Beer wat jij met Tommy doet, haha! Dan zeiden we “Zullen we eens gek doen Beer, dat we je gaan aaien?” Dan ging hij steeds sneller voor je uitdribbelen en steeds veronfwaardigdere kwaakjes maken, heerlijk.
Ik ben dol op katten met een mening! En het is precies zoals je zegt, dat elke kat een eigen karakter heeft. Geweldig!
Liefs,
Mevrouw Kever.
Hoi mevrouw Kever,
Moest lachen om wat je schreef over Beer , dat hij verontwaardige kwaakjes maakte.
Zie het ook helemaal voor me namelijk.
Ben door Arend Jan dol op katten geworden, ze zijn echt enorm leuk en grappig.
En als ze een eigen mening hebben is het nog leuker.
Pootje van Tommy!
Lieve mevrouw Tommy/Milo,
Het leuke was dat Beer steeds verontwaardigder ging kwaken. En steeds iets harder. Later deed hij dat niet meer, dat was eigenlijk jammer, haha!
En je hebt helemaal gelijk, het is zo leuk als katten een eigen mening hebben!
Een voorzichtige knuffel terug voor Tommy, en veel liefs voor jou!
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever, dank voor het mooie verhaal met de visite ervaringen. Heerlijk om te lezen zoals meestal met de verhalen: herkenbaar.
Alleen mijn eerste kater Siep was werkelijk een allemansvriend. Deinsde niet terug voor bezoek. Zelfs niet katten liefhebbers waren dol op Siep. Werkelijk heel bijzonder.
Nouky en Felix waren geen liefhebbers van vreemden. In die periode had ik zowel familie als vrienden met kleine kinderen. Oh, jee neeeee…. wegwezen. Eén kinderbezoek was wel heel lief. Ik had een glazen salontafel. De kindjes maakten een tekening voor de poezen (die ze dus niet te zien kregen) en legden die ondersteboven op de tafel. ”Dan kunnen de poezen ze straks zien als ze onder de tafel lopen als wij naar huis zijn.” Hoe lief is dat? ❤
Snoet en Muppet schoten weg uit angst als de voordeurbel klonk om zich te verstoppen in de slaapkamer. Kwamen pas tevoorschijn als bezoek de deur uit was en de buitendeur dichtsloeg.
Minoes trok zich niet veel aan van bezoek. Mooie, extra gelegenheid om lekker lang op schoot te liggen bij het koffie drinken.
Dus tja, echte liefhebbers van bezoek? En kinderen al helemaal niet.
met liefs,
maria
Lieve Maria,
Dank je wel voor je reactie!
Bijzonder dat je allebei de uitersten hebt gehad in de combinatie van katten en bezoek!
Siep klinkt als een ontzettende lieverd. Natuurlijk zijn ook katten die bang zijn lieverds, zo bedoel ik het niet. Maar sommige katten hebben zo’n soort basisvertrouwen dat ik altijd fascinerend vind om te zien.
En wat een lief gebaar van die tekening!
Ik denk dat de meeste kinderen heel graag een kat willen aaien, maar dat het andersom niet zo kliktTe druk, te onberekenbaar en te onhandig. Vonden Nouky en Felix de tekening mooi trouwens 😉?
Lag Minoes ook bij bezoek op schoot, of alleen bij jullie?
Snoet en Muppet klinken als de meeste katten hier. Bel=bezoek=wegwezen. Vooral Kever zef het op een lopen. Tot nu toe hebben veel vrienden van ons alleen een zwarte flits gezien…! Gelukkig zijn er foto’s, haha!
Liefs,
Mevrouw Kever.
Dag mevrouw Kever.
Hier is het wisselend geweest.
Ze vonden de bel niks,maar nu ik een andere heb,vindt Muzette het niet zo erg meer.
Bij bezoek kwam altijd eerst Fynn kijken.Hij was vriendelijk tegen iedereen en sprong een enkele keer op een schoot.Hij bleef altijd staan.Gaf kopjes aan iedereen.Maar niet optillen en op schoot liggen.
Ik heb hem jarenlang leren oppakken en een knuffel en direct weer neer.
Heeft jarenlang geduurd voor ik hem op kon pakken.Wel stond hij altijd bij de deur zodra ik thuis kwam.Dan MOEST er eerst geknuffeld worden.Ik zitten,hij sprong op schoot en kopjes geven en spinnen op volle toeren.Daarna wilden de andere 2 ook wel.
Sparkle kwam bij het bezoek dan ook wel eens kijken.Ze was eigenlijk heel nieuwsgierig!Ze deed alle tas controles.Je kan nooit weten of er nog iets lekkers in zat!!
Daarna koos ze een tas uit en ging met haar kop erop liggen.Dutje doen.
Muzette komt vrijwel nooit als er bezoek is.Ze gaat niet meer onder het bed,maar boven op het bed op haar stekkie
En daar geeft ze als het ware audiëntie.Een aai of zo is wel welkom,maar maak het niet te gek.
Kinderen hier weinig tot geen op bezoek.Dus dat weet ik niet.
Maar nu ze nu 2 jaar alleen is met mij,komt ze soms eerder,is vocaler geworden.Maar de weg naar mij en bovenop mij liggen is nu wel een dagelijks terugkerend iets.Ze kan dan een paar uur liggen slapen (en ik ook.Ik word wakker omdat het op gegeven moment toch wel zwaar ligt op je borst
Dank je wel voor je mooie blog.
Doe je Kever met zijn mooie kop de groeten van Muzette?
En een knuffel van mij( indien gewenst 🤭🤭🤭)
Mia
Lieve Mia,
Dank je wel voor je reactie!
Leuk dat Sparkle tassencontrole deed! Dat deed Pop hier ook altijd, en als het kon klom hij er ook nog in. Ook bij tassen van ons trouwens, die werden altijd uitgebreid bekeken en besnuffeld. En ging Sparkle dus gewoon een dutje doen waar het bezoek bij was? Dat zou niemand hier gedurfd hebben!
En wat was Fynn toch een vriendelijk manneke! Des te leuker dat hij bepaalde dingen juist NIET wilde. Optillen vond eigenlijk iedereen hier vreselijk, alleen Mol niet. De heren gingen allemaal friemelen en probeerden zich los te wurmen.
Zo’n welkomstcomité als je thuis komt is toch geweldig! Hier stond/staat ook iedereen bij de deur te wachten als we thuiskomen, en toch zijn er mensen die zeggen dat het katten niks kan schelen of je er bent of niet…
Muzette is zo’n echte dame, terecht dat ze audiëntie houdt. Het gewone volk komt naar de koningin, niet andersom 😉 Prachtig vind ik dat, een dame die weet hoe het hoort. Mol was ook zo, en daar hadden wij ons maar aan aan te passen. En dat deden we natuurlijk, haha!
Wat ontzettend lief dat ze bovenop je slaapt. Ook al is het niet altijd handig.
Kever stuurt Muzette heeeeeeeeel veel lieve kopjes met een tettertje, dan weet ze dat hij het is! En van mij een aai voor de enige echte koningin.
Kever was blij met de knuffel😸!
Liefs voor jullie beiden,
Mevrouw Kever.
Meow, mevrouw Kever,
Heel veel mensen denken dat ik niet besta, omdat ze mij nog nooit hebben gezien. Ik voel aan mijn snorharen dat er bezoek komt en ben al spoorloos vertrokken voor ze kunnen aanbellen. Maar ik ben echt niet verzonnen hoor. Vraag maar aan Japie.
Koppie van Foppe
Dag lieve Foppe,
Dank je wel voor je bericht!
Wat leuk dat je me schrijft, dat bewijst toch ook dat je bestaat?!
Kever is door veel mensen ook alleen als een zwarte flits gezien. Hij geeft je groot gelijk dat je spoorloos vertrokken bent. En soms wil ik dat zelf ook wel eens, als er aangebeld wordt… mag ik dan met je mee?
Een hele voorzichtige aai via het internet,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever,
Komt u maar mee hoormet onderduiken. Ik weet purrrfecte plekjes waar niemand ons kan vinden.
Kopje van Foppe
Ik bericht dus ik besta 😻
Dank je wel lieve Foppe!!
Niet iedereen hoeft altijd en overal vooraan te staan. Dat wil nog niet zeggen dat je niet bestaat. Natúúrlijk besta je!!