Hoi iedereen,
Dit is het moeilijkste blogje wat ik ooit heb geschreven. Ik hoef jullie niet te vertellen wat een rottijd we achter de rug hebben. Iedereen die zijn/haar lieverd verloor weet waar ik doorheen ben gegaan. Eerst paniek, Katrien weigerde totaal eten. Oke, weekendarts bellen. Krijg je te horen dat je kan komen, maar dat het wel 100 euro kost om binnen te komen. Ja? En? We komen!! Wat kan mij dat geld schelen.
Er werken daar echt lieve mensen. Prikje hiervoor, dingetje daarvoor. Ik had toen nog de hoop dat het goed zou komen.
Volgende dag naar de Overtoom gebeld. Ze mocht meteen komen. Geprobeerd bloed te laten prikken. Och wat vocht ze. Niet gelukt. Volgende dag weer. Toen lukte het wel. Wat waren we blij. Dan begint het wachten.
Blijven dwangvoederen, ondanks dat ze goed dronk toch water ook gegeven. Ondertussen ging er een mailstorm vanuit hier naar Loes, Bert en later ook Bolle. Op mijn verzoek hielden ze het stil. Ik wilde niet dat het bekend werd dat ze ernstig ziek was. Ik reageerde niet tot nauwelijks op (privé)berichten. Mijn kop stond er niet naar. Hoe lief de berichten ook waren, ik kon het niet. Ik wou het ook niet. Er waren buiten Loes, Bert en Bolle nog drie die wisten dat het fout ging. Natuurlijk Truke de Boer, en Mila en Jip. Hun vertelde ik het twee dagen van te voren pas. Ook zij respecteerde mijn wens om het stil te houden. Waarvoor mijn dank. Ik vroeg best veel. Te veel.
Donderdagmiddag ging het echt achteruit.
Veel gehuild, nog veel meer geknuffeld met Katrien. Vrijdagochtend half negen belde ik de dierenkliniek op de overtoom. Ik mocht kwart over tien komen. Ik wou Trien niet meer pesten met dwangvoederen. Mijn man belde om half zeven zijn werkgever op. Hij kon niets meer zeggen. Piepte wat. Wat een superwerkgever heeft hij. Hij kreeg gewoon meteen vrij. Ondanks dat er op vrijdag een personeelstekort is.
De tijd tussen half negen en tien uur vloog voorbij. Katrien lag in de slaapkamer. We tilde haar kwart voor tien op, belde een taxi en gingen naar Joyce.
We kwamen bij Joyce aan, er kwam een vrolijk pupje uit de behandelkamer. Moest best wel glimlachen om dat vrolijke hummeltje. Raar hè? Jong leven er uit, en mijn kat eindigde daar haar prachtleventje.
Joyce kwam op ons afgelopen. Ik begon gelijk te huilen. Ze sloeg een arm om me heen. We liepen naar haar behandelkamer en ik zei gelijk geen geprik, geen gepor. Niets.
Ze kreeg gelijk een slaapprikje. We gingen met Katrien naar een ander gedeelte in de praktijk. Joyce was zo lief voor ons en Katrien.
Katrien sliep in no-time. Zo snel. Ik zat op de vloer, Johan op zijn hurken naast me. Joyce gaf ons koffie. Ik nam er maar één slok van, gaf de rest aan mijn man. Ik kreeg een berg zakdoekjes. Op mijn verzoek kreeg Katrien nog een slaapprikje.
Opeens voelde ze kouder aan. Joyce kwam er aan gerend met een stethoscoop. Ze zei dat ze nog heel zwak ademhaalde. Na 5 minuten klapte Joyce de tafel uit. Ik had een badhanddoek neergelegd en daar werd ze opgelegd. Toen ze het laatste prikje in haar pootje kreeg was het over. Het prikje zat nog voor drievierde vol. Het is wel leeggespoten in haar.
Wat waren we blij voor haar dat het afgelopen was. Maar mijn God, mijn meissie. Zeventien jaar lief en leed gedeeld. Over.
We bleven nog, geloof ik, nog ruim een half uur bij haar lijfje. Toen vroeg ik om de haartjes die van haar pootje was afgeschoren in een zakje. Nog even met Joyce gesproken. Ze zei dat het zo mooi ging, zo zachtjes. We zaten ook nog over de eerste keer te praten, dat zij Trien en Toot als eerste daar hun prikjes gaf. En hoe Trien als een malle over de behandeltafel vloog met dat prikje in haar nekje.
We legte de handoek over haar lijfje, gaven haar de dikste kus die we maar konden geven.
Katrien werd dezelfde dag opgehaald door het dierencrematorium. Ze is met meerdere andere diertjes de volgende dag gecremeerd.
Katrien is aan dezelfde ziekte overleden die haar zus Catoo had. Plus haar levertje gaf het op. We gingen naar huis lopen. Geen zin om met roodbetraande ogen in een bus en tram te moeten zitten. Onderweg wel ff een terrasje genomen. Eventjes bijkomen. Even het lege huis uitstellen.
Bij thuiskomst meteen Bert, Loes en Bolle gemaild.
Klinkt misschien heel gek, maar we waren heel rustig, heel kalm. De stress om te knokken was over.
De vermoeidheid kwam. We hadden alles op stil gezet. Na een paar uur toch even kijken. Toen zagen we opeens echt zo veel berichtjes. We schrokken er zelfs een beetje van.
Al die berichtjes bij Loes en Bert en op Trien haar pagina. Zo lief. Ook op instagram zulke lieve berichten. Zo hartverwarmend. Onze dank daarvoor. We konden ze alleen niet allemaal meteen lezen. Te pijnlijk. Te veel verdrietig. Soms lazen we er een paar, stopten dan even.
Dat zo’n klein katje zoveel los kon maken.
Vergeten doe ik dat kleine grote meisje nooit. Ze zit in mijn hart, samen met haar zus Catootje en de andere lieverds Grietje, Poekie en mijn hondje Sweety.
De dag dat Katrien 17 werd begon mijn nachtmerrie.
Ik was bang dat ze de 18 niet zou halen.
Poekie werd 12.
Catoo werd 12.
Griet werd 17. Bijna 18.
Mijn hondje werd 15.
Katrien had een prachtleeftijd gehaald. Ik had alleen gehoopt dat ze nog iets ouder mocht worden. Nog meer mocht beleven met haar hartjesdinnie Loes.
De hoedjesshow (idee van Loes) was super. Mijn hemel, wat zaten we ons suf te lachen. Op mijn verzoek maakte we er een tante en nichtjegebeuren van. Mila en bebiepeuterkleuterpuubertantebaikertjik Kyana deden mee. We lagen blauw van het lachen. De voorpret die we hadden. Maar wat jullie niet weten… er is nog een SSSST of 2.
Die komen gewoon. Geloof me, het gaat zo geweldig worden. Katrien blijft ook gewoon in het boek. Zij is de bedenkster er van.
Jullie moesten eens weten hoeveel mails er rondgingen. Honderden!!
Arme Mevrouw Bert. Wat een werk. Door de spoedcursus hoe schrijf ik blogjes wist ik een beetje hoe het moest. Toch werd het best moeilijk. Want wat moet je nou precies schrijven. Ondertussen begon ik dus ook blogjes te schrijven. Oh wat erg. Ik was nerveus. En om eerlijk te zijn… de eerste blogjes waren verschrikkelijk. Niet om aan te zien. Toen ik wat meer zelfvertrouwen kreeg stroomde de woorden uit me.
Soms had ik binnen een uur een heel blogje geschreven. Schreef ik zelfs blogjes vooruit.
De mooiste vond ik de blogjes die een “staartje” kregen. Bijvoorbeeld het blogje van de dingen die ze niet mocht. Hoe stom ze dat ook vond. Ik zat hier, in mijn uppie, zo te schateren van het lachen. Ook toen Bert de volgende dag hetzelfde opbiechtte wat hij vernield had.
En dan het muisjes in de whiskas blogje. Ik wist echt niet dat BBB het over had genomen en er een pracht van een 1 aprilgrap van had gemaakt. Ik had, heel serieus, informatie ingewonnen bij de whiskas. Het is toch ook raar dat deze smaak niet bestaat.
Dan haar ellendige ellende vakantieblog. Alsof we haar zwaar verwaarloosde. Elke ochtend zag ik een boos katje die om eten zat te vragen op het nachtkastje.
En dan de kerstbloggen. Wat een werk!! Soms vervloekte ik mezelf er om. Ik moest met de bus naar het asiel omdat mijn man moest werken. Alleen reed de bus giga om. Het duurde ruim een uur eer ik er was, terwijl je er op de brommer zo bent. Er moesten foto’s gemaakt worden. Tigtallen. Het asiel werkte zo heerlijk mee. Ik mocht overal komen. En dan Loesje. Al die foto’s bewerken. En mijn verhaallijn afmaken. Maanden waren we bezig. In september zaten Loes en Trien al in kerstsfeer. Maandenlang jullie pesten met ssssst.
De nacht voor het uitkomen had ik weinig tot niet geslapen. Zo zenuwachtig was ik. En dan het eindbedrag. Super!!
Oorspronkelijk zou het maar een driedaags blogje worden. Maar het liep een beetje uit. Beetje maar.
En dan eindig ik met Bert, Loes en Floris.
Bert… sorry dat Katrien jou een beetje opzij duwde. De liefde tussen Katrien en Loes was diep en sterk. Kwam niet aan één van hun, want dan kreeg je de ander op je dak. Bert stond er bij en keek er naar hoe de liefde tussen de dames groeide. Katrien had respect voor de relatie tussen Bert en Loes. En Loes had hetzelfde respect voor de relatie tussen Trien en Floris.
Om eerlijk te zijn… de dames hadden als eerste een trielasie en later zelfs een kwartetje. Maar natuurlijk was de liefde alleen met de eigen partner en Loes en Katrien samen.
Deze liefde zal voor altijd blijven. Inclusief de bijkomende vlindertjes in het buikje. Och wat was ze verliefd op haar monnamoer. Floris blijft mijn schonezoon en Loes mijn hartjeskat.
Hopelijk blijf ik hun soolvrouw.
Veel liefs
Anita
Oh lieve vrouw van Katrientje, mogen wij je Anita noemen?. Wat een mooie blog heb je geschreven, onze vrouw las het met tranen in haar ogen. Ook zo herkenbaar, de wanhoop, het zo graag willen dat je allerliefste huisgenootje beter wordt, en dan de berusting, het afscheid nemen en het enorme verdriet. Iedereen die van dieren en dan met name van katten houdt moet hier een keer doorheen. Maar wennen doet het nooit, het blijft een verschrikkelijk moment, hoewel we diep in ins hart weten dat het het beste is. Wij kenden Katrientje nog niet zo lang, maar haar verhalen toverde altijd een glimlach op ons gezicht. Wat een mooi meisje met een stoer karakter. Wat hadden wij haar graag nog beter leren kennen en nog langer willen genieten van haar streken en mooie verhalen. Heel veel liefs voor jou en je man. Knuffies van Bas,Bjarne, Oliver, Bikkel en de allerdikste knuffel van Kruimel. Wij zullen Katrientje nooit vergeten. Voreffer frends.
Het in moeten laten slapen is werkelijk het ergste wat je moet laten doen. Je houd van je katje en je wil dat ze beter word. Ik ben blij voor haar dat we haar zo mochten laten gaan.
We komen er wel weer hoor.
Lieve Anita, je allesie verliezen, ik weet hoe dat voelt. Je verhaal bracht bij mij de traantjes terug van Moos en 2009. Ook ik had een lieve werkgever die snapte dat ik even niet kon komen.
Wat voelt het soms onwerkelijk dat Katrien er echt niet meer is. In korte tijd is het hele clubje van katjes in m’n hart gekropen. En knuffel ik Minnie soms even extra stevig. Da’s net zo’n eigenwijs poezemeisje.
Nogmaals heel veel sterkte gewenst voor jou en je man. En wat onwijs dapper en sterk om alles hier zo onder woorden te durven brengen.
Poot en kopje van Minnie (en vrouw Miranda)
Ik was echt zo blij dat mijn man zonder gezeur vrij kreeg. Dat hij bij mij kon blijven.
Ik vond het heerlijk om, samen met Bert, Loes en Bolle, blogjes te schrijven. Zonder dat we het van elkaar wisten hadden we het soms over hetzelfde, maar dan net anders 🙂
Voor nu kan ik alleen niet. Ik ben mijn muze kwijt.
Lieve Vrouw en Man van Katrientje,
Wat hebben mijn vrouw en ik genoten van Katrientje en haar belevenissen.
Mijn vrouw vond het allemaal zo herkenbaar, en ik werd vaak gewaarschuwd dat als Katrientje iets uithaalde, dat niet betekende dat ik dat ook mocht…Jammer !!!!
Wij denken nog heel veel aan haar (hoe kan het ook anders,,) en reken maar dat we haar nooit zullen vergeten, die kleine, brutale maar oh zo lieve Katrien.
Mijn vrouw en ik wensen jullie heel veel sterkte de komende tijd.
Heel veel lieve,zachte kopjes van Vlo, ook namens mijn vrouw natuurlijk.
We komen er wel weer. Het heeft ff z’n tijd nodig.
Lieve Tante Anita en Oom Johan. Tante Katrientje is speciaal en blijft speciaal. Samen met Tante Loesje en Tante Mila ben ik trots dat ze mijn Tante was. Ze had humor ,gaf de beste feestjes was stoer, zong mooi, was de beste brommertjes rijdster en ondanks dat ze soms een diva rebel was had ze een gouden hart. Ikke hebbe veel van haar geleerd en dat ga ik ook mijn nichtjes en neefjes leren hoor. Ze zien de foto’s en ik vertel ze hoe bijzonder ze was. En ik weet dat ze daarboven ook mijn broertjes Kiss en Kyana in haar haar hart heeft zitten. Enne u hebben veel verdriet ik ookjes hoor maar als ik verdrietjes heb denk ik aan haar avontuurtjes en dan komen met de traantjes ook een glimlach.
Zo moeten we inderdaad terugdenken. Met een glimlach en een traan.
Je moet me wel beloven niet zo’n snelheidsduiveltje te worden als je tante was hoor op jouw brommert.
Ik denk wel dat katrien daarboven met, een knijpertje op haar neus, de luiertjes van jouw mooie broertjes aan het verschonen is 🙂
Want ze hield niet zo van stinkiestankie luiertjes
Voor mij lieve soolvrouw,
mij vrouw heb U mooie verhaal van mij hartjesdinnetje aan mij eigen foorgeleeze. Van me eigen rolle nu nog mij traane over mij wangen. Mij vrouw moest ook huile van ze eigen. Assie zo uit u eigen hart schrijf kom Katrien weer tot ze leeve. Zij hoor voor altijd in onze leeve, in onze harte. Mij verdriet is nog groot lieve soolvrouw. Iedere dag denk ik aan mij soolzusje. Wij heb zoveel plesier gehad, Katrien was mij meest biesondere vriendinnetje. Zij was mij soolzusje en zij heb mij sool gegeeve.
Mij hart voel U verdriet, van U en meneer soolman Johan. U heb zo goed voor mij soolzusje gezorg en zij is wel 17 jaar geworde. Van me eigen wil ik ook 17 worde maar mij vrouw zeg dat ik eerst nog 12 jaar moet worde, of 13. Dan moet ik nog wachte, mij hart wacht voor altijd op mij soolzusje.
Wij heb zofeel meegemaak. Van me eigen moet ik wel eerlijk zegge, Katrien was mij stoere, dappere zusje. Zij durf altijd alles. En zij scheur op ze brommert 71 boompjes om bij mij eigen te koome. Maak haar niks uit. En zij wil ook mij meest stoere hoedjes op. Zij was mij kojboj en wij heb saame gepooseer voor mij Bert. Mij hart houw voor altijd van mij Katrientje lieve soolvrouw. En van me eigen wil ik ook U hartjesdinnetje blijve, dan voel mij hart Katrien voor altijd. Dat is belangrijk.
En U heb mij mooiste tattoeazie van alle lieverds in U leeve. Katrien is over ze regenboogbrug maar zij is ook bij u eigen thuis gekoome. Voor altijd.
Van me eigen voel ik mij dinnetje als mij tattoeazie in mij hart, foorgoed.
Dank U wel dattie zo mooi over Katrien verteld heb. Van me eigen leg ik nu mij pootje in U hand, for evve en evve ..
Mij broer Floris wil ook nog iets zegge van ze eigen….
Hallo lieve schoonmamaa en schoonpapaa,
ik mis mijn prinsessepopje iedere dag en nacht. Zij blijft voor altijd de liefste van mijn leven. Zij is mijn prinsessepopje en ik ben haar monamoer, daar komt niemand meer tussen. Ik weet niet hoelang ik nog heb en soms vergeet ik mijn voor en achterkant. Dan weet ik niks meer. Maar mijn hart weet alles nog. Mijn prinses vergeet ik nooit of te nimmer. En ik wil graag voor altijd uw schoonkater blijven.
Liefs Floris
Lieve soolvrouw, het kom goed. Mij hart zal u helpe en mij pootjes geef u mij steun. Verdriet is mij moeilijkste emozie maar assie saame deel kan jij meer aan.
Dank U wel lieve soolvrouw, ik geef heel veel kopjes. Mij hartjesdinnetje ga wij nooit vergeete.
Nooit…
Van mij broer Floris en mij eigen, Loesje
Lieve loes en floris.
Ik ben blij dat ik jullie sool/schoonvrouw mag blijven.
We zullen katrien nooit vergeten. Haar sterke karaktertje en het lief zijn.
We gaan naar jullie laatste sssst toewerken en zodra we er aan toe zijn mag iedereen meegenieten van het prachtavontuur. Wat zaten jullie toen te lachen en kwekken daarover.
We gaan verder, terugdenkend aan dat vrolijke eigenwijze katje uit amsterdam.
En voorlopig is er geen plaats in regenboogland hoor. Katrien is flink bezig alles te reorganiseren 🙂
Jullie moeten nog lang hier blijven. Beloofd? 😽
Wat een mooi blog Anita, over jullie Prinsesje Katrientje, ze zit nu voor altijd bij jullie ook door de vereeuwiging op je arm en ook bij iedereen die haar gekend hebben!
Het is een waardig afscheid wat ze heeft gekregen en dat is voor jullie als Personeel zeker moeilijk geweest en er zullen altijd momenten zijn waarop het verdriet weer effe terug komt en dan ook weer verdwijnt.
Het hoort erbij dat is, moeilijk maar ook mooi dat wij hier als vriendengroep hier begripvol mee omgaan.
Knuffel voor jullie Ollie en Personeel
🙂
Het is voor ons nog heel vers en heel pijnlijk.
Maar ik ben zo ongelooflijk blij dat ik haar pootafdruk op mijn arm heb laten zetten vorig jaar.
Wat een geknok had ik met katrien om een afdrukje 😹
Mijn man heeft ook haar pootafdruk. (Op ware grootte)
Haar naampje is nu aan het genezen. Dat is over een weekje klaar
Dag lieve mevrouw Anita, en ook voor meneer Johan, bedankt voor het mooie verhaal. En voor prinses Katrientje nog een keer heel erg bedankt voor alle blogjes die je hebt geschreven.
Katrientje blijft altijd bij de blog horen en ze krijgt ook nog haar eigen verhalenboek, met verhalen van allemaal vriendjes en vriendinnetjes. En dan komen er ook nog sssstprojektjes.
Het moet heel moeilijk zijn om Katrientje te missen in huis. Zeker weten dat ze jullie ook mist. Maar ze is nu vrij van haar kapotte lijfje, en ze kan weer alles. Samen met Catoo.
En ze twinkelen spesjaal voor jullie ekstramooi, zodat jullie presies kunnen zien welke sterren ze zijn! Als je een ster ziet met een brommertje, dan weet je het wel!
Ik blijf altijd aan Katrientje denken, en mijn mensen ook.
Heel veel kopjes om jullie te steunen van Bolle, en van mijn mensen heel veel liefs.
Oh?? 🙀🙀
Waarom weet ik daar niets van? 🙂 🙂
Ik dacht dat loes en ik de enigste sniekies waren bij bert? 😹😹
Voor zover ik weet was bertje dit toch van plan?
Het is hier doodstil in huis bolle. Meestal liep ik te mopperen op katrien als ze weer eens liep te zingen in huis. Of liep te eisen. Toen ze 2 jaar geleden zo ziek was werd ze een klein beetje heel erg veel verwend. En madam eistte om stipt half 2 haar eten. Owee als we 10 minuten te laat waren.
Of ze liep voor mijn voeten. Ultra traag natuurlijk. Het rare was alleen… als ze vis of vlees kreeg was ze net een kitten qua rennen. Of speedy gonzales. Zo snel was ze dan.
Pfffff ik ben zo blonT de laatste tijd.
Je bedoeld het verhalenboek?
Ben nu best wel nieuwschierig aan het worden.
Lieve mevrouw Anita, ja misschien was ik niet helemaal duidelijk. Maar ik bedoelde het verhalenboek. Dat had Katrientje toch bedacht? Daarom zei ik dat! En van de ssst weet ik niks, alleen dat er nog iets komt. Toch? Dat lijkt me heel leuk!
Mijn Molletje kon, net als Katrien, heel hard duidelijk maken wat ze wilde. Als dat er ineens niet meer is, moet je heel erg wennen. Dat snap ik heel goed.
Wie weet hoe Katrientje en mijn Molletje nu samen staan te zingen, KEIhard!
Een heel lief kopje van Bolle.
Vandaar al die onweersbuien. Die 2 zingen daar de mooiste liedjes en gebruiken veel drum 😸😸
Dat wat komt is echt heel leuk hoor bolle. We laten eerst het verdriet een beetje zakken. En dan gaan we knallen😸
Lieve vrouwtje en baasje van onze onvergetelijke Prinses Katrientje,
Ik heb je verhaal hier hardop gelezen met tranen over mijn snuit en Jip lag naast mij op zijn kussen met een scheef kopje te luisteren en hij pakte mijn arm, net of hij weer het verdriet voelde. Wat is dit moeilijk voor je geweest, want tijdens je schrijven beleef je het weer.
Zoals al de vriendjes en vriendinnetjes leven we met jullie mee en hier voelen we nog steeds de pijn en verdriet van jullie. Ja wij kennen het maar al te goed.
Jullie namen een beslissing die het beste was voor lieve Katrientje, ze was zo verschrikkelijk ziek en jullie hebben haar laten gaan naar het land achter de regenboogbrug, waar geen pijn en verdriet bestaat. Ze komt iedere avond naar de sterren hemel geschuurd op haar brommert om een twinkeling naar jullie te sturen en te laten weten da en bedanken voor alles wat jullie voor haar hebben gedaan.
De leegte, het gemis en verdriet moeten jullie iedere dag een klein beetje in het grote gat laten glijden die er voor jullie is overgebleven. Voor een rouw periode staat geen tijd en of er nu een dierbaar mens of je liefste dier komt te overlijden is er echt niet en het is hetzelfde.
Gelukkig zijn er weer wat momentjes dat jullie weer wat op kunnen pakken en jullie moeten lachen om al Katrientjes streken die ze steeds weer deed. De allermoeiste vind ik het wat ze voor jullie voeten neerlegde en de wekker die ze was met de mededeling dat het tijd werd voor haar ontbijtje.
Koester al die mooie herinneringen maar heel veel en ze zit net als jullie andere dieren die een ster zijn diep in jullie hart.
Denk eraan dat wij als vrienden en vriendinnen er zijn om elkaar te helpen en steunen in heel moeilijke tijden.
Voor nu heel veel kopjes en pootjes van Jip en grote troost knuffels voor jou en Johan.
Vriendje Jip en Els
Het is nog zo raar. Als we thuiskomen is nog steeds het eerste wat we doen naar de bank kijken. Daar sliep ze altijd op haar wolletje. Haar wolletjes liggen in de kast. Schoongewassen. Die doen we nooit weg. Ook zijn we nog steeds half 2 thuis. Omdat ze dan eten wou hebben. En wij maakte dat natuurlijk voor haar.
Het is alleen zo stil. Geen zangkunstjes meer. Ik heb nog bijna al haar “liedjes” op de telefoon. Het is nog te vroeg voor mij om er naar te kijken.
Ze was echt een dame met een eigen willetje. Soms zagen we gewoon dat ze weer wat van plan was.
Ze blijft voor altijd in mijn hart❤
Lieve Anita en Johan, bedankt voor de lieve en leuke en ondeugend blogje van Katrien. Ze waren een genot om te lezen.
Het ergste is als je geliefde kat ziek wordt. Je doet er alles aan dat ze weer beter wordt. Maar als ze niet meer beter wordt moet je de moeilijkste beslissing nemen die er is, namelijk je geliefde kat laten inslapen.
Je weet dan dat het goed is maar toch!?
Het verdriet blijft. Het slijt langzaam en de mooie herinneringen komen boven drijven.
Het is stil in jullie huis zonder Katrien. En dat is wennen. Zoals het voor mij wennen is om geen blog van Katrien meer te lezen. Of een mooie of een doldwaze actie van haar te mogen volgen op facebook.
Kopjes en dikke knuffels van Gijsje en vrouwtje
Dat is het allerergste wat je moet doen. Je houd zo van je katje en je wil haar bij je houden. Haar laten gaan was het liefste en laatste wat we voor haar konden doen.
Ik kan, om eerlijk te zijn, het nog ff niet aan om weer wat te schrijven. Bij dit had ik al moeite. Het is nog te vers, te pijnlijk.
Toen ik las dat Katrientje niet wilde eten kwam het verdriet om Doezel weer om de hoek kijken. De wanhoop, poes ga nou eten, je moet eten anders ga je dood, en wat je als baasje vreest gebeurde. De liefste lieverd is er niet meer, verdriet tranen huilen. En toch ook weten dat het echt beter is zo en het lijden over is.
De mooie en grappige herinneringen blijven altijd. Sterkte!!!