Katten kunnen zo vol overgave slapen, dat vind ik elke keer weer bijzonder om te zien. Of ze nou in een krulletje liggen, zoals Bol. Of wijdbeens op hun rug, zoals Pop en Kever. Of helemaal weggestopt onder dekentjes, zoals Mol. Ik kan er uren naar kijken, het blijft me ontroeren.
En dan vind ik het weer nog leuker als ze samen met ons in/op bed slapen, ‘s nachts.
Slaapkamerogen
Pop, die als eerste kat die bij ons kwam wonen, sliep altijd bij ons op het bed. Helemaal tegen ons aan geklemd. Of hij lag bovenop onze buik te slapen. Als je je omdraaide bewoog 
hij gewoon mee.
Als hij héél knuffelig was kwam hij slaperig naar mij toe gekropen over het bed, met halfdichte oogjes. Slaapkamerogen, noemde een vriendin van ons dat. Hij begon een beetje te flirten, door met zijn ogen te knipperen en zachte kopjes te geven. Ik tilde mijn kin op, zodat hij zijn voorpootjes om mijn nek kon slaan en zijn kopje onder mijn kin kon duwen. En zo sliepen we samen verder.
Beer sliep de eerste jaren ook gewoon “los” op het bed. Maar later vond hij het prettiger om in zijn doos op bed te slapen. Die stond tussen ons in aan het voeteneinde.
Dat was in het begin even lastig, maar uiteindelijk went alles natuurlijk.
Mol kon er helaas niet bij, want die mepte de mannen meteen van het bed. Dus zij sliep op haar zitzak, die achter het bed stond. Toen zij als enige van de drie musketiers over was, sliep ze elke nacht in mijn armen. Dat ging prima, ze draaide ook gewoon mee als ik me omdraaide. Of ze ging tegen Jeroen aan liggen.
Tot ze dement werd en om de drie kwartier wakker werd en ging staan loeien. Ons arme wijffie.
Op en onder het bed
Bolletje sliep graag overdag op het bed. En als één van ons tweeën er in lag. Hij klom elke ochtend, als ik al was opgestaan, naast Jeroen. Af en toe sliepen we met zijn drieën, dat vond ik altijd geweldig!
Voor Bol was het bed vooral een plek om samen te knuffelen. Als hij bij de slaapkamerdeur ging staan, en op bed sprong betekende dat dat hij uitgebreid geaaid en geknuffeld wilde worden. Uiteraard deden we dat dan.
Maar hij sliep het liefst op zijn kartonnen krabdingen, zijn “kurken” zoals wij die noemden.
Bij alle vier was het een slecht teken als ze onder het bed gingen liggen. Dat deden ze alleen als ze bang waren, of zich ziek voelden.
Het was dus even wennen dat Kever juist graag onder het bed slaapt. ALS hij slaapt…
Want er is natuurlijk een nadeel aan verbonden, aan het slapen met katten. Of tenminste, er kán een nadeel aan verbonden zijn.
Beer, Mol en Bol gedroegen zich over het algemeen keurig. Als ze wakker waren gingen ze gewoon hun eigen dingen doen, en lieten ze ons slapen. Héél soms maakten ze ons wakker. Als ze nuchter moesten blijven voor een bloedonderzoek bijvoorbeeld. Dat waren echt uitzonderingen.
Maar Pop was een ander verhaal. Gedeeltelijk is dat mijn eigen fout geweest.
Toen Pop bij ons kwam wonen was hij net twee geworden. Een jong katertje, dat altijd bezig was. De eerste keer dat ik las dat katten gemiddeld zo’n zestien uur slapen op een dag dacht ik: “Dat slaapt Pop nog niet in een week!” Soms moesten we hem echt “dwingen” om te gaan slapen, want dan zat hij net als een kitten te knikkebollen en viel letterlijk bijna om van de slaap. Maar hij wilde daar niet aan toegeven, want er was teveel te ontdekken. Eén van ons ging dan maar samen met hem op bed liggen, en binnen vijf seconden was hij knock out.
Dat was dus één kant van het verhaal: Pop was een ADHD-katertje.
Zachtjes miauwen
Maar de andere kant van het verhaal is dat ikzelf zó door het dolle heen was dat Pop bij ons kwam wonen, dat ik er niet van kon slapen! Dus als Pop ‘s nachts na drie uurtjes slapen wilde spelen, ging ik met hem naar de woonkamer en deden we dat.
Dit heb ik een maand volgehouden, en toen was ik bekaf. Maar Pop had inmiddels geleerd dat hij maar een kik hoefde te geven en ik stond met hem op.
En wát we ook geprobeerd hebben, het is ons nooit meer gelukt om Pop de nacht door te laten slapen. Of om in ieder geval ons te laten slapen.
Als Pop iets wilde ging hij eerst zachtjes miauwen. Als daar geen reactie op kwam klom hij op bed, ging over ons heen lopen, kopjes geven en tegen je aan duwen. Als dat niet werkte klom hij op de klerenkast. En gooide alles wat daar op stond eraf. Natuurlijk hebben we alles er van af gehaald. Maar dan waren er altijd nog wel andere dingen die hij om kon gooien. Of hij ging keihard rondscheuren en mauwen. Of hij klom achterlangs een ladenkastje in (waar geen achterkant aan zit) en ging alles uit dat kastje duwen. Dan hoorde je elke keer plof, plof, plof. En na een tijdje gedempt “miauw”, want hij kon er in zijn eentje niet meer uit komen, haha! Als we dan nog niet wakker waren ging hij in de snoeren van de lamp en de wekker bijten. Daar hebben we een soort isolatiemateriaal omheen gedaan. Maar daar krabde en beet hij dwars doorheen.
Dus uiteindelijk stonden we maar op, als hij dat wilde.
Om en om: “Nou jij weer hoor, ik ben net geweest!”
“Ja, ik niet zeker?!”
“@###!!!”
Maar dat blije koppie, die uitdrukking van “Gezellig hè?!” maakte alles dubbel en dwars goed.
(tekst gaat verder onder video)
En toch was het wel een opluchting dat Bol zo beleefd was. Hij ging hooguit zuchten en rommelen op zijn kurk, als hij vond dat we op moesten staan. De lieve schat. Daar werd ik ook altijd wakker van trouwens. Maar ik vond het zo typisch Bol; heel bescheiden.
Ik heb het nog niet eens gehad over de nachten dat Pop, Beer of Bol niet naar binnen kwamen, maar in de tuin bleven slapen. Of iets ontdekt hadden waar ze mee bezig waren. Slapeloze nachten hebben we gehad van die drie!
Luikje gewoon dicht doen kon niet, want dan kwam Pop op een gegeven moment helemaal niet meer naar binnen. En Bol werd daar doodsbang van.
Dat grote ronde blije hoofd
En toen kwam Kever.
Die rende in de eerste weken als een gek door het huis, hijgend en roepend. Dwars over ons heen, terwijl wij sliepen. Ook over onze gezichten, met nagels en al. Dat was eerlijk gezegd behoorlijk beangstigend. Gelukkig was dat de eerste energie die hij kwijt moest, na al die tijd alleen maar onder de kooien te hebben gelegen.
Maar een hele nacht doorslapen? De keren dat dat is gebeurd zijn op de vingers van één hand te tellen. Net als Pop wil hij ‘s nachts vaak even aandacht en een knuffel. En net als Pop geeft hij niet op.
Kever heeft een heel assortiment aan tettertjes en extreem klaaglijke geluidjes, waardoor wij denken dat er iets vreselijks is gebeurd. Maar als je opstaat staat hij meteen vrolijk spinnend om je benen te dartelen, haha! Als de tetters niet werken is er natuurlijk de spiraal. Hij schuift onder het bed door, en speelt aan de kant van degene waarvan hij weet dat die wakker is. En houdt daar niet mee op.
Dus de discussies zijn weer hetzelfde:
“Keef heeft best goed geslapen vannacht”
“O ja? Ik ben anders vier keer met hem opgestaan!”
Ook bij Kever geldt: als je dat grote ronde blije hoofd ziet, vergeven we hem alles.
In de tijd dat hij wél slaapt neemt hij vaak een derde van het bed in beslag. Nadeeltje van een gigantische kat. Gelukkig slaapt hij ook vaak in zijn “kersmusmand”.
Er is maar één oplossing natuurlijk. De slaapkamer tot verboden terrein verklaren.
Maar dat nooit!
Ik wil voor geen goud zo’n klein, warm, slapend, snurkend lijfie naast me missen.
Slapen jullie kat(ten) de hele nacht door? Of mogen ze niet in de slaapkamer komen? Of gaan ze gewoon hun eigen gang, en laten ze je slapen?
Ik ben benieuwd hoe dat bij anderen gaat!
Mevrouw Kever
Hoi mevrouw Kever,
Tommy slaapt heel veel zowel overdag als s’nachts, hij speelt nog maar heel af en toe.
Als hij speelt is dat zo leuk om te zien hoe hij geniet van het spelen, maar na een paar minuten is dat weer voorbij.
Tommy heeft een eigen kamertje, de gang en slaapkamer waar hij mag komen, uiteraard ook de keuken.
Maar als Arend Jan weg is is de keuken deur dicht en mag hij wel in de slaapkamer en zijn eigen kamer natuurlijk.
Tommy heeft 2 van die blokken stoffen dozen naast het bed staan waarop zijn mandje met fleecedekentje staat, hierin ligt hij graag.
De wetenschap dat hij dan dicht bij de baas is vind hij fijn, en als je hem dan soms ziet liggen slapen daar wordt je zo blij van.
Soms op zijn rug en de zijn voorpootjes krom, en het lijkt dan net of er een glimlach op zijn koppie staat.
Op bed ligt hij ook graag, en dan natuurlijk in het midden en het liefst languit zodat je er niet meer bij kan.
Mij bezorgd het altijd een mega glimlach als ik dat zo zie, vind het zo mooi om te zien dat Tommy zo intens tevreden op bed of in zijn mandje kan slapen.
Wetende dat zijn baasje thuis is, en alles goed is, zeg wel eens dat Tommy het voorbeeld is van hoe het zou moeten zijn in de wereld.
Gewoon riellekst, rustig en vredig, geen zorgen want je geliefde baas is toch thuis en zorgt voor je.
Pootje van Tommy en een knuffel voor Kever.
Lieve mevrouw Tommy/Fleurtje/Tombo/Doerak,
Dank je wel voor je reactie!
De gemiddelde kat schijnt ruim 18 uur per etmaal te slapen, en naarmate ze ouder worden nog meer. Even afgezien van Pop dan 😉
Wat jij beschrijft van hoe Tommy slaapt, met die kromme voorpootjes, dat herkende ik meteen! Dat kunnen ze ook met hun achterpootjes doen, Kever deed dat toevallig gisteren nog. en ik vind dat altijd zo vreselijk lief! Ik kan me dan nooit inhouden om dat pootje aan te raken. Waarna meteen van houding wordt veranderd, met een geërgerde zucht, haha!
Een kat die op zijn of haar rug slaapt is prachtig om te zien, daar spreekt zoveel vertrouwen uit. Dat midden op het bed liggen is ook bekend. En een beetje inschikken, ho maar. Zelfs Bol, die toch altijd heel voorzichtig en bescheiden was kon heel veel ruimte innemen.
En wat beschrijf je dat mooi, dat het voorbeeld is van hoe het zou moeten zijn in de wereld, zoals Tommy heerlijk ligt te slapen. Ja, dat is waar. Het zou geweldig zijn als iedereen veilig zou kunnen slapen, in de wetenschap dat er voor je gezorgd wordt en dat alles in orde is.
Ik vond het elke keer heel bijzonder om te merken dat bange katten (Beer, Bol en Kever) in het begin alleen heel oppervlakkig slapen. Pas als ze zeker weten dat ze veilig zijn durven ze echt diep te slapen. Mol sliep in het begin vaak met één oog half open, dat was best eng om te zien. Later kon ze zo diep slapen dat ze niks en niemand meer opmerkte.
Zoals ik al zei: ik kan uren naar een slapende kat kijken. Gelukkig maar, want dat gebeurt nogal eens 😸
Een knuffel terug voor Tommy, en veel liefs voor jou!
Mevrouw Kever.
Hoi Mevrouw Kever,
Arend Jan doet dat dan ook de pootjes aanraken als Tommy op de rug slaapt met half kromme pootjes.
En ook Tommy kan dan zo lekker geërgerd reageren, haha!
Tommy denkt volgens mij ook altijd dat het zijn bed is, dus ja opschuiven daar begint meneer niet aan hoor Hahahaha!
Katten zijn mooie wezens, ik hou ervan!
Pootje van Tommy!
Lieve mevrouw Tommy en anderen😸,
Gelukkig, dus het ligt niet aan mij, dat ik zo’n pootje dan aan wil raken, haha!
Het ziet er zo lief uit, het MOET gewoon even.
Bolle heeft ooit een blog geschreven dat hij het wel eens lastig vond dat zijn mensen ook op het grote bed wilden slapen. Dus Tommy is niet de enige die vindt dat het bed eigenlijk van hem is!
En dat vind ik juist ook zo leuk, dat katten gewoon hun eigen ding doen. Je kunt ze niet commanderen, alleen met ze onderhandelen. En dan is het nog de vraag wie zijn zin krijgt…
Knuffel voor Tommy, en liefs voor jou!
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever.
Toen Muzette en Sparkle kwamen kwam als eerste Sparkle bij mij liggen.Muzette sliep vaak op de bank.In de loop van tijd kwam Muzette ook op bed en ging Sparkle meestal op de hoogste ligplek in de grote klim paal liggen.Dat is ong. op 2 meter hoog.
Ze lag daar lekker op haar rug te knorren.
Muzette had definitief besloten om het voeteneind van mijn bed tot HAAR plek te maken.
Ik heb daar toen haar eigen dekbedje gelegd.Ook uit praktische overwegingen.Als ze ’s nachts een epileptische aanval kreeg,was meestal alleen haar dekbedje nat als ze ook urine verliest had En niet mijn beddengoed.Daarbij werd ik direct wakker als ze een insult had.
Toen Fynn mijn trio compleet maakte lag ook hij graag hoog in de klimpaal.Het was dus een kwestie wie het eerste daar lag.Er zijn 6 lig plekjes in die klimpaal maar nooit lag er meer dan 1 kat in.
Fynn vond eigenlijk alle plekjes fijn.De kerstmuts mand was echter zijn favoriet.Die staat er nu nog.
Ach ik ben toch een kerstgek,dus zo erg is dat niet en ik kan ‘m gewoon nog steeds niet weg doen.
In de loop van de jaren bleef Muzette op het voeteneind slapen.Het is een dame die van vaste gewoontes houdt.
Sparkle kreeg voorkeur om op mijn linker arm te liggen en/of met haar kopje in met linker hand.Het op bed springen werd wel lastig voor haar maar ze had sterke voorpoten en trok zich deels op.Gelukkig aan het beddengoed en niet aan mijn arm.
Ook Fynneyboy ontdekte het bed,en kwam regelmatig naast mij tussen sprei en dekbed liggen.En dan moest ik hem kroelen en zijn motor ging op volle toeren.
Of hij koos de plek boven mijn hoofd uit.Er lag een extra kussen waar hij dan ging liggen.
Beetje warme muts voor mij maar alle 3 zo bij mij ’s nachts was super gezellig en knus en ik bleef dan ook zo lang mogelijk wakker om ervan te genieten.!!!
Muzette springt nog altijd elegant op op het voeteneind van het bed,waar nu een kleedje ligt.Het is een erfenis van ons honden vriendje die nu bij de regenboog brug is Ze vindt dat kleedje geweldig.
Ik mis de andere 2 nog steeds maar ik denk ’s nachts nog het meest.
Groetjes van Mia.(scullary girl van Muzette en sterren Sparkle en Fynn)
Lieve Mia/scullary girl van Muzette,Sparkle en Fynn,
Dank je wel voor je reactie!
Wat heerlijk moet dat zijn geweest, zo met drie katten slapen!
Dat mis ik ook nog vaak. Alle drie maakten ze andere slaapgeluidjes, en soms hoorden we drie verschillende snurkjes door elkaar heen. Dat zal ik nooit vergeten.
Ik kan me dus levendig voorstellen dat je Fynn en Sparkle ‘s nachts het meeste mist. Ondanks kramp in been of arm of nek is het zo vreselijk gezellig, zo’n bed vol katten.
Grappig dat iedereen op de hoogste plek in de krabpaal wilde slapen! Dat is toch nog een soort instinct denk ik. Hier was de bovenste, brede tree van de kattentrap buiten favoriet. Daar sliep iedereen dan ook op, niet echt diep maar toch.
Mooi dat de kerstmand er nog staat, als herinnering aan Fynn. En wat lief dat Muzette haar eigen dekbedje heeft. En praktisch inderdaad. Ligt dat nu onder dat dekentje? Of ligt alleen het dekentje er? En dat dekentje was van Sandor toch?
Knap dat Muzette nog steeds zo goed springt. Kever springt nu al vaak mis. 😉
Dat vind ik ook altijd zo geestig aan katten: leg een handdoek of een kussen of een krant neer en ze gaan er op zitten en slapen. Kever en Bol waren/zijn de enigen die dat niet doen/deden. Maar vooral Mol was dol op alles dat “op haar maat” was. En zij vond het ook heerlijk om ondergestopt te worden.
Hoe dan ook is weinig zo lief en rustgevend als naar een slapende kat kijken. Of nou ja: naar drie slapende katten is nóg leuker 😸
Een zachte aai voor Muzette en liefs voor jou,
Mevrouw Kever.
Hallo mevrouw Kever.
Muzette haar dekbed ligt nu in de kast.Het kleedje van Sandor(knap dat je het onthouden hebt!)is vrij dik en gelukkig heeft Muzette haast nooit meer een insult!
Dat is wel anders geweest…En dat liggen op iets nieuws,krant handdoek of wat dan ook,was Sparkle haar afdeling.Muzette ziet het niet liggen en als ik haar erop zet,moet ze het helemaal niet…. Springen doet ze nog steeds heel goed als ze weet hoe hoog het is en een vast iets is.Zo springt ze op de zij leuning van de bank om vandaar uit naar de vensterbank te gaan.Ik zou denken eerst op het zit gedeelte en dan via de rug leuning naar de vensterbank,maar nee,ze springt een stukje hoger naar de zij leuning….ze is een heerlijke eigenwijze troel….❤️❤️❤️als haar ogen goed waren geweest was ze denk ik net zo’n goede spring kat geweest als Fynn.
Groetjes Mia en een kopje van Muzette
Lieve Mia en Muzette,
Wat geweldig dat Muzette steeds minder last heeft van haar epilepsie!
En ik moest lachen om wat je schreef over dat Muzette iets niet hoeft als je haar er op zet – ja, dat is zo typisch kat. Ik heb dat vroeger nog wel eens geprobeerd, maar eigenlijk weet je zeker dat ze het dan in GEEN GEVAL gaan gebruiken. Of het nou een mandje is of een krabpaal of wat dan ook.
Eigenwijze troelen zijn heerlijk, Mol was er ook zo eentje. Stoere dames die precies weten wat ze wel of niet willen en hoe alles hoort. Ach ja, gelijk hebben ze.
Enne… ik onthoud dierennamen vaak beter dan mensennamen 😬
Liefs voor jullie allebei,
Mevrouw Kever
Lieve mevrouw Kever,
wat een fantastisch blog weer en wat leuk om eens stil te staan bij hoe wij mensen de slapende kat ervaren. Ha ha ja daar zou je boeken over kunnen schrijven. Wat een ‘grappige’ toestanden bij jullie in huis, ja de nachten zijn echt gewoon onderdeel van de dag. Alleen is het donker maar dat maakt de kat vaak niks uit.
Hier slapen we zowel in de nacht alsook overdag, dat is afhankelijk van mijn werkweek. De allereerste keer dat ik overdag ging slapen woonde ik nog met Jamie. Die keek me aan of ze zeggen wilde “ben jij nou gek?” Het duurde een kleine week en toen was ze eraan gewend en sliep ze gewoon mee. Altijd op bed, ja dat is hier niet anders.
Floris lag zijn eerste jaar bijna alleen maar in bed, onder het dekbed. Hij was bang van het leven overdag. Als het donker werd kwam hij naar beneden en kwam hij bij me zitten. Hij heeft nooit enige moeite gehad met al dat schakelen, hij heeft hier in huis ook nooit beter geweten. Het eerste jaar sliep hij stijf onder het dekbed tegen me aan. Dat is door de jaren heen wel veranderd maar hij slaapt altijd ergens tegen me aan, alleen wel op het dekbed. Soms als hij het even kwijt is staat hij beneden te krijsen. Maar als Loes of ik ons eigen laten zien of horen is hij meestal redelijk snel op bed.
Loes slaapt heel veel en zij slaapt het liefst op mijn buik. Als ze daar de hele nacht met haar prachtige levenswerk op gelegen heeft, is opstaan voor mij weleens een dingetje ha ha. Maar er zijn ook periodes dat ze samen met Floris naast me slaapt. Dag of nacht maakt Loes niks uit. Behalve als ze overdag op haar denkpaal ligt met de zon op haar bolletje. Dan wil ze nog weleens weigeren om mee naar boven te gaan. Meestal komt ze dan later en word ik uiteindelijk gewoon wel wakker met drie katten gedrapeerd om me heen.
Zusje is hier als kitten gekomen, met alle kittenstreken vandien. Dat heeft ons veel slapeloze dagen en nachten gekost ha ha. En Zus laat zich niet sturen, die heeft een heel groot eigen willetje. Maar door de jaren heen is ook zij helemaal vergroeid geraakt met ons slaapleven. Wel laat zij zich nog steeds horen, zien en voelen als het haar te lang duurt. Het laatste jaar heeft ze de gewoonte ontwikkeld om zodra ik lig, zich met haar hele hebben en houwen om mijn hals te draperen. Heel hard te spinnen, te knuffelen en te koelen en als ik dan bijna slaap gaat ze op mijn voeten slapen. Zodra ze ziet dat ik mijn ogen open heb komt ze met grote passen naar me toe en herhaalt zich deze prachtige procedure.
Het mooiste moment van de dag (of de nacht) is wakker worden met mijn drie lieverds om me heen gedrapeerd. Dat blijft voor altijd goud waard…
Mevrouw Loes
Lieve mevrouw Loes,
Dank je wel voor je reactie!
Wat geweldig dat iedereen zich bij jou zo goed aanpast aan jouw slaapritme! Gelukkig ook maar, anders zou het geen doen zijn.
Ik kan me voorstellen dat Jamie eventjes dacht “Huh?”. Want katten weten heel goed wat het ritme van hun mens is. Vooral Pop was daar hier heel goed in. Iets vroeger opstaan dan normaal, of in andere volgorde (normaal gesproken sta ik eerder op dan Jeroen) en dan was hij in paniek. Omdat hij dacht dat dat een bezoekje aan de dierenarts betekende. Dus probeerden wij zo min mogelijk van ritme te veranderen.
Ach, die arme Floris, dat hij zo vreselijk bang was! In die zin kan dementie en doofheid echt een zegen zijn. Mol was hier veel minder schrikkerig toen ze eenmaal doof en dement was. Wat vreselijk lief dat hij altijd tegen je aangeklemd slaapt!
En dan Loes op je buik, en Zus in je nek! Lekker warm in de zomer, denk ik zo 😸
Bij ons was Pop de enige die echt helemaal bovenop ons sliep. Ik vond dat altijd zo geweldig, dat samen slapen met drie katten! Dus ik kan me indenken dat het wakker worden met je drie lieverds om en over je heen gedrapeerd het mooiste moment van de dag is.
Gelukkig maar dat Oopa Floris nog redelijk goed slaapt. Dat werd bij Mol op een gegeven moment een probleem. Ik stond toen soms huilend van moeheid op. Jeroen kon er iets makkelijker tegen, maar het was een moeilijke tijd. Maar geen haar op ons hoofd die er over dacht om haar uit de slaapkamer te houden!
Toen Bol een ster werd en er voor het eerst in twintig jaar geen slapende kat was in de nacht kon ik daar echt niet van slapen. Dan nog maar liever niet kunnen slapen vanwege een kat, haha!
Veel liefs voor jou en je lieve drietal,
Mevrouw Kever.
Hoi mevrouw kever.
Sinds we doorie hebben is het uitslapen vvt. Voltooid verleden tijd.
Rond 4 uur voel ik doorie op bed springen. Dan moet ik mijn armen onder de dekens hebben anders bijt hij me. En niet zo zachtjes ook. Lukt het hem niet om mij te bijten gaat hij huilen. Of hij gaat tegen de muur staan om zijn nageltjes te scherpen aan de schrootjes. Of hij gaat rennen en ploft dan steeds, met zijn 7 kilo, bovenop mij. Niet 1x… nee… tientallen keren. Of hij gaat rammelen aan de lamellen. Hij weet dat hij wint. Verzetten heeft geen zin. Heel soms weet hij ook johan wakker te krijgen. Johan krijgt de lieve doorie. Doorie gaat zijn hoofd likken. Geen hap. Geen gespring… niets.
Het gelukkigst is doorie als we alle 2 wakker zijn. Hij neemt wat te eten en gaat………
Juist… slapen!!!
Je word er zo moe van dat we rond 7 uur weer naar bed gaan. Dan mag het wel van doorie. (Vandaar dat ik soms op vrijdag, zaterdag en/of zondag vrijwel niet reageer bij bertje.
Soms gil ik naar johan dat het zijn schuld is en dat hij de kat eten moet geven. Zitten we om 5 uur echt ruzie over te maken. Gek word je van hem. Soms vervloek ik doorie. Maar als hij dan ff onder het dekbed bij je komt liggen is alles weer goed.
Mevrouw doorie
Lieve mevrouw Doorie,
Zal het aan de kleur van de kat liggen? Zowel Door als Pop als Kever zijn voornamelijk zwart, met wat wit….🤔
Pop en Kever zijn precies zoals Door, alleen dan zonder bijten. Maar opgeven zit er niet in. Ik kan me herinneren dat we bij Pop ooit geprobeerd hebben niet te reageren en dat hij na een half uur(!) nog steeds bezig was om ons “wakker te maken”. Bovendien hoort een kat aan je ademhaling of je wakker bent of niet. Als ik ‘s nachts even wakker wordt is er een grote kans dat ik geschuif hoor onder het bed en dat er vervolgens TWOING klinkt. Nou ja, en als ik NIET wakker ben klinkt er alsnog TWOING!
Hier slaapt Jeroen er ook vaak doorheen. Maar dat laat ik niet gebeuren, haha!
Wie weet wordt Door met de jaren nog wat rustiger. Pop sliep uiteindelijk ook wel langer door. Maar nooit een hele nacht. Dat is volgens mij maar een paar keer gebeurd en dan werd ik (of Jeroen) ‘s ochtends helemaal in paniek wakker omdat we dachten dat er iets met hem aan de hand was.
En ik herken precies wat je zegt: de kat in kwestie staat helemaal tevreden te spinnen omdat je allebei wakker bent (gemaakt), kruipt in bed en is binnen een minuut in diepe slaap. Zucht.
Heerlijk.
Een knuffel voor Door, voor vannacht 😸, en liefs voor jou,
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever, en eigenlijk lieve allemaal, want wat is dit een leuke blog vandaag. Met eerst de verhalen van Pop, Beer, Molly, Bolle en Kever. Maar daarna ook in de reacties over de verschillende slaap-waak-huishoudens. Echt genieten, herkenbaar en voor te stellen.
De meeste van mijn katten waren tamelijk ‘’zelfstandig-eigengereid’’ in hun slaapgedrag. Veruit favoriet waren de mandjes die je aan de verwarming kunt hangen.
Nouky banjerde met alle gemak over ons heen. In haar laatste jaren lag ze liefst een tijdje onder het dekbed tegen me aan. Felix lag op zijn plekje aan het voeteneinde. Snoet en Muppet lagen wel op het bed als wij er niet zijn.
Minoes sprong halverwege de nacht met een luid mieuw op bed bij mij. Dan kreeg ik een zacht kopje en daarna nestelde ze zich luid snorrend op bed om gezellig mee te slapen. Dat wil zeggen: zij sliep en ik lag wakker van haar gesnor. Het is nu bijna een jaar geleden dat ze een ster werd en wat zou ik graag nog een nachtje of wat wakker liggen met haar luide gesnor.
Muppet ligt ’s nachts ergens in huis te slapen. Tegen 6 uur komt ze op bed met een prrr prrr van eten alsjeblief. Haar nachtelijke verrassings-box met hapjes zijn dan allang leeg. Ook zij banjert zonder enige terughoudendheid over ons hoofd, gezicht of wat dan ook. Duwt met haar kopje, ze geeft mijn gezicht tikjes met haar poot als het allemaal te lang duurt. Soms gaat ze even naast me liggen, maar zolang het buikje niet is gevuld, blijft ze aanhouden.
En ook zij weet: ik krijg het wel voor elkaar. Dus één van ons gaat uit bed om haar wat te geven. En dat herhaalt zich na ongeveer een uur.
Gevleugelde woorden in dit huis zijn dan ook: ‘tja, alles voor poes he?’’
Maar al met al als ik alle verhalen zo lees, dan is het hier in huis nog ‘’heilig rustig’’ geweest met alle nachtelijke poezen avonturen.
Dank voor deze leuke blog en dank iedereen voor de reacties. Met liefs, maria
Lieve Maria,
Dank je wel voor je reactie!
Ik vind het altijd vreselijk leuk om te lezen hoe anderen samenleven of -slapen met katten. Bij iedereen is dat weer anders, maar bij iedereen herken ik dingen.
En bijna iedereen laat zich “koeioneren” door de kat 😸
Zo’n verwarmingsmandje hebben wij ook nog gehad! Maar alleen Mol durfde daar in te liggen.
Wat gezellig, dat Nouky onder het dekbed tegen je aankroop. Dat is toch wel favoriet bij mij. Pop deed dat af en toe, en Mol in haar laatste twee jaar. En het voeteneinde is volgens mij een favoriete plek van veel katten, zoals jullie Felix.
Ik herken helemaal wat je zegt over “wat zou ik graag nog een nachtje wakker liggen met het luide gesnor van Minoes”. Hoe slecht ik soms ook kon slapen vanwege een vreemde houding die ik aan moest nemen, of geklier of zorgen over een kater die niet thuis kwam, ik zou het zo weer over willen doen.
Hier sliep iedereen ook overdag op bed, net als Snoet en Muppet. Kever heeft net ontdekt dat dat ook kan, overdag op bed slapen.
Dus daarom proberen wij ons maar niet al te veel te storen aan Kevers nachtelijke escapades. Ooit gaan we die missen. En bovendien: hij houdt er toch niet mee op, haha! Net zo min als Muppet dat doet. Een kat die iets wil, daar helpt geen nee tegen.
Wat dapper dat Muppet dan trouwens zomaar over jullie heen loopt!
Iedereen heeft/had hier eten staan, ook ‘s nachts. En toch maakte Pop ons wakker, en Kever doet dat nu ook – omdat ze willen eten terwijl een van ons naast ze staat.
Ach, wat zijn katten toch geweldig. Of ze je nou wakker maken of niet. Het zijn gewoon zulke prachtige individuutjes, die precies weten hoe ze hun zin kunnen krijgen.
Heerlijk.
Een voorzichtige aai voor Muppet, en liefs voor jou!
Mevrouw Kever.
Lieve mevrouw Kever,
Wat heb ik altijd supergemakkelijke katten gehad. De enige kat die mijn nachtrust in het begin verstoorde was mijn allereerste kat Dikkie. Hij had zo lang in het asiel gezeten en was zo blij dat hij een huisje had, dat hij soms midden in de nacht door de kamers ging racen. Gelukkig heeft dat maar een paar maanden geduurd. Alleen wanneer ik in het weekend echt veel te lang op bed bleef liggen, ging hij wel eens spullen van een kastje duwen om mij wakker te maken.
Sproetje, ook een asielkat, lag het liefst de hele nacht tegen mij aan en ze begon dan altijd heel hard te spinnen.
Lisette moest altijd met haar kopje onder mijn kin slapen en wanneer ik mij omdraaide ging ze over mij heen springen om aan de andere kant haar kopje onder mijn kin te duwen.
Ivar maakt me alleen even wakker wanneer het hem niet lukt om onder het dekbed te kruipen. Ik til dat dan even op en we slapen rustig verder. Alleen Cindel wil altijd boven op mij slapen. Gelukkig is ze klein, ze weegt nog geen 2 kilo.
Alle andere katten sliepen en slapen altijd rustig op mijn bed. Wanneer ik wil uitslapen, doen zij dat ook. Wanneer ik de griep had, lagen ze ook allemaal gezellig op bed.
Wat heb ik dus altijd geluk gehad met al mijn katten. Ik ben zelf een enorme slaapkop en heb gewoon veel slaap nodig. Ik denk niet dat ik mijn werk volgehouden zou hebben, wanneer mijn katten mij wakker zouden houden. Alleen bij een zieke kat doe ik in de nacht geen oog dicht. Dan moet ik wakker blijven om steeds te controleren hoe het gaat, maar dat zullen alle dierenliefhebbers wel hebben. Ik zou mijn dieren niet kunnen missen, ze maken mij extra gelukkig.
Groetjes van Marjoke en kopjes van Cindel, Fenneke, Jillie en Ivar.
Lieve Marjoke,
Dank je wel voor je reactie!
Dat wat Dikkie deed klinkt als hetzelfde wat Kever deed. Alleen rende Kever dus ook gewoon over onze gezichten heen, en dat was nogal eng. Hij heeft mij een flinke krab bezorgd, maar gelukkig hield het over onze gezichten rennen snel op. Dat door het huis rennen vond ik daarna geen probleem 😉
Wat gezellig dat Sproetje zo tegen je aan lag. Dat vind ik altijd zó lief. En Lisette, met haar kopje onder je kin… dat zul je vast missen. Als Pop dat deed vond ik het altijd heerlijk, en we konden zo prima slapen.
En Ivar slaapt dus onder het dekbed? Wat een lieve knuffel!
Gelukkig dat Cindel zo klein is, als ze graag bovenop je ligt te slapen. Wat een lief klein dametje, met haar 2 kilootjes. Ze kan vier keer in Kever!
Een zieke kat is vreselijk, dan doen wij ook geen oog dicht. Vaak gaat één van ons dan op de bank slapen, om goed op te kunnen letten en eventueel medicijnen te geven. Maar het zijn dan van die doorwaakte nachten, vol van nachtmerries als je even in slaap valt.
En ondanks dat wij soms ruzie maken wie er nu weer opstaat met Kever, weet ik nu al dat we dat ooit gaan missen. Net als we dat deden toen Pop ons niet meer wakker maakte. En het is ook onmogelijk om boos te zijn op iemand die zó graag aandacht of knuffels wil dat je daarvoor wakker moet worden gemaakt…
Een knuffel voor Ivar, Jillie, Cindel en Fenneke, en liefs voor jou,
Mevrouw Kever.
Hallo Cisca, Sam slaapt de hele nacht door, bij mij op bed. Ze is ontzettend gemakkelijk. Draait mee als ik me omdraai. Zelf slaap ik nooit een nacht door.
Als ik dan even opsta voor een kopje thee blijft Sam gewoon op bed.
Sally sliep ook nooit door. Zij kwam uit Griekenland en tobde met angsten – denk ik – miauwde me nog wel eens wakker. Na een knuffeltje sliep ze dan weer verder.
Toen ik in de verslavingszorg werkte – veel nachtdiensten – woonde ik samen met Elvis en Millie die hun slaappatronen helemaal aan mij aanpasten. Als ik smorgens in bed kroop gingen ze op het voeteneind liggen en sliepen door totdat ik tegen een uur of 5 wakker werd.
Het is mij ook nooit gelukt om de poezen buiten de slaapkamer te houden. Wilde ik ook helemaal niet.
Groet, Sam en Kim
Hoi Kim,
Dank je wel voor je reactie!
Wat heerlijk dat Sam zo’n makkelijke slaapster is. En ook dat Millie en Elvis zo meebewogen met jouw slaappatroon.
Mol paste zich hier ook altijd vrij makkelijk aan. Maar als ze vond dat wij te vroeg opstonden ging ze zuchtend weer slapen, demonstratief met een poot over haar ogen heen 😸
En arme Sally. Ik geloof zeker dat katten angsten over kunnen houden van eerdere gebeurtenissen. Toen Beer net bij ons woonde werd hij vaak wakker met een soort piep-gil. Dan was hij in de war, en wij gingen hem dan snel aaien en troosten. Toen hij langer hier woonde heeft hij dat eigenlijk nooit meer gehad. Kever had dat in het begin ook. Net alsof hij een nachtmerrie had gehad.
Wij hebben ook nooit geprobeerd de katten buiten de slaapkamer te houden. En ik vind ook niet dat dat kan, als ze er eerst wél hebben mogen slapen. En bovendien lig ik liever wakker mét kat, dan zonder kat 😉
Liefs voor jou en Sam,
Mevrouw Kever.
Hallo Mevr Kever +. Hier staat de slaapkamer deur meestal open en lig ik nooit alleen in bed. Nog voordat ik mijn bed instap is Guillaime er al. Die ligt altijd naast mij of op mij. Draai ik me om dan draait hij mee. Voel ik me niet lekker dan slaat hij zijn pootjes om mijn pols heen. Slapen is hier vaak kort en ik slaap licht. Het probleem zit hem wel als ik naar de wc moet, want buiten Guillaime ligt er altijd een kat in mijn knieholte en op mijn kuit. Uit bed komen is dan een dingetje en stap ik terug mijn bed on dan is er altijd wel 1 die dan op het hoofdkussen ligt. Jiekkie en Faalentino zijn kleine terrors. Jiekkie en ook Faalentino hebben hun eigen ritueel als ze wakker zijn is het hollen en springen op bed en ze krijgen het altijd voor elkaar om mijn tenen te vinden. Hap ik ben wakker en dan gaan we draaien tetteren want ze willen verse brokjes. Het enige moment van de dag dat er geen kat zijn trappenact doet op het moment dat je loopt lopen ze mee gaan voor je lopen en plof op de trap. De baas hier slaapt apart vanwege zijn gesnurk en Perle ligt altijd bij hem maar die heeft sinds kort ontdekt ik wil ook wel eens uit de kamer en dan krabbelt ze aan de deur net zo lang tot de deur op gaat om vervolgens na enige tijd weer aan de deur te krabbelen om weer naar bed te gaan. Maar ondanks de wat moeilijke ligposities en dat ik soms wat weinig dekbed of laken hebt en de aanvallen op mijn tenen mogen ze gewoon mee. Ik denk als ze niet meer in mijn bed mogen ik niet lekker zou slapen.
Lieve mevrouw Faalentino en familie,
Dank je wel voor je reactie!
Ach wat vreselijk lief van Guillaime, dat hij altijd bij je slaapt, en dan tegen je aan of bovenop je. Heerlijk is dat.
En dat naar de wc moeten ken ik; dan moet je je heel voorzichtig loswrikken tussen (eenj slapende kat(ten). En dat voor je voeten dwarrelen, daar is Kever heel goed in. Daarom hebben we ook altijd een nachtlampje aan, zodat we kunnen zien waar we lopen.
En het klinkt alsof Jiekie en Faalentino dezelfde hobbys hebben 😸. Kever was de eerste tenenbijter ooit hier, maar hij hield er al vrij snel weer mee op.
Dat heen en weer geloop dat Perle doet is hier alleen met de tuindeur. Alle katten hadden van die momenten dat ze om de vijf seconden iets anders wilden: naar buiten, nee toch naar binnen, nee ik wil naar buiten! En dan van ons verwachten dat wij de deur steeds open doen, OOK AL zit er een luikje in, haha!
En ik moest vreselijk lachen om dat weinige dekbed of laken wat je noemt. Ja, dat herken ik helemaal! Hoe vaak ik niet met een heeeeeel klein stukje dekbed in een soort u-bocht toch nog heb proberen te slapen…
Maar alles beter dan zonder katten slapen, net wat jij schrijft.
Heel veel knuffels voor de hele familie, en voor jou natuurlijk veel liefs,
Mevrouw Kever.